အခ်စ္ႏွင့္အတူ (၇)

(၈)

မနက္ေ၀လီေ၀လင္းအခ်ိန္မို႕ ေလႏုေအးေလးမ်ားက တိုက္ခတ္ေနသည္။ ေမ ပင္လယ္ႀကီးကိုၾကည္႕ျပီး အသက္ကို တ၀ႀကီးရွဴရႈိက္လိုက္၏။ ပင္လယ္ကမ္းေျခတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ပင္လယ္ေလတ၀ႀကီးရွဴရသည္ ကို ေမ အလြန္ပဲ ႏွစ္သက္သေဘာက်သည္။ အထူးသျဖင့္ ပင္လယ္ေရေအာက္မွ တက္လာသဖြယ္ရွိေသာ ေန၀န္းႀကီးအား ၾကည္႕ရသည္ကို ႀကိဳက္သည္။ နံနက္ခင္းေလႏုေအးေလးမ်ားတိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ ေမျမတ္ႏိုး စိတ္ထဲတြင္ ၾကည္ႏူးမႈမ်ား ခံစားမိလ်က္ရွိသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ သီခ်င္းေလးညည္းရင္း ေမ့ကိုေတြ႕ခ်င္သည္ ဆိုေသာ ဦးမိုးျမင့္ယံရွိရာအခန္းဆီသို႕ ဆက္ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။

ဦးမိုးျမင့္ယံအခန္းေရွ႕ေရာက္ေသာအခါ ေမ တံခါးမေခါက္ျဖစ္ေသးဘဲ ရပ္ေနလိုက္မိသည္။

“ဦးမိုးျမင့္ယံ ဆိုတာ ဘယ္သူပါလိမ့္၊ ဘာေၾကာင့္မ်ား မိမိကိုေတြ႕ခ်င္သည္လဲ၊ ေမ့တြင္ မိုးျမင့္ယံဆိုေသာ အမည္ျဖင့္ အသိအကြ်မ္းလည္းမရွိ”

ေမ တစ္ေယာက္တည္းစဥ္းစားေနမိသည္။ ထုိ႕ေနာက္ စဥ္းစားရၾကပ္လာသည္ႏွင့္ ဆက္မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ အခန္းတံခါးကိုသာ ေခါက္လိုက္မိ၏။ သို႕ေသာ္လည္း မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် တံခါးကို လာေရာက္ ဖြင့္ေပးျခင္းမရွိေခ်။ ေမ ပတ္၀န္းက်င္ကို တစ္ခ်က္ၾကည္႕လိုက္မိသည္။ မည္သူမွ်မရွိ။

“အျပင္သြားေန ၾကတယ္ထင္တယ္၊ ေနာက္မွဘဲ ျပန္လာလိုက္ပါ့မယ္ေလ”
ေမ တစ္ေယာက္တည္း ေတြးလိုက္မိသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ေမ ဆက္မေစာင့္ေတာ့ဘဲ reception သို႕ ျပန္ရန္ လွည္႕ထြက္လာလိုက္ေတာ့သည္။

“မေမျမတ္ႏိုး …”
ရုတ္တရက္ေခၚလိုက္ေသာအသံေၾကာင့္ ေမ ေနာက္သို႕လွည္႕ၾကည္႕လိုက္မိ၏။

“ကြ်န္ေတာ့္ဆီလာတာလား မေမျမတ္ႏိုး၊ ေဆာရီးေနာ္၊ ကြ်န္ေတာ္ ဟိုဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ခဏထြက္သြား လို႕”
ေမျမတ္ႏိုး ဘာမွမေျပာဘဲ ထုိသူကိုသာ ၾကည္႕လိုက္မိသည္။ ထိုသူက မေန႕ကပင္ေမႏွင့္စကားေျပာခဲ့သူ။ ေမ့အား သူ႕ကို မွတ္မိလားဟု လာေမးၿပီး ေမက မမွတ္မိဆုိ၍ စိတ္ဆိုးၿပီးထြက္သြားေသာသူ။ ယခုလည္း သူ႕ကို လာရွာတာလား ဟု ေမးေနျပန္သည္။

“ရွင့္ကို လာရွာတာ မဟုတ္ပါဘူး ”
ေမ ထုိသူအား ေျပာလိုက္မိသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ေမ ဘာမွမေျပာဘဲ လွည္႕ထြက္မည္အလုပ္ …

“မိုးျမင့္ယံကို လာရွာတာမဟုတ္လား”
ထိုသူက ေမ့အား ေျပာလိုက္၏။

“ရွင္က ေမ ဦးမိုးျမင့္ယံကို လာရွာမွန္းဘယ္လိုသိ … ဟင္ … ရွင္က …”

