(၁၂)
ေႏြးတုိ႕ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ေမတစ္ေယာက္ မနားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနခဲ့ေတာ့သည္။ ဂ်ဴတီ ၀င္လိုက္ အားခ်ိန္တြင္ သူတို႕ႏွင့္သြားေတြ႕ ၿပီး စကားေတြေျပာလိုက္ႏွင့္ ရႈပ္ေနခဲ့သည္။ သူတို႕ ႏွင့္ စကားေတြ ေျပာရင္း ဟိုး ငယ္စဥ္အခ်ိန္ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မ်ားကို ျပန္လည္သတိရမိသည္။ စကားေတြ အလုအယက္ ေျပာရင္း ေမ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနမိသည္။ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ ေျပာျပရသည္ကို မေမာႏိုင္ဘဲ ရွိေန၏။
ေမက ေမ့အေၾကာင္းအား သူတုိ႕ကိုု ေျပာျပေသာအခါတြင္ေတာ့ သူတုိ႕အားလံုး အရမ္းကို အံ့ၾသေနေလသည္။ ကိုဘုန္းမင္းခန္႕၊ ကိုမိုးျမင့္ယံတို႕ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို သူတုိ႕ သိမွမသိၾကေသးပဲေလ။ သူတို႕ကို ပိုအံ့ၾသေစ တာက ကိုမိုးျမင့္ယံအေၾကာင္းပဲေပါ့။
“မိႏိုး …”
“ဟင္ … ဘာလဲ ႏွင္း”
“ဒါျဖင့္ ကိုမိုးျမင့္ယံက ခုႏိုင္ငံျခားသြားေနတာေပါ့”
“ဟုတ္တယ္ ႏွင္း”
“သူျပန္လာရင္ အေရးႀကီးစကားေျပာမယ္လို႔ ေျပာသြားတာေပါ့ ဟုတ္လား”
ေႏြးေထြးက ေမ့အား လွမ္းေမးလိုက္သည္။
“ဟုတ္တယ္ ေႏြး၊ ႏိုးကိုေတာ့ အဲလိုေျပာသြားတာပဲေလ”
“အင္း ႏိုး၊ သူက ႏိုးကုိ ခ်စ္ခြင့္ေတာင္းေတာ့မယ္ ထင္တယ္၊ ႏိုးကေကာ သူ႕ကို ဘယ္လိုလဲ”
“ႏိုးလည္း ေသခ်ာမသိေသးဘူး ေႏြး၊ အဲဒီအေၾကာင္း ႏိုး မစဥ္းစားရေသးဘူး၊ ေနာက္ၿပီး ႏိုးကို သူဖြင့္မွ မေျပာေသးဘဲ၊ အဲေတာ့ ႏိုးမစဥ္းစားခ်င္ေသးဘူး”
ေမ ေႏြးေထြးအား ရွင္းျပလိုက္သည္။
“မိႏိုး”
ႏြယ္နီက ေမတုိ႕ေျပာသည္ကို ဘာမွ၀င္မေျပာဘဲ နားေထာင္ေနရာမွ ေမ့အား လွမ္းေခၚလိုက္၏။
“အင္း ေျပာေလ မိႏြယ္”
“ႏိုး ေသခ်ာရဲ႕လား၊ ဘယ္သူကို ဘာလဲဆိုတာ”
ႏြယ္နီ႕စကားေၾကာင့္ ေမ၊ ႏွင္းႏွင့္ေႏြးတို႕အားလံုး သူ႕ကို တၿပိဳင္တည္းလွမ္းၾကည္႕လိုက္သည္။
“ဘာလဲ မိႏြယ္ရဲ႕၊ အစမရွိ အဆံုးမရွိ”
“အင္းေလ၊ မိႏြယ္ရယ္ ရွင္းရွင္းေျပာပါ”
ႏွင္းႏွင့္ေႏြးက ႏြယ့္အားေျပာလိုက္ၾကသည္။
“အင္းပါ၊ ေျပာပါ့မယ္၊ ေျဖးေျဖးေပါ့”
“ကဲ ေျပာမွာသာ ေျပာပါ၊ ေျဖးေျဖးေတြ ျမန္ျမန္ေတြ လုပ္မေနပါနဲ႕၊ ႏိုး သိခ်င္ၿပီ၊ မိႏြယ္ ခုနက ဘာေျပာတာလဲ”
ေမက အားလံုးကို လွမ္းေျပာလိုက္ၿပီး ႏြယ့္အား ထပ္ေမးလိုက္ေတာ့သည္။
“ႏိုး ဘယ္သူ႕ကို ဘာလဲလို႕ေလ”
“အင္းေလ၊ ဘယ္သူ႕ကို ဘာလဲဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာလဲ ႏြယ္၊ ႏိုး နားမလည္ဘူး”
