(၇)
မိုးျမင့္ယံသည္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ သက္ေဇာ္ေၾကာင့္သာ မဟုတ္လွ်င္ ဤေနရာသို႕ လာျဖစ္မည္မဟုတ္။ ထုိသို႕ဆိုလွ်င္ မိမိတစ္ခ်ိန္က အမွတ္မထင္ဆံုေတြ႕ခဲ့ေသာ ထုိမိန္းကေလးအားလည္း ထုိေနရာတြင္ ျပန္ေတြ႕ ရလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ မိမိ၏ ေအာင္ျမင္မႈ၊ ၾကြယ္၀မႈမ်ားကို မက္ေမာကာ သားမက္ေတာ္ခ်င္ၾကေသာ သမီးရွင္မ်ား မိမိေဘးတြင္ အမ်ားအျပားရွိေသာ္လည္း မိုးျမင့္ယံတစ္ေယာက္ကိုမွ် စိတ္၀င္စားျခင္းမရွိခဲ့ေပ။ ဘယ္မိန္းကေလးကမွလည္း သူ႕အား ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ျခင္း၊ ရင္ခုန္ေစျခင္းလည္း မရွိခဲ့ေပ။ သို႕ေသာ္လည္း ထုိမိန္းကေလးကေတာ့ မိုးျမင့္ယံအား ျမင္ျမင္ခ်င္းတြင္ပင္ ခံစားမႈတစ္ခုကို ေပးစြမ္းႏိုင္ခဲ့သည္။ ဘာဆိုတာ သူယေန႕တုိင္ ေသခ်ာစြာအဓိပၸါယ္မဖြင့္ႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ ထိုမိန္းကေလးအား သူအျမဲလိုလို သတိရေနမိ၊ ေတြ႕ခ်င္ ေနမိသည္ မဟုတ္ပါလား။
သက္ေဇာ္က မိမိအား သူ႕ဟိုတယ္ျပန္လည္ျပင္ဆင္ရန္အတြက္ အတင္းအၾကပ္အကူအညီေတာင္းခဲ့၍သာ သူ ဤကမ္းေျခသို႕ ေရာက္ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိမိန္းကေလးအလုပ္လုပ္ေသာ ဟိုတယ္က သက္ေဇာ္၏ဟိုတယ္ ေဘးတြင္တည္ရွိေနျခင္းကလည္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ဆံုဆည္းဖုိ႕အတြက္ အေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။ မိုးျမင့္ယံ ေရာက္ၿပီး သံုးရက္ေျမာက္ေသာေန႕တြင္မွ ထုိမိန္းကေလးအား ေတြ႕ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မိုးျမင့္ယံ ေရာက္သည္႕ေန႕ကတည္းက မိုးက အဆက္မျပတ္ရြာေနေသာေၾကာင့္ သူေရလည္းမကူးႏိုင္။ ထုိေန႕ကေတာ့ တုိက္တိုက္ဆုိင္ဆိုင္ ရာသီဥတုကလည္း သာယာ၊ သူကလည္း ေရကူးခ်င္စိတ္ေပၚလာေသာေၾကာင့္ ပင္လယ္ဘက္သို႕ထြက္အလာတြင္ ထုိမိန္းကေလးအား သူေတြ႕လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
ေကာင္မေလးက မိမိတည္းခိုရာဟိုတယ္၏ ေဘးဟိုတယ္မွ ဒန္းကေလးေပၚတြင္ ထုိင္ေနသည္ကို သူ လွမ္းျမင္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ေလ။ ေကာင္မေလးကေတာ့ မိမိအား ဂရုထားမိပံုမေပၚ။ သူ႕ဘာသာ ဘာေတြ ေတြးေနသည္မသိ။ ထုိေကာင္မေလးအား ေတြ႕ေတာ့ သူေရကူးရန္ဆက္မသြားေတာ့ဘဲ ဟိုတယ္သို႕ျပန္ကာ အ၀တ္အစားလည္းၿပီး ေကာင္မေလးရွိရာ ဒန္းကေလးဆီသို႕ ထြက္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ေတာ့ ထုိေကာင္မေလးအား
“ဒီမွာ … ခင္ဗ်ားက ဒီဟုိတယ္မွာ တည္းေနတာလား”
ခပ္တည္တည္ျဖင့္ သူေမးလိုက္သည္။
ခပ္မာမာျဖင့္ ေမးလာေသာအသံေၾကာင့္ ေမျမတ္ႏုိးက ေခါင္းေမာ့ၾကည္႕လိုက္ရင္း
“ေမ့ကို ေမးေနတာလား” ျပန္လည္ေမးလိုက္၏။ ထုိ႕ေနာက္ ပတ္၀န္းက်င္အားလည္း တစ္ခ်က္ၾကည္႕လိုက္မိသည္။
“ဟုတ္တယ္ ခင္ဗ်ားကို ေမးေနတာ”
“ေမ့ကို ေမးေနတာဆိုေတာ့ ရွင္က ေမ့ကို သိလို႕လား၊ ရွင္က ဘယ္သူလဲ”
“သိလို႕ေမးတာေလ၊ မသိဘဲနဲ႕ ဘာလုိ႕ေမးမွာလဲ၊ ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ့္ကို တကယ္ပဲ မမွတ္မိဘူးလား”
ေမက ထုိပုဂၢိဳလ္အား အံ့ၾသစြာျဖင့္ ထပ္မံၾကည္႕လိုက္သည္။ ေမ့အား အသားလြတ္လာေဟာက္ေနသည္။ သူ သိသည္ဆိုလွ်င္လည္း ေမ့ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေမးလို႕ရသည္ပဲေလ။ ယခုေတာ့ သူက မိမိအား သူ႕လက္ေအာက္ငယ္သားတစ္ေယာက္ပမာ လာေရာက္ေျပာဆိုေနသည္။ သူ႕ကို မမွတ္မိ၍လည္း ေမ့ကို ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးေနပံုပင္။ ေမကလည္း ေမပဲ။ လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ခ်က္ခ်င္းမမွတ္မိ။ မေတြ႕တာၾကာေလ ပိုဆိုးေလျဖစ္၏။ ယခုလည္း ထုိသူကို ျမင္ဖူးသလိုလိုရွိေပမယ့္ ဘယ္မွာျမင္ဖူးသည္ကို လံုး၀ကိုစဥ္းစား၍မရေပ။ မိုးျမင့္ယံကလည္း မိမိအား ဘာမွမေျပာဘဲ အံ့ၾသသလိုၾကည္႕ေနေသာ ေမျမတ္ႏိုး၏အမူအယာေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္ ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ သူက သတိရေနေသာ၊ စိတ္၀င္စားေသာ မိန္းကေလးက သူ႕အား နည္းနည္းေလးေတာင္ မွတ္မိပံုမရေပ။ သူ႕ကိုလည္း ဂရုမစိုက္သည္႕ပမာ။ တစ္သက္လံုးက မိန္းကေလးမ်ား၏ အေရးတယူေပးမႈကိုသာ ခံခဲ့ရေသာ သူ႕အတြက္ ထိုမိန္းကေလး၏ အျပဳအမူက စိတ္ဆိုး ေဒါသျဖစ္ခ်င္စရာ အလြန္ေကာင္းသည္။ မိမိအား ဇာတ္လမ္းလာထြင္ေသာ ခပ္ညံ့ညံ့သူတစ္ေယာက္ဟု ထင္ေနသည္႕ပံု။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ ပိုစိတ္ဆိုးျခင္းျဖစ္သည္။
“ဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္ေမးတာ ေျဖပါအံုး”မိုးျမင့္ယံက မာဆတ္ဆတ္အသံျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။ မိုးျမင့္ယံ၏ အေမးေၾကာင့္ ေမ အေတြးကို ျဖတ္ရင္း
“ဟုတ္ကဲ့၊ ေမ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ရွင္ ဘယ္သူဆိုတာကို ေမ လံုး၀ကို စဥ္းစားလို႕မရလို႕ပါ”
ခပ္တိုးတုိးျဖင့္ ေျပာလိုက္မိသည္။
“ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ့္ကို လံုး၀ မမွတ္မိဘူးေပါ့”
“ဟုတ္ကဲ့”
“ဒါဆိုလည္း ေနပါေစေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါအံုး”
“ရွင္ … ဟုတ္ … ဟုတ္ကဲ့”
ထုိလူ႕စကားေၾကာင့္ ေမ ရုတ္တရက္ေၾကာင္သြားၿပီး ထစ္ထစ္အအျဖင့္ ေျဖလိုက္မိေတာ့သည္။
မိုးျမင့္ယံ ထုိေကာင္မေလးေရွ႕မွ ထြက္လာခဲ့ေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္ လံုး၀ကို မေက်နပ္မိေပ။ သူ ဒီေလာက္ ေမးေနတာေတာင္ နည္းနည္းေလးမွ မွတ္မိလာပံုမရ။ ထုိေကာင္မေလးအား သြားေခၚမိေသာ သူ႕ကိုယ္သူပဲ ေဒါသျဖစ္မိေတာ့သည္။ တဆက္တည္း ထုိမိန္းကေလးအား မိမိကို မွတ္မိေအာင္လုပ္ခ်င္စိတ္မ်ား တဖြားဖြား ျဖစ္လာမိေတာ့၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္ သူ ထုိမိန္းကေလးရွိရာ ဟုိတယ္သို႕ေျပာင္းရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။
မိုးျမင့္ယံေတြးေနသလို တစ္ဖက္ကလည္း ေမျမတ္ႏိုးက ထိုလူအေၾကာင္းကို ေတြးေနမိေလသည္။ မိမိအား လာေရာက္ေခၚၿပီး မွတ္မိလားေမးကာ မိမိက မမွတ္မိဟုလည္းဆိုေရာ စိတ္ဆိုးသည္႕ပံုစံႏွင့္ ထြက္သြားေသာ ထုိသူအား ေမအံ့ၾသေနမိသည္။ ယခုထိတုိင္ေအာင္လည္း ထုိသူ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ ေမ စဥ္းစားမရေပ။ ေမ့အတြက္ ထုိသူက အေျဖရွာရခက္ေသာ ပုစၧာတစ္ပုဒ္ပမာ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ေမ ေခါင္းတစ္ခ်က္ခါလိုက္ၿပီး ထုိေနရာမွ ထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။
♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠
ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္ေစာေစာတြင္ ေမျမတ္ႏိုး ဂ်ဴတီ၀င္ရန္အတြက္ Reception သို႕ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ Reception သို႕ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း မခိုင္မာက ေမ့အား
“ေမေရ … မေန႕က ဧည္႕သည္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္”
“ဟုတ္လား မခိုင္”
“အင္း ဟုတ္တယ္ ေမ”
မခိုင္မာက ေမ့အား ေျပာလည္းေျပာ ေသခ်ာလည္း ၾကည္႕ေနသည္။ သူ႕ပံုစံက တစ္ခုခု နားမလည္သလို။ ဒါေပမယ့္ ေမကေတာ့ အဲဒါကို သိေနမည္ဆိုေသာပံုစံ။မခိုင္မာ၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ ေမ အနည္းငယ္ အံ့ၾသလာမိသည္။ ဧည္႕သည္တစ္ေယာက္ေရာက္လာေၾကာင္း ေမ့အား ေျပာျပီး ယခုလည္း ေမ့အား ေသခ်ာၾကည္႕ေနသည္။ ထုိဧည္႕သည္က ဘာျဖစ္လို႕မ်ားလဲ။ ေမ့ ဧည္႕သည္မ်ားလား။ ေမ့ အသိထဲတြင္လည္း ဒီကိုလာမည္ဟု ေျပာထားေသာသူမရွိ။ ထို႕ေၾကာင့္ ေမ မခိုင္မာကိုၾကည္႕လိုက္ရင္း
“အဲဒီ ဧည္႕သည္က ဘာျဖစ္လို႕မ်ားလဲ မခိုင္မာ … ကိုဘုန္းလုိပဲ အေရးႀကီးဧည္႕သည္မို႕လား”
စိတ္၀င္စားစြာျဖင့္ ေမးလိုက္မိသည္။
မခိုင္မာက ေခါင္းခါျပလ်က္
“မဟုတ္ဘူး ေမ၊ အဲဒီဧည္႕သည္က ဒီကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေမ့ကိုေမးေနတယ္၊ ေမ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္တာ လည္း မသိဘူးထင္တယ္၊ ေမ့ကို ဒီမွာတည္းေနတယ္လို႕ ထင္ေနပံုပဲ”
ေျပာလိုက္သည္။
“ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ ေမ၊ ေနာက္ၿပီး မခိုင္က ေမက ဒီမွာတည္းေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာပါ၊ ဒီေန႕ေတာ့မလာဘူး၊ မနက္ျဖန္မွလာမွာပါဆိုေတာ့ ေမ ေရာက္ရင္ သူ႕ဆီ ခ်က္ခ်င္းလာဖုိ႕ မခိုင္ကို ေသခ်ာ မွာသြားတယ္ ေမ”
မခိုင္မာက ေသခ်ာရွင္းျပလိုက္သည္။ေမက အနည္းငယ္အံ့ၾသသြားလ်က္
“ဟုတ္လား မခိုင္၊ သူ႕နာမည္က ဘယ္လိုေခၚလဲ မမခိုင္”
မခိုင္မာအား ေမးမိေတာ့သည္။
“နာမည္က ဦးမိုးျမင့္ယံတဲ့ ေမ၊ ရန္ကုန္က လာတာ၊ သူ႕အခန္းက (၁၃၀၇)”
“ဟုတ္ကဲ့ မမခိုင္၊ ဒါဆို ေမ အခုသြားလိုက္မယ္ေနာ္”
မခုိင္မာက ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ေခါင္းသာၿငိမ့္ျပလိုက္ေတာ့သည္။
ေမျမတ္ႏိုးလည္း ဦးမိုးျမင့္ယံ ဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္အေၾကာင္းကို စဥ္းစားရင္း သူတည္းခိုရာအခန္းသို႕ ထြက္လာ လိုက္ေတာ့၏။
1 comment:
today home ko pyan yauk yauk chin ma yae blog ko a yin sone read phyit tal :) see u tmw
Post a Comment