(၁၀)
ေမျမတ္ႏိုးဖုန္းနံပါတ္ေရးထားေသာ visiting card ေလးအား ၾကည္႕ရင္း ဆက္သင့္ မဆက္သင့္ မိုးျမင့္ယံတစ္ေယာက္ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနသည္။ သက္ေဇာ္ဟိုတယ္ ျပဳျပင္ရန္အတြက္ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာေၾကာင့္ ေမျမတ္ႏိုးႏွင့္ ဒီရက္ပိုင္းမ်ားတြင္မေတြ႕ျဖစ္ခဲ့။ မနက္ျဖန္ဆိုရင္လည္း သူ ျပန္ရေတာ့မည္။ လူကိုယ္တိုင္ သြားေတြ႕ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ေပမယ့္လည္း ဘယ္လိုမွကိုအဆင္မေျပျဖစ္ေနသည္။ ဘာမွမေျပာဘဲနဲ႕လည္း ျပန္မသြားခ်င္ေပ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဖုန္းဆက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ဖုိ႕ပဲ သူဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း တကယ္တမ္းဆက္မည္ဆိုေတာ့ သူမ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနျပန္သည္။ လူကိုယ္တိုင္လာေရာက္မႏႈတ္ဆက္ဘဲ ဖုန္းျဖင့္ပဲ ႏႈတ္ဆက္ေသာေၾကာင့္ သူ႕အား ေမျမတ္ႏိုး တစ္မ်ိဳးထင္သြားမွာကိုလည္း စိုးရိမ္မိသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ မိုးျမင့္ယံ မိမိအေတြးကို ႀကိဳးစားျဖတ္လိုက္ရင္း visiting card ေလးေပၚမွ ဖုန္းနံပါတ္ေလးမ်ားကို တစ္ခုခ်င္း ျဖည္းညင္းစြာ ႏွိပ္လိုက္မိေတာ့သည္။
“ဟယ္လို ေမလား”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ဘယ္သူပါလဲရွင္”
“ကြ်န္ေတာ္ မိုးျမင့္ယံပါ ေမ”
“ေၾသာ္ … ကိုမိုးျမင့္ယံ ဘာကိစၥမ်ားရွိလို႕လဲဟင္”
ေမျမတ္ႏုိး အေမးစကားကို ၾကားျပန္ေတာ့ ရုတ္တရက္ မိုးျမင့္ယံ ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိျဖစ္သြားသည္။
“ဟို … ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ေမ၊ ေမနဲ႕ဟိုေန႕ကေတြးၿပီးကတည္းက မေတြ႕ ျဖစ္ေတာ့တာနဲ႕ စကားေျပာရေအာင္ ဆက္လုိက္တာပါ၊ ေနာက္ၿပီး ႏႈတ္လည္းဆက္ခ်င္လို႕ပါ”
မိုးျမင့္ယံစကားအဆံုးမွာ ေမျမတ္ႏုိးဘက္မွ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ ရုတ္တရက္ ၿငိမ္သက္သြားေတာ့သည္။ ခဏၾကာေတာ့မွ ေမျမတ္ႏုိးက အသံတုိးတုိးျဖင့္ စကားစေလသည္။
“ကိုမိုးျမင့္ယံ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္လို႕ဆိုေတာ့ ျပန္ေတာ့မလို႕လား”
“ဟုတ္တယ္ ေမ၊ ကြ်န္ေတာ္ မနက္ျဖန္ေန႕လည္ေလာက္ျပန္ေတာ့မွာေလ၊ ဒီၾကားထဲမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္မ်ားေနတာနဲ႕ ေမနဲ႕ ထပ္မေတြ႕လိုက္ႏိုင္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိတာ၊ ေနာက္ၿပီး လူကိုယ္တုိင္ လာမႏႈတ္ဆက္ဘဲ ခုလိုဖုန္းနဲ႕ပဲ ႏႈတ္ဆက္ရတဲ့အတြက္ေရာေပါ့၊ အဲဒီအတြက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္ ေမ”
“ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္ ကိုမိုးျမင့္ယံ၊ ေမ နားလည္ပါတယ္၊ အဲဒီအတြက္နဲ႕ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မေနပါနဲ႕”
“အင္း ေက်းဇူးပဲေမ”
“ေက်းဇူးတင္စရာမလိုပါဘူး ကုိမိုးျမင့္ယံရယ္၊ မိတ္ေဆြေတြပဲ”
“ကြ်န္ေတာ္က ေမရဲ႕ မိတ္ေဆြလား”
“ဟုတ္တယ္ေလ ကိုမိုးျမင့္ယံ၊ ကိုမိုးျမင့္ယံ ေျပာသလိုပဲ ေမတုိ႕က ခုမွ ေတြ႕ၾကတာမွ မဟုတ္တာ၊ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ေသခ်ာသိၾကတာက ခုမွဆိုေပမယ့္ ဟိုးအရင္စေတြ႕တည္းက ခင္ေနခဲ့ၾကတာပဲမဟုတ္လား”
“ဒါဆို ေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို အဲကတည္းက ခင္ေနခဲ့တာေပါ့ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့၊ အဲလိုေျပာလို႕ရပါတယ္ ကိုမိုးျမင့္ယံ”
ေမ့စကားေၾကာင့္ မိုးျမင့္ယံရင္ထဲတြင္ ပီတိျဖစ္သြားသည္။
“ဒါနဲ႕မ်ားေနာ္ ေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဟုိေန႕က အထင္လြဲတဲ့စကားေတြ ေျပာေသးတယ္ေနာ္”
“ဟုတ္ … အဲဒီအတြက္ ေမ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုမိုးျမင့္ယံ၊ ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ေမ့ကို အထင္ေသးသြား မွာ စိုးရိမ္သြားလို႕ပါ”
“ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္ ေမ၊ အဲဒီအတြက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို မေတာင္းပန္ပါနဲ႕”
“ဟုတ္ကဲ့ ကိုမိုးျမင့္ယံ”
“ဒါနဲ႕ ေမ့ကို ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေနေတာ့ ေမ မအံ့ၾသဘူးလား”
“အမွန္အတုိင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ေမ အရမ္းကို အံ့ၾသမိတယ္ေလ၊ ကိုမိုးျမင့္ယံ မွတ္မိေနလို႕သာ ေမတုိ႕ ခုလို ခင္ၾကရတာေနာ္”
“ဟုတ္လား ေမ”
“ဟုတ္တယ္ ကိုမိုးျမင့္ယံ၊ ကိုမိုးျမင့္ယံသာ ေမ့ကို မမွတ္မိဘူးဆိုရင္ ေမတုိ႕ ခင္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ေမကမွ ကိုမုိးျမင့္ယံကုိ မမွတ္မိတာကိုး”
“အင္း ေမက ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ပံုစံကို မမွတ္မိတာထင္တယ္ေနာ္၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ဆံုခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျပလိုက္ေတာ့ ေမ ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိသြားသားပဲ”