“ဟုတ္တယ္ နားမလည္ဘူး ဘာလဲ မိႏြယ္”
“ဒီလိုေလ မိႏိုးက ကိုဘုန္းမင္းခန္႕ကိုလား ကိုမိုးျမင့္ယံကိုလားလို႕ ေမးတာ”
“မိႏြယ္ …”
ျမဴႏွင္းက အလန္႕တၾကားျဖင့္ ေအာ္လိုက္သည္။
“ဘာလဲဟ လန္႕လိုက္တာ”
ႏြယ္နီက ျမဴႏွင္းအား ၾကည္႕လိုက္ၿပီး ေမးလိုက္ျပန္သည္။
“ဟင္ … မိႏြယ္ … အမေတာ္ရယ္ … ကိုယ္ေမးတာလည္း ကိုယ္ျပန္ၾကည္႕ပါအံုး”
“ဘာျဖစ္လို႕လဲ၊ ႏြယ္ ေမးတာ ရွင္းရွင္းေလးေလ၊ ႏွင္း ဘာေျပာခ်င္တာလဲ၊ ႏြယ္ နားမလည္ဘူး”
ႏြယ္နီက နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ျမဴႏွင္းအား ေျပာလိုက္သည္။
“ကုိယ္ေမးၿပီး ကိုယ္နားမလည္ဘူးလား”
“အင္းေလ နားမလည္ဘူး”
“ႏုိးက ကိုဘုန္းမင္းခန္႕ကိုလား၊ ကိုမိုးျမင့္ယံကိုလားဆို”
“အင္းေလ၊ အဲဒါက ဘာျဖစ္လို႕လဲ”
“ဟင္ … အဲလိုေမးစရာလားဟ၊ ကိုဘုန္းမင္းခန္႕က ခ်စ္သူရွိၿပီးသားေလ၊ ၿပီးေတာ့ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ ေလ”
“အဲဒါဘာျဖစ္လဲ မိႏွင္းရဲ႕၊ ႏြယ္က မိႏိုးကို ကိုဘုန္းမင္းခန္႕ကို သြားလုခိုင္းတာမွ မဟုတ္တာ၊ သူ႕ခံစားခ်က္ အမွန္ကို သူသိရဲ႕လားလို႕ ေမးတာ”
ႏြယ္နီက ေမတို႕အားလံုးအား ေသခ်ာရွင္းျပေနသည္။
“သူ႕ခံစားခ်က္အမွန္ …”
ႏွင္းက တုိးတုိးေလး ေရ႐ြတ္လိုက္သည္။
“အင္း ဟုတ္တယ္၊ ႏြယ္ သိခ်င္တာက မိႏုိးရဲ႕ ခံစားခ်က္အမွန္”
“ႏြယ္က ႏိုးကုိ ဘာလို႕အဲလိုေမးတာလဲ”
ေမျမတ္ႏိုး နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ႏြယ္နီ႕အား ေမးလိုက္မိသည္။
“ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကို ေသခ်ာေစခ်င္လို႕ေပါ့၊ ကိုမိုးျမင့္ယံကို ခ်စ္တယ္လို႕ အေျဖေပးၿပီးမွ ကိုဘုန္းမင္းခန္႕ကို ခ်စ္ေနတာမ်ိဳးျဖစ္ေနမွာစိုးလို႕”
“ႏြယ္ကလည္း ႏိုးက အဲလိုဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ၊ ႏွင္းေျပာသလိုပဲ သူ႕မွာက ခ်စ္သူရွိၿပီးသားပဲကို”
“ဟင္း … ႏြယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ေလ လည္မလိုနဲ႕ေတာ္ေတာ္ကို တံုးတာပဲ၊ သူ႕မွာ ခ်စ္သူရွိတာကို ဘာလို႕စဥ္းစားေနလဲ၊ ခဏေမ့ထားလိုက္၊ ၿပီးေတာ့မွ ကိုယ့္ခံစားခ်က္အမွန္က ဘာလဲဆိုတာ စဥ္းစား”
“စဥ္းစားၿပီးေတာ့ေကာ”
ေႏြးက နားေထာင္ေနရာမွ ၀င္ေမးလိုက္သည္။ ႏြယ္နီ ေျပာေနၾကသည္က စိတ္၀င္စားဖုိ႕ ေကာင္းေနၿပီ။
“စဥ္းစားလို႕ မိႏိုးက ကိုဘုန္းမင္းခန္႕ကို ခ်စ္ေနၿပီဆိုပါေတာ့၊ ဘာလုပ္လို႕ရမွာမို႕လဲ”
