(၁၅)
တစ္လအတြင္းတြင္ မိုးျမင့္ယံေရာ ေမျမတ္ႏုိးပါ တစ္ေယာက္ဆီတစ္ေယာက္ ဖုန္းလည္းမဆက္ျဖစ္၊ အျပင္မွာလည္း မေတြ႕ျဖစ္ၾကေပ။ မိုးျမင့္ယံကလည္း ေတြ႕ခ်င္ စကားေျပာခ်င္စိတ္မ်ားကို ခ်ဳပ္တည္းထားခဲ့ သည္။ တစ္လျပည္႕ေသာေန႕ညမွာေတာ့ မိုးျမင့္ယံက ေမျမတ္ႏုိးဆီ ရင္ခုန္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ဖုန္းဆက္လိုက္ သည္။ မိမိအတြက္ ေပ်ာ္႐ႊင္ရေသာအေျဖျဖစ္ပါေစလို႕လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ဆုေတာင္းမိသည္။ မၾကာမီမွာဘဲ တစ္ဖက္မွ ေမျမတ္ႏုိး၏ အသံအက္တက္တက္ေလးက ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။
“ဟယ္လို …”
“ဒီေန႔တစ္လျပည္႕သြားၿပီထင္တယ္ေနာ္ ေမ”
မိုးျမင့္ယံက ႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလသည္။
တစ္ဖက္မွ ေမျမတ္ႏိုး၏ ရယ္သံေလးက တုိးညင္းစြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ခဏၿငိမ္သက္သြားၿပီးမွ မိုးျမင့္ယံက ေမ့အား စေခၚလိုက္၏။
“ေမ …”
“ရွင္ …”
“ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာအံုးေလ”
“ဘာေျပာရမွာလဲ ကိုမိုးယံ”
“ဟာဗ်ာ … အဲလိုမလုပ္နဲ႕ေလဗ်ာ”
“ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ကိုမိုးယံရဲ႕”
ေမျမတ္ႏုိးက ရယ္လိုက္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
“ကြ်န္ေတာ္လုပ္ခိုင္းတာ တကယ္လုပ္မွာလား၊ လုပ္မယ္ဆို ေျပာမယ္ေလ”
“ဟုတ္၊ တကယ္လုပ္မွာေလ၊ ေျပာမွာသာေျပာပါ”
“ဒါျဖင့္ ကိုမိုးျမင့္ယံကို ေမ ခ်စ္ပါတယ္ရွင္ ဆိုၿပီးေျပာလိုက္ေလ”
“လူလည္ႀကီးပါလား၊ နစ္နာေနပါ့မယ္ရွင္”
“ဒါမ်ိဳးဆို မိုးျမင့္ယံတို႕က အနစ္နာခံၿပီးသားပဲ၊ ကဲ ေျပာလိုက္ပါ၊ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ခိုင္းတာ လုပ္မယ္လို႕ ကတိ ေပးထားတယ္ေလ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္၊ ေမက ကိုမိုးျမင့္ယံကို ခ်စ္ပါသတဲ့ရွင္”
ေမ့အသံေလးက တိုးလ်ေနေသာ္လည္း ၾကည္လင္ျပတ္သားကာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ရွိလွသည္။
“ေမ တကယ္ေျပာတာလား၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ေလာက္ေျပာပါအံုးဗ်ာ”
“ဟာ ေျပာေတာ့ဘူးကြာ”
“ေျပာပါေမရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ၾကားခ်င္လို႕ပါ”
“ဒါဆို တစ္ေခါက္ပဲ ထပ္ေျပာမွာေနာ္”
“ဟုတ္ပါၿပီ ဗ်ာ”
“ေမ ကိုမိုးယံကုိ ခ်စ္ပါသတဲ့ရွင္”
ေမျမတ္ႏိုးအသံေလးက တုန္ရီလို႕ေနေလသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေမႏွင့္သူ ျပန္မေတြ႕ႏိုင္၊ ျပန္မဆံုႏိုင္ ေတာ့ဘူးလို႕ ေမ ထင္ထားခဲ့ေပမယ့္၊ ယံုၾကည္ထားခဲ့ေပမယ့္ ယခုေတာ့ သူႏွင့္ေမက တရား၀င္ခ်စ္သူမ်ားပင္ ျဖစ္သြားၾကရၿပီ။ ဆန္းၾကယ္လွေသာကံၾကမၼာႏွင့္ မွန္းရခက္ေသာဖူးစာကို ေမ အလြန္ကို အံ့ၾသမိေတာ့သည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ယခုခ်ိန္မွာ ေမ အရမ္းကို ေပ်ာ္ေနတယ္ ဆုိတာပဲေလ။