“ဟုတ္ပါတယ္ မေမျမတ္ႏိုး၊ မေမျမတ္ႏိုးကို လာေတြ႕ခိုင္းတဲ့ မိုးျမင့္ယံဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ပါပဲ”
ေမ အံ့ၾသစြာျဖင့္ ထုိမိုးျမင့္ယံဆုိေသာသူကို ၾကည္႕လိုက္မိသည္။ ထို႕ေနာက္ …

“ေမ့ကို ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုတာက …”
ေမ ေယာင္နနျဖင့္ ေမးလိုက္မိသည္။

“မေမျမတ္ႏိုး ခုခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ့္ကို မမွတ္မိေသးဘူးလားလို႕ ေမးခ်င္လို႕”
မိုးျမင့္ယံက ေအးေဆးစြာျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။

“ဟုတ္ကဲ့၊ ေမ လံုး၀ကို မမွတ္မိတာပါရွင္၊ ဒါနဲ႕ ေမ ဦးမိုးျမင့္ယံကို မွတ္မိတာ၊ မမွတ္မိတာက ဦးမိုးျမင့္ယံအတြက္ အရမ္းကို အေရးႀကီးေနလို႕လား ရွင္”

“ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အေရးႀကီးတယ္ မေမျမတ္ႏိုး၊ ဒါေပမယ့္ ခုေလာေလာဆယ္ အေရးႀကီးတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဦးမုိးျမင့္ယံလို႕ မေခၚပါနဲ႕လား”

“ဟုတ္ကဲ့ ကိုမိုးျမင့္ယံ၊ ေမ့ကို ကိုမိုးျမင့္ယံဘယ္လိုသိတယ္ဆိုတာ ေျပာျပႏိုင္မလား၊ ေျပာျပႏိုင္မယ္ဆုိရင္ ေတာ့ ေမ ကိုမိုးျမင့္ယံကို မွတ္မိေကာင္း မွတ္မိသြားမွာပါ”

“မွတ္မိေကာင္း မွတ္မိသြားမယ္ဆိုေတာ့ ေသေတာ့မေသခ်ာဘူးဆုိတဲ့သေဘာေပါ့”
မိုးျမင့္ယံက ေမျမတ္ႏိုးအား ေသခ်ာၾကည္႕ရင္း မေက်နပ္သလို ေမးလိုက္မိသည္။

“အဲလိုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး ကိုမိုးျမင့္ယံ၊ ေမက ျဖစ္ႏိုင္တာကို ေျပာတာပါ၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေမ ေမးတာကိုသာ အရင္ေျဖေပးပါ”

“ကြ်န္ေတာ္တို႕ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္ကဆံုဖူးတာ မေမျမတ္ႏိုး၊ သီတင္းကြ်တ္လျပည္႕ေန႕မွာပါ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ႀကိမ္ဆံုဖူးပါတယ္၊ စကားလည္း ႏွစ္ခြန္းေလာက္ေတာ့ ေျပာဖူးတယ္ထင္ပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို မွတ္မိၿပီလား မေမျမတ္ႏိုး”
မိုးျမင့္ယံက ေျပာလည္းေျပာ ေမးလည္းေမးလိုက္သည္။

အျဖစ္အပ်က္က ေမ့အတြက္ အလြန္ကို အံ့ၾသစရာေကာင္းသြားၿပီ။ ေမ ဘယ္လိုမွမထင္ထားမိသူက ေမ အျမဲသတိရေနတတ္ေသာ ေမ့ ရင္ထဲကသူ။ ပိုထူးျခားတာက ဒီလိုပံုစံ၊ ဒီလိုအေျခအေနနဲ႕ သူ႕ကိုေတြ႕ရလိမ့္ မယ္လို႕ ေမ လံုး၀ကို ထင္မထားမိခဲ့ျခင္းပင္။ မိမိႏွစ္သက္တဲ့ ဒီလိုပင္လယ္ကမ္းေျခလိုေနရာမ်ိဳးမွာ သူနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ရတယ္ဆိုတာကို ေမ ဘယ္လိုမွကို မယံုရဲေပ။ ေမ အရမ္းကို အံ့ၾသ၀မ္းသာမိသည္။ ေမ့ ရင္ထဲတြင္ ေဖာ္ျပလို႕မရေလာက္ေအာင္ကို ေပ်ာ္ရႊင္သြားမိသည္။ ပို၍ေပ်ာ္ရႊင္ရသည္က သူက မိမိအား မွတ္မိေနျခင္းပင္။ မိမိ၏ ရုပ္ပံုကိုေရာ၊ မိမိႏွင့္ ဆံုခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းအရာကိုေရာ သူမွတ္မိေနသည္ေပါ့။ ဒီလုိဆို သူလည္း မိမိကို အျမဲသတိတရရွိေနခဲ့ပံုပင္။ ေမ အရမ္းကိုၾကည္ႏူးမိသည္။ တကယ္လို႕ သူသာ မိမိ၏ ရုပ္ပံုကို မမွတ္မိခဲ့လွ်င္ ေမတုိ႕ ခုလိုေတာင္ စကားေျပာျဖစ္မည္ မဟုတ္ေပ။ ေမ အျမဲသတိရေနတတ္သူ၊ ေတြ႕ခ်င္ေနမိသူက သူျဖစ္ေၾကာင္း ေမ ဘယ္ေတာ့မွလည္း သိရမည္မဟုတ္ေခ်။ ေမ ေတြးမိေလ ေပ်ာ္ေလ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုမိုးျမင့္ယံ” ေမ စိတ္ထဲမွ ေျပာလိုက္မိေတာ့သည္။