“ေဆာက္ျဖစ္မွ ေက်ာင္းဒကာတဲ့၊ မၾကားဘူး ဖူးလား၊ သူ႕မွာရွိတာက ခ်စ္သူပဲ၊ ဇနီးမွ မဟုတ္တာ၊ ေနာက္ၿပီး ကိုဘုန္းမင္းခန္႕နဲ႕ ႏိုးနဲ႕က ဒီေလာက္ခင္ေနၾကတာပဲ၊ ကိုဘုန္းမင္းခန္႕က ႏိုးကို ခ်စ္မေနပါဘူးလို႕ ဘယ္သူ ေျပာႏုိင္လို႕လဲ၊ သူလည္း အခ်ိန္မေ႐ြး ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္တာပဲေလ”
“မိႏြယ္ ေတာ္ေတာ့”
ေမျမတ္ႏုိး အလြန္ကိုစိတ္ဆုိးစြာျဖင့္ ႏြယ္နီ႔အား ေအာ္လိုက္သည္။
“ဘာျဖစ္လို႕လဲဟ၊ ဘာလို႕ေအာ္တာလဲ”
“မိႏြယ္၊ ႏိုးတို႕က အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြ မဟုတ္ဘူးလား၊ ႏိုးရဲ႕ ခံစားခ်က္အမွန္ကို မိႏြယ္ မသိဘူးလား၊ ႏိုးနဲ႕ ကိုဘုန္းနဲ႕က ေမာင္ႏွမေတြလို ရိုးရုိးခင္တာ၊ ဘာမွထူးျခားတာမ႐ွိဘူး၊ ေနာက္ၿပီး တကယ္လို႕ မိႏြယ္ ေျပာသလို ႏိုးက သူ႕ကို ခ်စ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘယ္ေတာ့မွ သူမ်ားခ်စ္ျခင္းကိုမခြဲဘူး၊ ႏိုး ဘယ္ေတာ့မွ အတင္းလုယူမွာ မဟုတ္ဘူး၊ တကယ္လို႕ ကိုဘုန္းဘက္ကလည္း ႏုိးကို ခ်စ္သြားလို႕ ဖြင့္ေျပာလာလည္း ႏိုး လက္မခံႏိုင္ဘူး၊ ဘာအေၾကာင္းနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ ႏိုး သူမ်ားခ်စ္ျခင္းကိုမခြဲဘူး၊ ႏိုး ေက်ာင္းတက္ကတည္းက မိႏြယ္တို႕ကို ေျပာဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ ႏိုးရဲ႕အခ်စ္က ေပးဆပ္တဲ့အခ်စ္၊ ရယူတဲ့အခ်စ္မဟုတ္ဘူး၊ သူမ်ား မ်က္ရည္က်ၿပီးမွ ရလာမယ့္အခ်စ္မ်ိဳးကို ႏိုး ဘယ္ေတာ့မွ မယူဘူး၊ ေနာက္ကို ႏိုးကို ဒီလိုစကားမ်ိဳး မေျပာပါနဲ႕ မိႏြယ္”
ေမျမတ္ႏိုးက စကားကို တဆက္တည္း ေျပာလိုက္သည္။ ႏြယ္နီက သူ႕အတြက္ ေျပာတယ္ဆိုတာ သိေပမယ့္ ေမ ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္။
“ကဲ … အမေတာ္ေရာ ညီမေတာ္ပါ ေတာ္ၾကေတာ့၊ အဲအေၾကာင္း ဆက္မေျပာၾကနဲ႕ေတာ့၊ ဟုတ္ၿပီလား”
ေႏြးေထြးက ေမတုိ႕ႏွစ္ေယာက္အား စရင္း ၾကား၀င္ေျဖရွင္းလိုက္သည္။ေမေရာ ႏြယ္နီပါ ေႏြးေထြးအား ၿပိဳင္တူေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ အားလံုးသေဘာက်စြာျဖင့္ ရယ္လိုက္မိသည္။
“မိႏိုး …”
“ေျပာ မိႏြယ္”
“ႏြယ္တုိ႕ကို သူတုိ႕နဲ႕မိတ္ဆက္ေပးရမယ္ေနာ္၊ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ မိတ္ဆက္ေပး”
“မိတ္ဆက္ေပးမွာေပါ့ မိႏြယ္ရဲ႕၊ ႏိုး ေမြးေန႕က်ရင္ မိတ္ဆက္ေပးမယ္ေလ၊ အိုေက”
“အိုေက၊ ဒါနဲ႕ ကိုမိုးျမင့္ယံက ႏိုးဆီကို ေန႕တိုင္းဖုန္းဆက္တယ္ဆို၊ ခု ႏြယ္တို႕ေရာက္လာၿပီးမွ တစ္ခါမွ မဆက္ေသးဘူးေနာ္၊ ႏြယ္တို႕ေရာက္တာ တစ္ပတ္ေတာင္ရွိေတာ့မယ္၊ ခရီးက ျပန္ေရာက္မလာေသးဘူး ထင္တယ္ေနာ္”
