ငယ္ငယ္တုန္းက ကြ်န္မက ဆရာမေတြအတြက္ လိမၼာတဲ့ေက်ာင္းသူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတြက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။
သူငယ္ခ်င္းဆုိတာလည္း ေျပာသာေျပာရတာ ကြ်န္မမွာ မရွိခဲ့သေလာက္ပါဘဲ။
ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ ကြ်န္မက မိဘခ်စ္၊ ဆရာခ်စ္အားလံုးကိုရထားေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး မာနက နည္းနည္းႀကီးခ်င္ တယ္။
ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း ဂရုမစိုက္ဘူး။ သူတုိ႕နဲ႕ မခင္ရလို႕လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူးလို႕ဘဲ အျမဲခံယူထားခဲ့တာ။
ကြ်န္မက နည္းနည္းေလးမွ အတိမ္းအေစာင္းမခံဘူး။ တစ္ခုခုမ်ား ကြ်န္မကို မွားေျပာမိတာ၊ လုပ္မိတာေတြမ်ားရွိရင္ ႏွစ္ဆ၊ သံုးဆေလာက္ ျပန္လုပ္မွ ေက်နပ္တတ္သူတစ္ေယာက္။
ဒါေၾကာင့္လည္း ကြ်န္မမွာ သူငယ္ခ်င္းရယ္လို႕ ျပစရာေသခ်ာမရွိခဲ့တာ။
ဒီလိုစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးရွိမွေတာ့ ကြ်န္မကို ဘယ္သူက အေပါင္းအသင္းလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါ့မလဲေနာ္။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မ တကၠသိုလ္တက္တဲ့အခ်ိန္ သူနဲ႕ေတြ႕ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကြ်န္မစိတ္ေတြ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ တယ္။
သူ႕ေၾကာင့္ပဲ ကြ်န္မမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြမ်ားလာခဲ့ရတာ။
သူက ကြ်န္မရဲ႕ စိတ္ေတြကို ႏူးညံ့လာေအာင္၊ သူတစ္ပါးအေပၚမွာ စိတ္ထားတတ္လာေအာင္၊ သည္းခံႏိုင္စြမ္းေတြရွိလာ ေအာင္ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပေပးခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္ေပါ့။
စကားနဲ႕ ေျပာျပခဲ့တာ မဟုတ္ေပမယ့္လည္း သူ႕ရဲ႕ေျပာဆုိေနထိုင္ပံုေတြက ကြ်န္မကို သင္ေပးခဲ့တာ။
ကြ်န္မမွာ သူငယ္ခ်င္းက ရွားသေလာက္ သူ႔ေဘးမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ိုင္းလို႕ေနတယ္။
သူက သူမ်ားကို ေတာ္ရံုစိတ္မဆိုးဘူး။ အတတ္ႏိုင္ဆံုးသည္းခံတယ္။
တကၠသိုလ္မွာ ကြ်န္မတို႕အဖြဲ႕က သူအပါအ၀င္ေလးေယာက္။
ကြ်န္မနဲ႕ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စိတ္ဆတ္တယ္။
သူမ်ားကို ကိုယ္က ျပႆနာမရွာတတ္ေပမယ့္လည္း ကိုယ့္ကိုတစ္ခုခု ျပႆနာရွာလာရင္လည္း ႀကီးႀကီး ေသးေသး သည္းမခံဘူး။
ကြ်န္မတို႕ႏွစ္ေယာက္က ေတာ္ရံုခြင့္မလႊတ္တတ္ဘူး။
အဲေတာ့ သူက ကြ်န္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုေျပာတယ္။
“နည္းနည္းေလးေတာ့ သည္းခံပါအံုး၊ လႊတ္ထားလိုက္တဲ့၊ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ဥေပကၡာထားလိုက္ေပါ့တဲ့”
အစကေတာ့ ကြ်န္မလက္မခံႏိုင္ဘူး။ ဘာကိစၥ သည္းခံရမလဲေပါ့။ ကိုယ္လည္း ျပႆနာရွာတာမဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဥေပကၡာလည္း မထားႏိုင္ပါဘူးေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မ တျဖည္းျဖည္းနားလည္လာတယ္။
အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ သူက ဥေပကၡာတရားကို လက္ကိုင္ထားႏိုင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြမ်ားတာေပါ့လို႕ေလ။
နည္းနည္းရႈပ္သြားၿပီထင္တယ္။ ကြ်န္မဆိုလိုတာကိုေလ။
အမွန္ကေတာ့ သူက သူ႕ကို ဘယ္သူက ဘာလာလုပ္လုပ္ ဥေပကၡာနဲ႕ လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္ေတာ့ လာလုပ္တဲ့သူကလည္း ထပ္ၿပီးလာမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။
ျဖစ္စအခ်ိန္မွာ ခ်က္ခ်င္းသည္းခံခြင့္လႊတ္ႏိုင္လို႕မဟုတ္ေပမယ့္ သူက ဥေပကၡာတရားကို လက္ကိုင္ထားတဲ့သူ ဆိုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခြင့္လႊတ္ႏိုင္သြားတာေပါ့။
ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ ဘာမွမျဖစ္သလို လ်စ္လ်ဴရႈၿပီးေနလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေသြးေအးသြားတဲ့အခါ သူ႕ဘက္ ကိုယ့္ဘက္ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားရင္း တျဖည္းျဖည္း ခြင့္လႊတ္ႏုိင္သြားတယ္ေလ။
ေနာက္ဆံုးေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္သူနဲ႕မွ ေတာ္ရံုအခင္အမင္မပ်က္ဘူးေပါ့ေလ။
ကြ်န္မတို႕ကေတာ့ သည္းလဲမခံႏုိင္၊ ဥေပကၡာလည္း မျပဳႏိုင္ဆိုေတာ့ ၾကာေတာ့မိတ္ပ်က္တာေပါ့။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္မလည္း သူ႕ကိုၾကည္႕ရင္း ကြ်န္မစိတ္ေတြကို တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့တယ္။
ခုေတာ့ ကြ်န္မမွာ ကြ်န္မကို ခ်စ္တဲ့၊ ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းတုိ႕လည္း ေတာ္ရံုတန္ရံုစိတ္မဆိုးမိေအာင္ ဥေပကၡာတရားေလးကို လက္ကိုင္ထားၾကပါ လို႕၊ တဆက္တည္း ဥေပကၡာျပဳတာတစ္ခုတည္းမဟုတ္ဘဲ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားၾကပါ လို႕ တုိက္တြန္းရင္း …
သူငယ္ခ်င္းဆုိတာလည္း ေျပာသာေျပာရတာ ကြ်န္မမွာ မရွိခဲ့သေလာက္ပါဘဲ။
ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ ကြ်န္မက မိဘခ်စ္၊ ဆရာခ်စ္အားလံုးကိုရထားေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး မာနက နည္းနည္းႀကီးခ်င္ တယ္။
ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း ဂရုမစိုက္ဘူး။ သူတုိ႕နဲ႕ မခင္ရလို႕လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူးလို႕ဘဲ အျမဲခံယူထားခဲ့တာ။
ကြ်န္မက နည္းနည္းေလးမွ အတိမ္းအေစာင္းမခံဘူး။ တစ္ခုခုမ်ား ကြ်န္မကို မွားေျပာမိတာ၊ လုပ္မိတာေတြမ်ားရွိရင္ ႏွစ္ဆ၊ သံုးဆေလာက္ ျပန္လုပ္မွ ေက်နပ္တတ္သူတစ္ေယာက္။
ဒါေၾကာင့္လည္း ကြ်န္မမွာ သူငယ္ခ်င္းရယ္လို႕ ျပစရာေသခ်ာမရွိခဲ့တာ။
ဒီလိုစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးရွိမွေတာ့ ကြ်န္မကို ဘယ္သူက အေပါင္းအသင္းလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါ့မလဲေနာ္။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မ တကၠသိုလ္တက္တဲ့အခ်ိန္ သူနဲ႕ေတြ႕ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကြ်န္မစိတ္ေတြ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ တယ္။
သူ႕ေၾကာင့္ပဲ ကြ်န္မမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြမ်ားလာခဲ့ရတာ။
သူက ကြ်န္မရဲ႕ စိတ္ေတြကို ႏူးညံ့လာေအာင္၊ သူတစ္ပါးအေပၚမွာ စိတ္ထားတတ္လာေအာင္၊ သည္းခံႏိုင္စြမ္းေတြရွိလာ ေအာင္ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပေပးခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္ေပါ့။