ေမျမတ္ႏုိးစကားအဆံုးမွာေတာ့ မိုးျမင့္ယံ မိမိနားကိုမယံုသလိုေတာင္ ျဖစ္သြားမိသည္။ ကိုယ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရသူ ေလးဆီမွ ကိုယ့္အား ျပန္လည္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးပါသည္ဆိုေသာ အေျဖစကားက ဘာႏွင့္မွႏႈိင္းယွဥ္၍မရေပ။ ရင္ထဲ တြင္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာျခင္းကလည္း ဘယ္အရာႏွင့္မွ အစားထိုးလို႕မရႏိုင္ေခ်။ ရင္ခုန္သံက သူ႕ရင္ထဲမွ ဆူညံစြာထြက္ေပၚလာသည္လို႕ပင္ ခံစားရေလာက္ေအာင္ မိုးျမင့္ယံ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနမိသည္။ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရၿပီဆိုေသာအသိကလည္း သူ႕ရင္ခုန္သံကို ပိုျမန္လာေစၿပီး အားမာန္မ်ားလည္း ျပည္႕လွ်ံ လာေတာ့သည္။ ဘ၀အတြက္ ခြန္အားမ်ား တမဟုတ္ခ်င္း ေရာက္လာသလို သူ႕စိတ္ေတြက တက္ၾကြလန္းဆန္းလို႕ေနသည္။
“ကြ်န္ေတာ္ အရမ္း၀မ္းသာတာပဲ ေမရာ၊ အမွန္တကယ္ေျပာရရင္ေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ခံစားေနရတဲ့ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္႐ႊင္မႈက ခုကြ်န္ေတာ္ေျပာေနတဲ့စကားေလာက္နဲ႕ မလံုေလာက္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ထပ္မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး ေမရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းကို၀မ္းသာတာပါပဲ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပန္ခ်စ္တဲ့ ေမ့ကို ကြ်န္ေတာ္အရမ္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ကို အျမဲတမ္းေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ထားမယ္၊ ပိုပိုၿပီးေတာ့လည္း ခ်စ္သြားမယ္ဗ်ာ”
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး တည္ၿငိမ္ေအာင္ႀကိဳးစားထားေသာ္လည္း မိုးျမင့္ယံအသံေတြက အနည္းငယ္ တုန္ရီလို႕ေနေလသည္။
“ေမ တစ္လလံုးလံုးေသခ်ာစဥ္းစားခဲ့တယ္ ကိုမိုးယံ၊ ဘယ္လိုပဲ စဥ္းစားစဥ္းစား ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေမ အေျဖတစ္ခုပဲရတယ္၊ အဲဒါကေတာ့ ကိုမိုးယံကို ေမ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႕ကို ခ်စ္ေနမိၿပီဆိုတာပါပဲ”
“ကြ်န္ေတာ္က ေမခ်စ္တာထက္ကို အဆမ်ားစြာပိုခ်စ္ပါတယ္ဗ်ာ” လို႕ ျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ကို မိုးျမင့္ယံ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္႐ႊင္ေနမိသည္။ ေမက သူ႕ႏွလံုးသားရဲ႕ အနက္ရႈိင္းဆံုးေနရာသို႕ တိုး၀င္ေရာက္ရွိသြားၿပီေလ။