“ကြ်န္ေတာ့္ကို မွတ္မိသြားၿပီလား မေမျမတ္ႏိုး”
မိုးျမင့္ယံက သူ႕အားၾကည္႕ ၿပီး ဘာမွ ျပန္မေျပာေသာ ေမျမတ္ႏုိးအား ထပ္ေမးလိုက္သည္။

"ရွင္၊ ဟုတ္ကဲ့ ကိုမိုးျမင့္ယံ"
ေမျမတ္ႏိုးက ခုမွပင္သတိ၀င္လာလ်က္ ကေရာေသာပါးျဖင့္ ေျဖလိုက္သည္။

ေမျမတ္ႏိုး၏ အေျဖစကားေၾကာင့္ မိုးျမင့္ယံအလြန္ပင္ေက်နပ္သြားမိသည္။ မိမိက ဆံုခဲ့ဖူးေသာအေၾကာင္းကို ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ မိမိကို ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိသြားသည္ဆိုေတာ့ မိမိကို သူလံုး၀ အမွတ္မရျခင္းေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ေတာ့။ မိမိ၏ ရုပ္ပံုကိုသာ မမွတ္မိျခင္းျဖစ္မည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ အရမ္းကို ၀မ္းသာသြားမိသည္။ မိမိကဲ့သို႕ပင္ သူကလည္း မိမိအား သတိရေနသည္ မဟုတ္လား။

“ကိုမိုးျမင့္ယံ ေမ့ကို ခုလိုလာေတြ႕ခိုင္းတာ ဒီအေၾကာင္းေျပာဖုိ႕လားဟင္”
ေမျမတ္ႏုိး၏ အေမးေၾကာင့္ သူအေတြးကိုျဖတ္ရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။

“ဟုတ္ကဲ့ပါ ကိုမိုးျမင့္ယံ၊ ခုလိုျပန္ေတြ႕ရတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာပါတယ္ရွင္၊ ဒါေပမယ့္ ေမ့မွာ အလုပ္ေလးေတြ ရွိေသးတာမို႕ ခြင့္ျပဳပါအံုးေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ့ မေမျမတ္ႏိုး၊ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း မေမျမတ္ႏိုးနဲ႕ စကားထပ္ေျပာခ်င္ေသးတာမို႕ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ အဆင္ေျပႏိုင္မလဲမသိဘူး”
မိုးျမင့္ယံက ေမျမတ္ႏိုးအား ခြင့္ေတာင္းသလိုျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။

“မနက္ျဖန္ညေနဘက္ေလာက္ေတာ့ ေမအားပါတယ္ ကိုမိုးျမင့္ယံ”
ေမ မိုးျမင့္ယံအား ၾကည္႕လိုက္ရင္း ေျဖလိုက္၏။

“ဟုတ္ကဲ့ မေမျမတ္ႏိုး၊ ဒါဆို မနက္ျဖန္ညေနငါးနာရီေလာက္ ကြ်န္ေတာ့္ဘန္ဂလိုေရွ႕မွာေတြ႕ၾကတာေပါ့”

“ဟုတ္ကဲ့ ကိုမုိးျမင့္ယံ၊ ဒါဆို ေမ့ကို ခုခြင့္ျပဳပါအံုးေနာ္”

“ေကာင္းပါၿပီ ခင္ဗ်ာ”
မိုးျမင့္ယံဆီမွ စကားဆံုးသည္ႏွင့္ ေမျမတ္ႏိုး တာ၀န္က်ရာ reception သို႕ ဆက္ထြက္လာလိုက္ေတာ့၏။

♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠

ထိုေန႕တစ္ေန႕လံုး ေမျမတ္ႏိုး စိတ္ေတြအရမ္းကို လႈပ္ရွားေနမိသည္။ “ကိုဘုန္းေရ … ေမ အခုအရမ္းကို စိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနတယ္သိလား၊ ေမ ေပ်ာ္လြန္းလို႕ ဘာလုပ္ရမလဲေတာင္ မသိေတာ့ဘူး၊ ကိုဘုန္းကိုေလ ခုခ်က္ခ်င္းေတာင္ ေျပးေျပာခ်င္ေနၿပီ သိလား၊ အင္း … ညက်ရင္ေတာ့ ကိုဘုန္းဆီ ဖုန္းဆက္ေျပာအံုးမယ္” ေမတစ္ေယာက္တည္း စိတ္ထဲမွ ေျပာေနမိသည္။ ေမ့မ်က္ႏွာက ေပ်ာ္ရႊင္မႈေၾကာင့္ အျပံဳးေတြျဖင့္ လႊမ္းေန ေတာ့သည္။

“ေမႏိုး …”
ေခၚသံေၾကာင့္ ေမ အေတြးမ်ားျဖတ္လိုက္ရင္း ေမာ့ၾကည္႕လိုက္မိသည္။

“ဘာေတြမ်ား သေဘာက်ေနတာလဲ ေမႏုိး၊ ကြ်န္ေတာ္ၾကည္႕ေနတာၾကာၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ္အနားေရာက္လာ တာေတာင္ မသိဘူးထင္တယ္၊ ဘာလဲ မုန္႕ဖုိးေတြဘာေတြမ်ား အိမ္က ပို႕လိုက္လို႕လား”
ကိုလႈိင္ထြန္းက ေမ့အားေခၚရင္း တစ္ဆက္တည္းေျပာလိုက္ေတာ့သည္။

“မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုလႈိင္ထြန္းရဲ႕”
ေမ ကိုလႈိင္ထြန္းအား ျပံဳးျပလိုက္ရင္း ခပ္သြက္သြက္ျဖင့္ ေျဖလိုက္သည္။

“မဟုတ္ဘူးလား၊ ဒါျဖင့္ ဘာကို ဒီေလာက္သေဘာက်ေနတာလဲ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း ေျပာပါအံုး”

“ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုလႈိင္ထြန္းရယ္”

“ေဟး … ဒီႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြသေဘာက်ေနၾကတာလဲ”

“ဒီမွာေလ ေမႏိုးရယ္ေလ၊ တစ္ေယာက္တည္း ဘာေတြသေဘာက်ေနတယ္ မသိဘူး၊ တစ္ခ်ိန္လံုး ျပံဳးေနလို႕၊ အဲဒါသူ႕ကို ဘာေတြသေဘာက်ေနလဲလို႕ ေမးေနတာေလ၊ သူက ဘာမွမဟုတ္ဘူးခ်ည္း ေျပာေနလို႕”
ကိုလႈိင္ထြန္းက ေမတို႕အား လွမ္းေမးရင္း အနားေရာက္လာေသာ မခိုင္မာအား ျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။

“ဟုတ္တယ္ လႈိင္ထြန္းေရ … မနက္ကတည္းက မိုးျမင့္ယံဆုိတဲ့ သူကို သြားေတြ႕ၿပီးကတည္းက အဲလိုျဖစ္ေနတာ”

“သူက ဘယ္သူလဲေမ၊ ေမ ခ်စ္သူမ်ားလား၊ ဒါေၾကာင့္ ေပ်ာ္ေနတာလား”
ခိုင္မာက ကိုလႈိင္ထြန္းကိုလည္း ေျပာရင္း တစ္ဆက္တည္း ေမ့ကိုပါ လွမ္းေမးလိုက္၏။

“မဟုတ္တာ မမခုိင္ရယ္”
မခိုင္မာ အေမးေၾကာင့္ ေမ ရွက္ေသြးျဖာကာ မ်က္ႏွာက ရဲလာေတာ့သည္။

“မဟုတ္ဘူးသာ ေျပာတယ္ေနာ္ ေမ၊ မ်က္ႏွာႀကီးက ရဲေနၿပီ”

“ဟား … ဟား … ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွက္ေနၿပီ”
ကိုလႈိင္ထြန္းကလည္း ေမ့ပံုစံကိုၾကည္႕ျပီး ေမ့အား စေနေတာ့သည္။

“မဟုတ္ပါဘူးဆိုေနမွ အစ္ကိုလႈိင္ထြန္းနဲ႕ မမခိုင္ကလဲ၊ ေမ သြားေတာ့မယ္”
ေမက မခိုင္မာႏွင့္ ကိုလႈိင္ထြန္းတို႕အား ေျပာလည္းေျပာ သူတို႕အနားမွလည္း ေျပးထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။

♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