“ဟုတ္တယ္၊ ကိုမိုးျမင့္ယံရဲ႕ပံုစံကို ေမ မမွတ္မိတာ၊ ေမက လူတစ္ေယာက္ကိုမေတြ႕တာၾကာရင္ အရင္က ဘယ္ေလာက္ေတြ႕ဖူးခဲ့ေတြ႕ဖူးခဲ့ ခ်က္ခ်င္းဆိုမမွတ္မိဘူး၊ အမွတ္တရျဖစ္ေစတဲ့အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခုကို ေျပာျပလိုက္ရင္ေတာ့ ျပန္မွတ္မိတယ္ေလ၊ အဲဒါေတြကိုေတာ့ ေမက ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ဘူးေလ၊ လူကိုေတာ့ ေမက မမွတ္မိတတ္ဘူး၊ အေၾကာင္းအရာေတြကိုပဲ မွတ္မိတတ္တာ၊ အဲဒါနဲ႕ဆက္စပ္ၿပီးေတာ့မွ အဲဒီလူကို ျပန္မွတ္မိတာ၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုမိုးျမင့္ယံက ေမတုိ႕ဆံုခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပလိုက္ေတာ့ ကိုမိုးျမင့္ယံကို ေမ ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိသြားတာ”
ေမျမတ္ႏိုးစကားေၾကာင့္ မိုးျမင့္ယံရင္ထဲတြင္ အရမ္းကို ပီတိျဖစ္သြားရျပန္သည္။ မိမိႏွင့္ဆံုခဲ့သည္႕အျဖစ္က ေမျမတ္ႏိုးအတြက္ အမွတ္တရအေၾကာင္းအရာတစ္ခု ျဖစ္လို႕ေနသည္မဟုတ္လား။
“အင္း ေမ၊ ဒါနဲ႕ ေမ အလုပ္ေကာအားရဲ႕လား၊ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ စကားေျပာေနတာ”
“ဟုတ္ကဲ့ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးဆုိ ေမအားပါတယ္”
“အင္း ေမ၊ ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္မွ ဖုန္းထပ္ဆက္လုိက္ေတာ့မယ္၊ ခုေျပာတာလည္း နည္းနည္း ၾကာသြားၿပီဆိုေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖုန္းလက္ခံေျပာေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါပဲ ေမ”
“ဟုတ္က့ဲ ကိုမုိးျမင့္ယံ”
ေနာက္ဆက္ခြင့္ရွိလား မရွိလား မိုးျမင့္ယံဆက္မေမးေတာ့ဘဲ ေမျမတ္ႏိုးဆီမွ အေျဖစကားကို ၾကားရသည္ႏွင့္ ဖုန္းကို ခ်လိုက္မိသည္။ ေမျမတ္ႏိုးႏွင့္ ဖုန္းေျပာလိုက္ရသည္႕အတြက္ မိုးျမင့္ယံတစ္ေယာက္တည္း က်ိတ္ၿပီး အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနမိေတာ့သည္။
♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠
ရန္ကုန္သို႕ ျပန္ေရာက္သြားၿပီးေနာက္တြင္လည္း မုိးျမင့္ယံက ေမျမတ္ႏိုးဆီသို႕ ေန႕တုိင္းဆုိသလို ဖုန္းဆက္ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိသို႕ဖုန္းေျပာရင္းႏွင့္ပဲ ေမျမတ္ႏုိး၏ ဘ၀အေၾကာင္းကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္းသိခြင့္ရခဲ့ရသည္။ ေမကလည္း သူ႕အေၾကာင္းမ်ားကို မိုးျမင့္ယံအား စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေျပာျပေလ့ရွိသည္။ ထိုသို႕သိခြင့္ရေတာ့မွ မိုးျမင့္ယံ မနာလိုစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရသည္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ေမက ဘုန္းမင္းခန္႕အေၾကာင္းကို အျမဲလိုလိုေျပာေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ယခုလည္း သူ႕အား ဘုန္းမင္းခန္႕အေၾကာင္းကိုသာ ေျပာျပေနေလ သည္။ ေမ့တြင္ ဘုန္းမင္းခန္႕ ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာစရာစကားမ်ားက ဘယ္ေသာအခါမွ မကုန္ႏိုင္ဘူးလား မသိ။ သူ ေျပာရင္း မေက်မနပ္ျဖစ္လာမိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူ ေမ့အား မေက်မနပ္ျဖင့္ ေမးမိေတာ့သည္။
“ဘုန္းမင္းခန္႕ကို ေမက တအားခင္တာပဲလား”
“အင္းေပါ့ ကိုမိုးယံ၊ ကိုဘုန္းကလည္း ေမ့ကို ခင္တယ္ေလ၊ ေမကလည္း ကိုဘုန္းကို ခင္တာေပါ့”
“ေၾသာ္ …”
ေမျမတ္ႏုိးကေတာ့ ဘာမွနားမလည္သည္႕ပမာ မုိးျမင့္ယံအေမးကို တက္ၾကြစြာ ေျဖေနမိသည္။
“ကိုဘုန္းက ေမ့အတြက္ အစ္ကိုလည္း ဟုတ္တယ္၊ သူငယ္ခ်င္းလည္း ဟုတ္တယ္ေလ”
“ဒါဆို သူက ေမ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္အေရးပါတယ္ေပါ့”
“ဟုတ္တယ္ ကိုမိုးယံ၊ ကိုဘုန္းက ေမ့ကို အစစအရာရာ နားလည္ေပးတယ္၊ အရမ္းလည္း ဂရုစိုက္တယ္ေလ၊ ဘာလို႕လဲ ကိုမိုးယံ”
“ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္ကေကာ ဘယ္လိုလဲ ေမ”
မိုးျမင့္ယံစိတ္ထဲတြင္ မေက်နပ္မႈမ်ား မနာလိုမႈမ်ား တဖြားဖြားေပၚလာသည္။ ဘုန္းမင္းခန္႕က ေမျမတ္ႏိုးအား စိတ္၀င္စားေနသည္လား။ သူ႕အတြက္ ဘုန္းမင္းခန္႕က ၿပိဳင္ဘက္တစ္ေယာက္မ်ား ျဖစ္ေနမလား။ သူ႕ေခါင္းထဲသို႕ အေတြးေပါင္းစံုက ၀င္ေရာက္ႏွိပ္စက္ေနေတာ့သည္။
“ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ ကိုမုိးယံ”
ေမ အံ့ၾသစြာျဖင့္ မိုးျမင့္ယံအား ေမးလိုက္မိ၏။
“ကြ်န္ေတာ္ကေကာ ေမ့အတြက္ ဘယ္လိုလဲလို႕ ေမးတာ ေမ”
“ကိုမိုးယံကလည္း ေမ့အတြက္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲေပါ့”
“သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတဲ့လား ေမ”
မိုးျမင့္ယံ စိတ္ထဲမွ ေရ႐ြတ္လိုက္မိသည္။ သူ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ပူမိသည္။ ေမ့ရင္ထဲတြင္ ဘုန္းမင္းခန္႕က ေနရာယူသြားၿပီလားမသိ။ ဒီလိုဆိုရင္ သူ႕ရင္ေတြကြဲရေတာ့မည္။ အရင္က မိုးျမင့္ယံ ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ဘူးေပမယ့္ ေမျမတ္ႏိုးကိုေတာ့ သူ ေတြ႕စကတည္းကပင္ စိတ္၀င္စားခဲ့မိသည္။ ယခုလို ခင္မင္လာၿပီးသည္႕အခါမွာေတာ့ ေမက သူ႕ရင္ထဲသို႕ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေမ့ကို သူခ်စ္ေနမိၿပီ။ ဒါေၾကာင့္လည္း စိုးရိမ္မႈမ်ားက သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ႀကီးစိုးေနေတာ့သည္။ ေမျမတ္ႏိုးကေတာ့ သူ႕ရင္ထဲက ခံစားမႈကို နားမလည္သည္လားမသိ။ သူႏွင့္ ဖုန္းေျပာသည္႕အခါတုိင္းလိုလိုပင္ ဘုန္းမင္းခန္႕ အေၾကာင္းကို တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ေျပာေနသည္။
“ေမ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘုန္းမင္းခန္႕အေၾကာင္းေတာ့ ေျပာျပတယ္ေနာ္၊ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႕ ဘယ္လိုခင္သြားတယ္ ဆိုတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမ မေျပာျပဘူးေနာ္၊ အဲဒါဘာျဖစ္လို႕လဲ ေမ”
“ဟုတ္လား ကိုမိုးယံ၊ ေမ မေျပာျပဘူးဖူးလား”
“အင္း”
“ကိုမိုးယံက သိခ်င္လို႕လား”
“အင္း”
“ေမတို႕က ဒီ “သမုဒၵရသစၥာ” ကမ္းေျခမွာဘဲ သိတာေလ၊ ေမ အလုပ္စ၀င္၀င္ခ်င္းေန႕မွာ ကုိဘုန္းက ေမတုိ႕ဟိုတယ္ကို ေရာက္လာတာေလ၊ ကိုဘုန္းက ေမ့ရဲ႕ပထမဆံုး ဧည္႕သည္ဆိုပါေတာ့”
“ဟုတ္လား၊ ဒါဆို ေမတုိ႕ခင္တာ သိပ္မၾကာေသးဘူးပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္ကို ၾကာေနၿပီထင္ေန တာေလ”
“မဟုတ္ဘူး ကိုမိုးယံရဲ႕၊ ေမ အလုပ္၀င္တာ ေျခာက္လေလာက္ပဲရွိေသးတာေလ၊ ဒီေတာ့ ကိုဘုန္းနဲ႕ေမ ခင္တာလဲ ေျခာက္လေလာက္ပဲ ရွိေသးတာေပါ့”
ေမျမတ္ႏုိးစကားေၾကာင့္ မိုးျမင့္ယံ ပို၍စိတ္ပူလာမိသည္။ ေမႏွင့္ဘုန္းမင္းခန္႕တို႕ႏွစ္ဦး ခင္မင္ၾကတာ မၾကာေသးဘူးဆိုေပမယ့္ သူတို႕ ဆက္ဆံေရးက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာခင္မင္လာေသာသူမ်ားပမာ ခိုင္ျမဲေနသည္။ ေမႏွင့္သူကေတာ့ ေရာက္တတ္ရာရာ သူ႕အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္ၾကရင္း တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ရင္းႏွီးမႈက ပိုတိုးတက္လာေသာ္လည္း သူ႕စိတ္ထဲတြင္ သူတုိ႕ခင္မင္မႈက ေမႏွင့္ ဘုန္းမင္းခန္႕ခင္မင္မႈေလာက္ မေလးနက္ဟု ခံစားေနရသည္။ သူ ေတြးေလစိုးရိမ္ေလ ျဖစ္ေနမိသည္။
“ေမ ရန္ကုန္ျပန္လာရင္ ခ်စ္ခြင့္ေတာင္းလိုက္ေတာ့မယ္”
မိုးျမင့္ယံ ေမ မၾကားေအာင္ သက္ျပင္းခ်ရင္း စိတ္ထဲမွ ေျပာလိုက္မိသည္။
“ကြ်န္ေတာ္က ေမ့ဆီ ေန႕တုိင္းလိုလို ဖုန္းဆက္ေနေတာ့ ေမ စိတ္ညစ္ေနမွာပဲေနာ္”
“မဟုတ္တာ ကိုမိုးယံရယ္၊ ကိုမိုးယံနဲ႕ စကားေျပာရတာ ေကာင္းပါတယ္၊ ေမ စိတ္မညစ္ပါဘူး”
“ဟုတ္ရဲ႕လား ေမ”
“အင္းေပါ့ ကုိမိုးယံရဲ႕၊ ေမ လိမ္မေျပာတတ္ပါဘူး”
ေမက ရယ္ရင္း မိုးျမင့္ယံအား ေျပာလိုက္သည္။
“ေမ တစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့ အဲဒီဒုကၡက လြတ္မွာပါ”
“ဘာလို႕လဲ ကိုမိုးယံ”
မုိးျမင့္ယံစကားေၾကာင့္ ေမက အံ့ၾသစြာ ေမးလုိက္မိသည္။
“ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ မနက္ျဖန္ ကြ်န္ေတာ္ ခရီးသြားရမွာေလ”
“ဟုတ္လား ကိုမိုးယံ၊ ဘယ္ကိုလဲဟင္”
“ဟုတ္တယ္ ေမ၊ စကၤာပူကို အလုပ္ကိစၥနဲ႕ေလ”
“ဟုတ္လား၊ ဒါျဖင့္ ခရီးသြားဖုိ႕ေကာ ျပင္ဆင္ၿပီးသြားၿပီလား ကိုမိုးယံ၊ ျပင္ဆင္စရာရွိတာ ျပင္ဆင္ေနာ္၊ ေမ့ကို အားမနာနဲ႕ေနာ္ ကိုမိုးယံ၊ ေမနဲ႕က ျပန္လာမွေတြ႕ၾကတာေပါ့”
“အင္း ေမ၊ စကၤာပူကိုေကာ ေမ ဘာမွာလိုက္အံုးမလဲ”
“မရွိပါဘူးရွင္၊ ကိုမိုးယံသာ အစစအရာရာ ဂရုစိုက္ပါေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ”
“ဒါဆို ေမ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္ ကိုမုိးယံ”
“အင္း … ခဏေလး ေမ”
မိုးျမင့္ယံစကားေၾကာင့္ ေမက ဖုန္းကို မခ်ေသးဘဲ ဆက္ကိုင္ထားလိုက္သည္။ ကိုမုိးျမင့္ယံ ေမ့အား ေျပာစရာ ရွိေနေသးတာလား။ ခဏၾကာေတာ့မွ မိုးျမင့္ယံဆီမွ စကားသံကို ၾကားရသည္။
“ေမ …”
“ရွင္ … ကိုမိုးယံ၊ ဘာေျပာခ်င္ေသးလို႕လဲဟင္”
ေမ ကိုမိုးျမင့္ယံေခၚသည္ကို ထူးလိုက္ရင္း ေမးလိုက္မိသည္။
“အင္း ေမ၊ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လာရင္ ေမ့ကို အေရးႀကီးတဲ့စကား ေျပာစရာရွိတယ္လို႕”
“ဟုတ္ကဲ့ ကိုမိုးယံ”
“အင္း ေမ၊ ဖုန္းခ်လုိက္ေတာ့ေနာ္ ေမ၊ အိပ္မက္လွလွမက္ပါေစ”
“ဟုတ္ကဲ့”
ေမ ဖုန္းေလးအား ပိတ္လိုက္ၿပီး ၾကည္႕ေနမိသည္။ နားထဲတြင္လည္း ကိုမိုးယံေျပာခဲ့ေသာ စကားကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ ေမ့ရင္ခုန္သံကို ေမ ျပန္ၾကားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ေမ ရင္ေတြခုန္ေနမိသည္။ “ကိုမိုးယံ … သူ အေရးတႀကီး ေျပာစရာရွိသည္ဆိုေသာစကားက ဘာပါလိမ့္၊ သူ ေမ့အား ခ်စ္ခြင့္ပန္ေတာ့မည္လား” အေတြးႏွင့္အတူ ေမ့ရင္ထဲတြင္ အတိုင္းမသိေသာ ၾကည္ႏူးမႈတို႕က ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ေမ မိမိအေတြးကို မိမိ ရွက္ေသြးျဖာကာ တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ရင္း အိပ္ရာ၀င္ရန္ ျပင္ဆင္လိုက္ေတာ့သည္။
Saturday, July 28, 2007
အခ်စ္ႏွင့္အတူ (၁၀)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
ma yay..
d novel lay ko kyite tar ka khan sar chet nat tite sai tar lay tway par lo. and ma yae a yay a thar kg lo. try more naw ma ma..d novel end yin lal more n more new novels tway short/long any tin pay oo naw.. :D
read ya tar easy pay mat create ya tat lu ka ma lwal bu naw..
arr ma nar parr ma nar a tin ko yay kine nay tal..hehe
sis lay yay...
ama novel ko like tal so lo. a yan a yan ko 1 thar par tal shin...
naut htet novel tway ko lal kyo sar pee yay pa mal...
ama yae novel ko tin pho. taung so tae a twat kyay zu par sis yay... :)
Post a Comment