“ေမ မနက္ျဖန္က်ရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ဘုရားသြားရင္း မနက္စာတူတူစားၾကရေအာင္ေနာ္၊ ေမ့ကို ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းကိုေတြ႕ခ်င္လို႕၊ ခုေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေျပးၿပီးလာေတြ႕ခ်င္တာ”
“ကိုမုိးယံ …”
အားနာသံျဖင့္ ေမျမတ္ႏိုး ေခၚလိုက္သည္။
“ဗ်ာ …”
“ဟိုေလ …”
ေမျမတ္ႏိုးစကားကို မဆက္ေသးဘဲ ရပ္ထားလိုက္ျပန္သည္။
“ဘာလဲ ေမ၊ ေျပာေလ”
“ဟုတ္၊ ကိုမုိးယံကို ေမ တစ္ခုေျပာမလို႕ပါ”
“အင္း ေျပာေလ ေမ”
“ေမက ခု ရန္ကုန္မွာမဟုတ္ဘူး”
“အင္း … အဲေတာ့ ေမ မနက္ျဖန္ ကိုမိုးယံနဲ႕ လိုက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ၊ ေမ့ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႕ေနာ္”
“စိတ္မဆိုးပါဘူး ေမရဲ႕၊ ေမ ရန္ကုန္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိပါတယ္”
မိုးျမင့္ယံစကားေၾကာင့္ ေမျမတ္ႏိုးအနည္းငယ္ အံ့ၾသသြားသည္။
“ဒါျဖင့္ မနက္စာစားဖုိ႕ေျပာတာက”
“ကြ်န္ေတာ္ ခု ေမတုိ႕ဟုိတယ္မွာဘဲေလ၊ အရင္အခန္းမွာဘဲ တည္းတယ္ေလ”
“ဟုတ္လား၊ ကိုမိုးယံ ဒီေန႕ညေနမွေရာက္တာလား၊ ကိုမိုးယံေရာက္တာလည္း ေမ မသိလိုက္ပါလား”
ေမ အံ့ၾသသြားသံျဖင့္ ေမးလိုက္မိသည္။
“ဟုတ္တယ္ ေမရဲ႕၊ ညေနကမွေရာက္တာေလ၊ ေမ မသိတာက ကြ်န္ေတာ္က ေမ မသိေအာင္ တျခား နာမည္နဲ႕ ဘုိကင္လုပ္ထားလို႕”
“ဟုတ္လား၊ ဒါေၾကာင့္ ေမ မသိတာ”
“အင္း”
“ဒါေပမယ့္ မနက္ျဖန္ ေမက တစ္ေနကုန္ဂ်ဴတီေလ၊ ညေနမွ ၿပီးမွာ ကိုမိုးယံ”
“ဟုတ္လား၊ ဒါဆို ညေနမွသြားစားၾကတာေပါ့”
“ဟုတ္ကဲ့ ကိုမိုးယံ”
“အင္း၊ ေမ့ကို ငါးနာရီခြဲေလာက္ ကြ်န္ေတာ္လာေခၚမယ္ေလ၊ ေမ့ အခန္းကပဲေစာင့္ေနေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့”
အဲဒီေန႕ရဲ႕ ညေနခင္းေလးကေတာ့ ေမတုိ႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အလြန္လွပၿပီး ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွတဲ့ ညေနခင္းေလးတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီးၿပီးခ်င္းစားေသာ ညစာစားပြဲေလးဆိုေတာ့ ရင္ခုန္ျခင္းေရာ ၾကည္ႏူးျခင္းပါ ေရာေႏွာေနတဲ့ ညစာစားပြဲေလးတစ္ခုပါပဲ။ ထမင္းစားပြဲမွာ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထုိင္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည္႕ရင္း ဘာေျပာရမလဲမသိ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္ေနခဲ့ၾကသည္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုေတာ့ ေမေရာ ကိုမိုးျမင့္ယံပါ အရမ္းကို ေပ်ာ္႐ႊင္ေနခဲ့ၾကသည္ေလ။
♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠
Saturday, August 4, 2007
အခ်စ္ႏွင့္အတူ (၁၇)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment