သက္တန္႕ေရာင္စဥ္

ဟုိးအရင္တုန္းကေပါ့ … ကမၻာႀကီးေပၚမွာ ရွိတဲ့အရာင္ေတြဟာ ဘယ္သူက အေရးႀကီးဆံုးအေရာင္ျဖစ္တယ္၊ ဘယ္သူက အသံုး၀င္ဆံုးအေရာင္ျဖစ္တယ္၊ ဘယ္အေရာင္ကိုေတာ့ လူေတြက ပိုၿပီး ႏွစ္သက္ၾကတယ္စသည္ျဖင့္ အျငင္းအခံုျဖစ္ၾကတယ္။

စစခ်င္း အစိမ္းေရာင္က …

"ဘာမွ ေျပာေနစရာကို မလိုဘူး၊ ကမၻာေပၚမွာ အစိမ္းေရာင္က အေရးႀကီးဆံုးဆိုတာ ရွင္းေနတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ၾကည္႕ပါလား … ျမက္ေတြ၊ သစ္ပင္ေတြ၊ သစ္ရြက္ေတြကို အစိမ္းေရာင္ပဲ ေရြးတာေပါ့၊ တကယ္လို႕သာ ငါ မရွိဘူးဆိုရင္ သက္ရွိသတၱ၀ါေတြ အားလံုးေသကုန္ၾကမွာ။ ၾကည္႕ၾကည္႕ပါလား … ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးမွာ အမ်ားစုက ငါ့အေရာင္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မင္းတုိ႕အားလံုး ျမင္ၾကတယ္မဟုတ္လား …"

အဲဒီမွာတင္ အျပာေရာင္က ၾကားျဖတ္ၿပီး

"မင္းက ကမၻာေျမႀကီးတစ္ခုထဲကို ၾကည္႕တာကိုး … ဒါေပမယ့္ ေကာင္းကင္နဲ႕ ပင္လယ္ကို မင္းစဥ္းစားၾကည္႕လိုက္စမ္းပါ … ေရဆိုတာ ဘ၀ရဲ႕ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္အရာပဲ၊ ေနာက္ၿပီး ေကာင္းကင္က ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြ၊ ေအးခ်မ္းမႈေတြကိုလည္း ေပးတယ္၊ တကယ္လို႕သာ ငါမရွိဘူးဆိုရင္ မင္းတို႕အားလံုး ဘာမွျဖစ္လာစရာအေၾကာင္းမရွိဘူးေလ …"

အ၀ါေရာင္က ျဖည္းညင္းစြာ ရယ္ေမာၿပီး …

"မင္းတုိ႕ေတြက ေတာ္ေတာ္ကို ဆုိး၀ါးေနၾကတာပဲ၊ ငါကသာ ရယ္ေမာျခင္းေတြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ၊ ေႏြးေထြးျခင္းေတြကို ေလာကႀကီးဆီကို သယ္ေဆာင္လာေပးတာပါ။ ေနမင္းႀကီးကလည္း အ၀ါေရာင္၊ လမင္းႀကီးကလည္း အ၀ါေရာင္၊ ၾကယ္ေတြကလည္း အ၀ါေရာင္ပဲ။ ေနၾကာပန္းကို ၾကည္႕လုိက္တဲ့အခါတိုင္း တစ္ေလာကလံုးက စတင္ၿပီး ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္လာတယ္။ တကယ္လုိ႕သာ ငါမရွိဘူးဆိုရင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ ရွိလာမွာမဟုတ္ဘူး။"

အဲဒီအခါမွာ လိေမၼာ္ေရာင္က က်ယ္ေလာင္စြာ စတင္ရယ္ေမာၿပီး …

"က်န္းမာျခင္းနဲ႕ အင္အားႀကီးျခင္းအေရာင္က ငါပါ။ ငါက ရွားပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ငါက လူ႕ဘ၀အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျဖည္႕ဆည္းေပးလို႕ အလြန္တန္ဖိုးႀကီးမားတယ္။ ငါက လူသားေတြအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ဗိုက္တာမင္ေတြကို သယ္ေဆာင္ေပးတယ္။ မုန္လာဥနီေတြ၊ ေရႊဖရံုသီးေတြ၊ လိေမၼာ္သီးေတြ၊ သရက္သီးေတြ၊ သေဘၤာပင္ေတြကို ေတြးၾကည္႕စမ္းပါ။ ငါက အျမဲတမ္းေတာ့ ေလာကႀကီးကို မထိန္းသိမ္းထားပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းကင္ႀကီးမွာ ေနထြက္ခ်ိန္၊ ေန၀င္ခ်ိန္ေတြမွာ ငါ့အေရာင္နဲ႕ ျဖည္႕ဆည္းလိုက္တဲ့အခါ ငါ့ရဲ႕အလွဟာ မင္းတုိ႕တစ္ေယာက္မွ အေတြးထဲမွာေတာင္ မေပးႏိုင္တဲ့ ေတာက္ပျခင္းမ်ိဳးနဲ႕ ေတာက္ပေနတယ္။"

အဲဒီမွာတင္ အနီေရာင္က ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘဲ က်ယ္ေလာင္စြာျဖင့္ ေအာ္ေျပာေတာ့သည္ …

"ငါဟာ မင္းတုိ႕အားလံုးရဲ႕ စံျပပါ။ ငါက ေသြးပါ။ ဘ၀ဆိုတာ ေသြးပဲ။ ရဲရင့္ျခင္းနဲ႕ အႏၱရာယ္ကိုျပတဲ့အေရာင္ဟာ ငါ့အေရာင္ပဲ။ အားမာန္ေတြကို ငါကပဲ ယူေဆာင္ေပးခဲ့တာ။ ငါသာမရွိဘူးဆုိရင္ ကမၻာႀကီးက လမိုက္ညလိုပဲျဖစ္ေနမွာ။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ၊ အခ်စ္၊ ႏွင္းဆီနီ … အဲဒါေတြဟာ ငါ့ရဲ႕ အေရာင္ေတြပဲ။"

အဲဒီမွာတင္ မရမ္းေရာင္က ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႕လိုက္ရင္း လူတတ္ႀကီးအသံနဲ႕ …

"မင္းတို႕ ဘာမွေျပာမေနပါနဲ႕၊ ငါကသာ ေတာ္၀င္အေရာင္၊ အင္အားႀကီးတဲ့အေရာင္ပါ။ ဘုရင္ေတြ၊ အရာရွိေတြ၊ ဂိုဏ္းအုပ္ေတြက ငါ့အေရာင္ကိုပဲ ေရြးက်တယ္။ အာဏာနဲ႕ ပညာရွိအေရာင္ဟာ ငါ့အေရာင္ပဲ။ ဘယ္သူကမွ ငါ့ကို ဘာေမးခြန္းမွ မေမးဘူး။ အားလံုးက နားေထာင္ၿပီး လိုက္နာက်တယ္။"

မဲနယ္ေရာင္ကေတာ့ ေသခ်ာတဲ့သႏိၷ႒ာန္ႏွင့္အတူ ညင္ေသာေသာ အသံနဲ႕ …
"ငါ့ကို စဥ္းစားၾကည္႕ၾကစမ္းပါ။ ငါဟာ တိတ္ဆိတ္ျခင္းရဲ႕ အေရာင္ပဲ။ မင္းတုိ႕ ငါ့ကို သတိျပဳဖုိ႕ခက္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါမရွိဘူးဆိုရင္ မင္းတုိ႕အားလံုး အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့ဘူး။ ငါက ေတြးေခၚျခင္း၊ တုံ႕ျပန္ျခင္း၊ ဆည္းဆာအေရာင္တို႕ကို ကိုယ္စားျပဳတယ္။ မင္းတုိ႕ဟာ ငါ့ကို မွ်တမႈ၊ ႏိႈင္းယွဥ္မႈ၊ ေနာက္ၿပီး ဆုေတာင္းဖုိ႕နဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ… စတာေတြအတြက္ ငါ့ကို လိုအပ္တယ္။"

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူတို႕ဟာ ဘယ္သူက အေရးႀကီးဆံုး၊ ဘယ္သူက အေရးပါဆံုးဆိုတာေတြကို ေျပာရင္းေျပာရင္း ရန္ပြဲက တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ႀကီးမားလာတယ္။ အသံေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ က်ယ္လာတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရုတ္တရက္ဆိုသလို လွ်ပ္စီးေတြလက္လာၿပီး မိုးေတြက ၿခိမ္းလာေတာ့တယ္။ မိုးဖြားေလးေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းက်လာတာေပါ့။ အေရာင္ေလးေတြကလည္း ေၾကာက္ရြံ႕ၿပီး ၀ပ္ေနၾကတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဖက္ထားၾကၿပီး ကာကြယ္ၾကတာေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ သူတို႕ၾကားမွာ ႀကီးမားတဲ့အသံတစ္ခုေပၚလာၿပီး ဘုရားသခင္က စကား စတင္ေျပာလိုက္သည္။

“ေၾသာ္ … မင္းတုိ႕ေလးေတြက တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ဘာမဟုတ္တာေလးေတြနဲ႕ အခ်င္းမ်ားေနၾကတယ္ … တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လႊမ္းမိုးဖုိ႕ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။ မင္းတုိ႕မသိၾကဘူးမဟုတ္လား … တကယ္ေတာ့ မင္းတုိ႕ဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းေတြ၊ တူညီတဲ့စိတ္ထားေတြနဲ႕ အက်ိဳးျပဳေနၾကတာ မဟုတ္လား … တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ကိုင္ၿပီး ငါ့ဆီကို လာခဲ့ၾကပါအံုး”

အေရာင္ေလးေတြဟာ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ဆြဲၿပီး ေပါင္းစည္းလိုက္ၾကသည္။

ထုိ႕ေနာက္ ဘုရားသခင္က ဆက္ၿပီး

“ကဲ … ခုခ်ိန္ကစၿပီး၊ မိုးရြာတဲ့အခါ မင္းတို႕ဟာ မင္းတို႕အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနထုိင္ဖုိ႕ကို သတိေပးတဲ့အေနနဲ႕ ေကာင္းကင္ႀကီးမွာ ႀကီးမားတဲ့ ေလးတစ္ခုလို ျဖန္႕က်က္လိုက္ၾကပါ။ အဲဒီ သက္တန္႕ႀကီးဟာ မနက္ျဖန္ေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သေကၤတျဖစ္တယ္။”

ဒါေၾကာင့္ ကမၻာေျမႀကီးကို မိုးရြာကာ သန္႕စင္ၿပီးတဲ့အခါတုိင္း တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးၿပီး တစ္ေယာက္ရွိေနတာကို တစ္ေယာက္က အသိအမွတ္ျပဳဖို႕ကို အျမဲသတိရေစဖုိ႕ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ သက္တန္႕က ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။