စကားနဲ႕ ေျပာျပခဲ့တာ မဟုတ္ေပမယ့္လည္း သူ႕ရဲ႕ေျပာဆုိေနထိုင္ပံုေတြက ကြ်န္မကို သင္ေပးခဲ့တာ။
ကြ်န္မမွာ သူငယ္ခ်င္းက ရွားသေလာက္ သူ႔ေဘးမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ိုင္းလို႕ေနတယ္။
သူက သူမ်ားကို ေတာ္ရံုစိတ္မဆိုးဘူး။ အတတ္ႏိုင္ဆံုးသည္းခံတယ္။
တကၠသိုလ္မွာ ကြ်န္မတို႕အဖြဲ႕က သူအပါအ၀င္ေလးေယာက္။
ကြ်န္မနဲ႕ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စိတ္ဆတ္တယ္။
သူမ်ားကို ကိုယ္က ျပႆနာမရွာတတ္ေပမယ့္လည္း ကိုယ့္ကိုတစ္ခုခု ျပႆနာရွာလာရင္လည္း ႀကီးႀကီး ေသးေသး သည္းမခံဘူး။
ကြ်န္မတို႕ႏွစ္ေယာက္က ေတာ္ရံုခြင့္မလႊတ္တတ္ဘူး။
အဲေတာ့ သူက ကြ်န္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုေျပာတယ္။
“နည္းနည္းေလးေတာ့ သည္းခံပါအံုး၊ လႊတ္ထားလိုက္တဲ့၊ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ဥေပကၡာထားလိုက္ေပါ့တဲ့”
အစကေတာ့ ကြ်န္မလက္မခံႏိုင္ဘူး။ ဘာကိစၥ သည္းခံရမလဲေပါ့။ ကိုယ္လည္း ျပႆနာရွာတာမဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဥေပကၡာလည္း မထားႏိုင္ပါဘူးေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မ တျဖည္းျဖည္းနားလည္လာတယ္။
အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ သူက ဥေပကၡာတရားကို လက္ကိုင္ထားႏိုင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြမ်ားတာေပါ့လို႕ေလ။
နည္းနည္းရႈပ္သြားၿပီထင္တယ္။ ကြ်န္မဆိုလိုတာကိုေလ။
အမွန္ကေတာ့ သူက သူ႕ကို ဘယ္သူက ဘာလာလုပ္လုပ္ ဥေပကၡာနဲ႕ လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္ေတာ့ လာလုပ္တဲ့သူကလည္း ထပ္ၿပီးလာမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။
ျဖစ္စအခ်ိန္မွာ ခ်က္ခ်င္းသည္းခံခြင့္လႊတ္ႏိုင္လို႕မဟုတ္ေပမယ့္ သူက ဥေပကၡာတရားကို လက္ကိုင္ထားတဲ့သူ ဆိုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခြင့္လႊတ္ႏိုင္သြားတာေပါ့။
ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ ဘာမွမျဖစ္သလို လ်စ္လ်ဴရႈၿပီးေနလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေသြးေအးသြားတဲ့အခါ သူ႕ဘက္ ကိုယ့္ဘက္ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားရင္း တျဖည္းျဖည္း ခြင့္လႊတ္ႏုိင္သြားတယ္ေလ။
ေနာက္ဆံုးေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္သူနဲ႕မွ ေတာ္ရံုအခင္အမင္မပ်က္ဘူးေပါ့ေလ။
ကြ်န္မတို႕ကေတာ့ သည္းလဲမခံႏုိင္၊ ဥေပကၡာလည္း မျပဳႏိုင္ဆိုေတာ့ ၾကာေတာ့မိတ္ပ်က္တာေပါ့။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္မလည္း သူ႕ကိုၾကည္႕ရင္း ကြ်န္မစိတ္ေတြကို တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့တယ္။
ခုေတာ့ ကြ်န္မမွာ ကြ်န္မကို ခ်စ္တဲ့၊ ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းတုိ႕လည္း ေတာ္ရံုတန္ရံုစိတ္မဆိုးမိေအာင္ ဥေပကၡာတရားေလးကို လက္ကိုင္ထားၾကပါ လို႕၊ တဆက္တည္း ဥေပကၡာျပဳတာတစ္ခုတည္းမဟုတ္ဘဲ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားၾကပါ လို႕ တုိက္တြန္းရင္း …
No comments:
Post a Comment