“သူ႕ကို သတိမရဘူးလား ႏိုး”
ေႏြးေထြးက ၀င္ေမးလိုက္သည္။
“သတိမရဘူးလို႕ ေျပာရင္ေတာ့ အဲဒါညာတာပဲေပါ့၊ ႏိုး သူ႕ကို သတိရပါတယ္”
“အင္းေပါ့”
“ကုိဘုန္းမင္းခန္႕ကလည္း ႏိုးဆီ အျမဲဖုန္းဆက္တယ္ေနာ္”
“ဟုတ္တယ္ ႏွင္း၊ ကိုဘုန္းက ႏိုးဆီကို ႏွစ္ရက္ျခားဆီေလာက္ ဖုန္းဆက္တယ္ေလ”
“ႏိုး ရန္ကုန္လာမယ္ဆုိတာေကာ သူ႕ကို ေျပာၿပီးၿပီလား”
“ကိုဘုန္း သိတယ္ ႏွင္း၊ ႏိုး အေစာကတည္းက ေျပာထားတယ္ေလ”
“ေၾသာ္ … ဒါဆို ႏိုး သန္ဘက္ခါေရာက္မယ္ဆိုတာ သိတာေပါ့”
“အင္း သိတယ္ ႏွင္း”
ေမတို႕စကား၀ိုင္းေလးက ေမ့ လက္ကိုင္ဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ ရုတ္ခ်ည္းတိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ဖုန္းနံပါတ္ကို ေမ ၾကည္႕ၾကည္႕လိုက္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားမွဖုန္းနံပါတ္ ျဖစ္ေနေလသည္။
“ဘယ္သူလဲ ႏိုး”
“ႏိုင္ငံျခားက ေခၚတဲ့ဖုန္း ႏွင္း၊ ကိုမိုးျမင့္ယံမ်ားလား မသိဘူး”
ေမက ျမဴႏွင္း၏ အေမးကို ေျဖလိုက္ၿပီးေနာက္ ဖုန္းေလးအား ဖြင့္ၿပီး နားေထာင္လိုက္ေတာ့သည္။
♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠
“ဟယ္လို ေမလား၊ ကြ်န္ေတာ္ မိုးျမင့္ယံပါ”
“ဟုတ္ကဲ့ ကိုမိုးယံ၊ ျပန္ေရာက္ေနၿပီလား ”
“မေရာက္ေသးဘူး ေမ၊ ေမ့ကို တစ္ပတ္လို႕ေျပာသြားၿပီး အလုပ္ကိစၥေၾကာင့္ မျပန္ႏိုင္ျဖစ္ေနေသးလို႕ စိတ္ပူေနမွာစိုးလို႕ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္လိုက္တာ၊ ေနာက္ၿပီး ေမ့ကိုလည္း အရမ္းသတိရေနတာနဲ႕”
မိုးျမင့္ယံစကားေၾကာင့္ ေမ့ရင္ထဲတြင္ ၾကည္ႏူးမႈမ်ားက ႏွလံုးသားထဲထိတုိင္ စီး၀င္သြားသည္။ ေမ့ကို ကိုမိုးျမင့္ယံသတိတရရွိေနသည္ဟူေသာ စိတ္ကေလးက ေမ့ရင္ကို လႈပ္ရွားေစသည္။
“ေမ အလုပ္မ်ားေနလား၊ ဒီေန႕ ညဂ်ဴတီလား”
“မဟုတ္ပါဘူး ကိုမိုးယံ”
“အင္း ေမ”
“ကိုမိုးယံ ဘယ္ေန႕ ျပန္ေရာက္မလဲ၊ ၾကာအံုးမွာလား”
“သံုးေလးရက္ေတာ့ ၾကာအံုးမယ္ ေမ၊ ဘာျဖစ္လို႕လဲ”
“ေမ သန္ဘက္ခါဆို ရန္ကုန္ျပန္မွာေလ၊ ကိုမိုးယံေရာက္တဲ့အခ်ိန္ဆို ေမ ရန္ကုန္မွာ ရွိေနမယ္ထင္တယ္”
“ဟုတ္လား ေမ”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ေနာက္ၿပီး …”
ေမက စကားကို မဆက္ေသးဘဲ ခဏရပ္ထားလိုက္သည္။
“ေနာက္ၿပီး ဘာျဖစ္လဲ ေမ”
“ဟုတ္ ေနာက္ၿပီး ေမ့ေမြးေန႕ …”
“ေမ့ေမြးေန႕ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖိတ္မလို႕လား၊ ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ေမြးေန႕အမွီ ျပန္မေရာက္မွာစိုးလို႕လား”
“ဟုတ္ကဲ့ ကိုမိုးယံ”
“ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိပါတယ္ ေမ့ ေမြးေန႕ကို၊ ေမ့ ေမြးေန႕မတုိင္ခင္ ေရာက္မွာပါ၊ စိတ္ခ်ေနာ္ ေမ”
“ဟုတ္ ကိုမိုးယံ”
ေမ အရမ္းကို ေပ်ာ္သြားမိျပန္သည္။ ကိုမိုးျမင့္ယံက မိမိေမြးေန႕ကိုလည္း အေလးအနက္ထားပါလား ဟူေသာ အသိစိတ္ေလးကလည္း ေမ့ကို ၾကည္ႏူးမႈမ်ား ေပးစြမ္းႏိုင္သည္ေလ။
တစ္ဖက္တြင္လည္း မိုးျမင့္ယံက အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနမိသည္။ မိမိကို အေလးအနက္ထားဖိတ္ၾကားမႈကို အလြန္၀မ္းသာမိသည္။ ေမ့စိတ္ထဲတြင္ သူရွိေနသည္ကို သူသိလိုက္ရၿပီ။ ထုိေၾကာင့္ မိုးျမင့္ယံတစ္ေယာက္ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာမႈမ်ားကို အတိုင္းမသိခံစားေနရေလေတာ့သည္။
“ကိုမိုးယံ …”
“ဗ်ာ …”
“ကိုမိုးယံ ဘာေျပာအံုးမလဲ၊ ေမ ဖုန္းခ်လိုက္ရေတာ့မလား”
“ေျပာစရာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲေမ၊ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေရာက္မွဘဲ ေျပာေတာ့မယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ ကိုမိုးယံ၊ ဒါျဖင့္ ေမ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္”
“အင္း ေမ”
ေမ လက္ကိုင္ဖုန္းေလးကို ပိတ္လိုက္ၿပီး ေဘးတြင္ရွိေနေသာ ႏွင္းတုိ႕ကို လွမ္းၾကည္႕လိုက္သည္။
“အဟမ္း … အဟမ္း … ညီမေတာ္ေလးကို ကိုယ္ေ႐ႊမင္းသားက ဘာတဲ့လဲကြယ့္”
ေႏြးေထြးစကားေၾကာင့္ ေမ ရွက္ျပံဳးေလးျပံဳးရင္း ရယ္လိုက္မိသည္။
“ညီမေတာ္ေလး ပူလို႕လားကြယ္၊ မ်က္ႏွာေတြေတာင္ ရဲလွေပါ့”
ေႏြးေထြးက ေမ့အား ၾကည္႕ရင္း ထပ္စေနေလေတာ့သည္။
“ဟာကြာ … မိေႏြး မေနာက္ေတာ့နဲ႕ကြာ၊ ႏိုး မေနတတ္ေတာ့ဘူး”
“ေကာင္းပါၿပီ ညီမေတာ္ေလး သေဘာေတာ္အတိုင္းပါပဲကြယ္၊ မေနာက္နဲ႕ဆို မေနာက္ေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အစံုအလင္ကိုေတာ့ အမေတာ္တုိ႕ကို အျမန္ဆံုး သံေတာ္ဦးတင္ေစကြယ္”
ေႏြးေထြးစကားအဆံုး၌ ေမတုိ႕အားလံုး သေဘာက်စြာျဖင့္ ရယ္လိုက္ၾကေတာ့သည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ေတာ့ ေမ ကိုမိုးျမင့္ယံႏွင့္ ေျပာသမွ်အားလံုးအား ေျပာျပလိုက္ေတာ့၏။
Monday, July 30, 2007
အခ်စ္ႏွင့္အတူ (၁၂)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment