အခ်စ္ႏွင့္အတူ (၉)

(၉)

ကိုမုိးျမင့္ယံ၏ ဘန္ဂလိုသို႕ ေမ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ သူက ေမ့အား ဘန္ဂလိုေရွ႕ မွ ႀကိဳေစာင့္ႏွင့္ေနသည္။

“ေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီလား ကိုမိုးျမင့္ယံ”
ေမ မိုးျမင့္ယံအား ျပံဳးျပရင္း ေမးလိုက္မိ၏။

“မၾကာေသးပါဘူး မေမျမတ္ႏိုး”

“ဟုတ္ကဲ့ ကိုမိုးျမင့္ယံ၊ ေမ အလုပ္ၿပီးမွလာရတာဆိုေတာ့ နည္းနည္းေနာက္က်သြားသလားလို႕ပါ”
ေမ အားနာစြာျဖင့္ ထပ္ေျပာလိုက္မိသည္။

“ရပါတယ္ မေမျမတ္ႏိုး”

“ဟုတ္ကဲ့”

“ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ကမ္းေျခမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စကားေျပာၾကမလား မေမျမတ္ႏုိး”
မိုးျမင့္ယံက ေမျမတ္ႏိုးအား ခြင့္ေတာင္းဟန္ျဖင့္ ေမးလိုက္၏။

“ဟုတ္ ရပါတယ္ ကိုမိုးျမင့္ယံ”
ထို႕ေနာက္တြင္ေတာ့ ေမတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ ကမ္းေျခဘက္သို႕ ထြက္လာခဲ့ၾကေတာ့သည္။

ညေနခင္းအခ်ိန္မို႕ ကမ္းေျခတြင္ လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ား ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စျဖင့္ ေတြ႕ေနရေလသည္။ မိုးတြင္း ကာလျဖစ္ေသာ္လည္း ဧည္႕သည္က လံုး၀မရွိျခင္းေတာ့မဟုတ္ေပ။ သူ႕ဟိုတယ္ႏွင့္သူ အနည္းငယ္ေတာ့ ရွိၾကသည္။ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူအပန္းေျဖသူမ်ားက ယခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ အမ်ားဆံုးလာတတ္ၾက သည္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း ကမ္းေျခတြင္ လူျပတ္ေသာအခ်ိန္ဟူ၍ သိပ္မရွိေခ်။

“မေမျမတ္ႏိုးက ဒီမွာ အလုပ္လုပ္တာၾကာၿပီလား”
မိုးျမင့္ယံက ေမတုိ႕ၾကားက တိတ္ဆိတ္ေနမႈအား အေမးစကားျဖင့္ ၿဖိဳခြဲလိုက္၏။

“သိပ္မၾကာေသးပါဘူး ကိုမိုးျမင့္ယံ”

“ကြ်န္ေတာ္က မေမျမတ္ႏိုးကို ဒီဟိုတယ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္လို လာတည္းတယ္လို႕ပဲ ထင္ေနတာ၊ ေနာက္ေတာ့မွ လာတည္းတာ မဟုတ္မွန္း၊ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနမွန္း သိရတာေလ”

“ဟုတ္ကဲ့ ကိုမိုးျမင့္ယံ”

“မေမျမတ္ႏိုးကို ကြ်န္ေတာ္ “ေမ” လို႕ပဲ ေခၚလို႕ရမလား”

“ရပါတယ္ ကိုမိုးျမင့္ယံ”
ေမျမတ္ႏုိးက မိမိအား ခြင့္ေတာင္းသလိုေျပာလာေသာ မိုးျမင့္ယံအား လွည္႕ၾကည္႕လိုက္ၿပီး ေျပာလည္းေျပာ ေခါင္းလည္းၿငိမ့္ျပလုိက္၏။

“ကိုမိုးျမင့္ယံက ေမ့ကို ဒီဟုိတယ္မွာ တည္းေနတယ္လို႕ ဘာလို႕ထင္သြားတာလဲ”
ေမ မိုးျမင့္ယံအား ဆက္၍ေမးလိုက္မိသည္။

“ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ကို စေတြ႕တဲ့အခ်ိန္က ေမ ဒန္းစီးေနတာေလ၊ ေနာက္ၿပီး ေမက အဲဒီေနာက္က ဘန္ဂလို အျပာေလးမွာ ေနတယ္မဟုတ္လား၊ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္လိုပဲ လာတည္းတဲ့သူလို႕ ထင္သြားတာ၊ ဒါနဲ႕ ေမက ဘာလို႕ အဲဒီဘန္ဂလိုမွာ ေနတာလဲ၊ အဲဒါက ဧည္႕သည္ေတြအတြက္ မဟုတ္ဘူးလား”

“ဟုတ္တယ္ ကိုမိုးျမင့္ယံ၊ ဧည္႕သည္ေတြအတြက္ ဘန္ဂလိုပါ”

“ဒါျဖင့္ ေမက …”
မိုးျမင့္ယံက အံ့ၾသဟန္ျဖင့္ ေမျမတ္ႏိုးအား ေမးလိုက္သည္။

“ေမ့ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမက ေမ ေနဖို႕အတြက္ ႏွစ္ခ်ဳပ္နဲ႕ ငွားေပးထားတာပါ”
ေမ ေလသံတုိးတုိးကေလးျဖင့္ မိုးျမင့္ယံအား ေျဖလိုက္၏။

“ဟုတ္လား၊ သူတို႕က ေမ့ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ၾကတာပဲေနာ္”

“ဟုတ္တယ္ ကိုမိုးျမင့္ယံ၊ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ေတာ့ ေမ ဒီကိုလာတာကို ေမ့မိဘေတြက ခြင့္မျပဳခ်င္ၾကဘူးေလ၊ ဒါေပမယ့္ ေမက ေမ ၀ါသနာပါရာအလုပ္ျဖစ္လို႕ အတင္းသြားမယ္ေျပာေတာ့ သြားခ်င္သြား ဒါေပမယ့္ အေဆာင္မွာေတာ့ မေနရဘူးဆိုၿပီး ေမ့အတြက္ ဘန္ဂလိုတစ္ခု အတင္းငွားေပးထား တာေလ၊ ဒါနဲ႕ ေမလည္း ဒီဘန္ဂလိုေလးကို ေ႐ြးလုိက္တာ”
မိုးျမင့္ယံအား ေမ ေသခ်ာစြာရွင္းျပလိုက္ေတာ့သည္။

“အင္း ေကာင္းပါတယ္ ေမ၊ တစ္ေယာက္ထဲဆုိေတာ့လည္း ေအးေအးေဆးေဆးရွိတာေပါ့”

“ဟုတ္တယ္ ကိုမိုးျမင့္ယံ”

“ေမ ရန္ကုန္ကိုေကာ မျပန္ဘူးလား”

“ေမ ေရာက္တာမၾကာေသးေတာ့ ဒီၾကားထဲေတာ့ မျပန္ျဖစ္ဘူး ကိုမိုးျမင့္ယံ၊ ေနာက္လေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ ေမ ခဏျပန္ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္”

“ဟုတ္လား၊ ဒါဆို ေမ ရန္ကုန္ကိုျပန္လာရင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာေလ၊ ကြ်န္ေတာ္ လာေတြ႕မယ္ေလ၊ လာေတြ႕လို႕ရတယ္ မဟုတ္လား ေမ”
မိုးျမင့္ယံစကားေၾကာင့္ ေမက မိုးျမင့္ယံအား ေသခ်ာစြာ ၾကည္႕လုိက္သည္။

ေမ့အၾကည္႕ေၾကာင့္ မိုးျမင့္ယံက

“ဘာျဖစ္လို႕လဲ ေမ၊ ခုမွေတြ႕ၿပီး ေနာက္လည္း လာေတြ႕မယ္ေျပာလို႕လား”
ေမ့အား အားနာစြာျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။

“ဟုတ္တယ္ ကိုမိုးျမင့္ယံ၊ ကိုမိုးျမင့္ယံနဲ႕ ေမက ခုမွသိၾကတာေလ၊ ေမ့ကို ဒီလိုမ်ိဳး ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ ေမးၿပီး ေမ ရန္ကုန္လာတဲ့အခါ လာေတြ႕မယ္လုိ႕ ေျပာေနေတာ့ တဆိတ္ ေမ့ ကို အထင္ေသးလို႕လား၊ ကိုမိုးျမင့္ယံက ေမ့ကို ေမလို႕ ေခၚတာကို ခ်က္ခ်င္းခြင့္ျပဳလိုက္လို႕၊ ေနာက္ၿပီး ကိုမိုးျမင့္ယံက ေမ့ကို ညေန ေတြ႕ခ်င္တယ္ေျပာတာကို ေမက လက္ခံၿပီး ဒီလိုလာေတြ႕လို႕ ေမ့ကို ေပါ့ပ်က္ပ်က္ သေဘာထားေနတာ လား”
ေမ မေက်နပ္စြာျဖင့္ တရစပ္ မိုးျမင့္ယံကို ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။

“ဟာ … ေမ၊ အဲလိုမဟုတ္ပါဘူး၊ ေမနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕က ခုမွ ေသခ်ာစကားေျပာျဖစ္ၿပီး ခင္ၾကေပမယ့္လည္း သိေနတာေတာ့ ၾကာၿပီေလ၊ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ေမက ကြ်န္ေတာ္ ရင္းႏွီးၿပီးသား သူတစ္ေယာက္ပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ခုလိုေျပာျဖစ္တာပါ ေမ၊ ေမ့ကို အထင္ေသးလို႕၊ ေစာ္ကားလို႕ ေျပာတဲ့စကား မဟုတ္ပါဘူး”
မ်က္ႏွာပ်က္စြာျဖင့္ မိုးျမင့္ယံက ေမ့အား ေသခ်ာရွင္းျပလိုက္သည္။

“ဒါဆိုလည္း ၿပီးတာ ပါပဲ ကိုမိုးျမင့္ယံ”

“ေက်းဇူးပါပဲ ေမ၊ ဒါက ကြ်န္ေတာ့္ visiting card ပါ၊ ယူထားလိုက္ေနာ္ ေမ”

“ေကာင္းပါၿပီ ကိုမိုးျမင့္ယံ”
မိုးျမင့္ယံ ကမ္းေပးေသာ visiting card ေလးအား ေမ လွမ္းယူလိုက္သည္။ card ေလးအား ေမ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲသို႕ ထည္႕သိမ္းေနခိုက္ မိုးျမင့္ယံက ေမ့အား ေမးလိုက္သည္။

“ကြ်န္ေတာ့္ကိုေကာ ျပန္မေပးဘူးလား ေမ”

“ေမ့မွာေတာ့ visiting card မရွိဘူး ကိုမိုးျမင့္ယံ၊ ေမ မလုပ္ထားဘူး”
ေမ မိုးျမင့္ယံအား တစ္ခ်က္ၾကည္႕လိုက္ရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။

“ဟုတ္လား”

“ဟုတ္တယ္ ကိုမိုးျမင့္ယံ”

“ဒါဆုိလည္း ေမ့ ဖုန္းနံပါတ္ေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေရးေပးလုိက္ေလ၊ ေရာ့ ေမ အဲဒီ visiting card ေလး ေနာက္မွာ ေရးေပးလိုက္ေနာ္”
ေမက ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ အိတ္ထဲမွ ေဘာပန္ကိုသာထုတ္၍ ဖုန္းနံပါတ္အား ေရးေပးလိုက္ေတာ့သည္။ ထုိ႕ေနာက္ card ေလး အား မိုးျမင့္ယံထံသို႕ ျပန္ေပးလိုက္၏။

“ေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖုန္းနံပါတ္ပဲ ေရးေပးတယ္၊ အိမ္လာလည္မွာစုိုးလို႕ အိမ္လိပ္စာ မေရးေပးတာလား”
မိုးျမင့္ယံက ေမျမတ္ႏုိး ေပးလိုက္ေသာ card ေလးအား ၾကည္႕လိုက္ၿပီးေနာက္ ေမ့အား ျပံဳးျပရင္း လွမ္းေနာက္လိုက္ေလသည္။

“မဟုတ္ပါဘူး ကိုမိုးျမင့္ယံ၊ ေမက ခုဒီမွာေရာက္ေနတာမို႕ အိမ္လိပ္စာမေရးေပးေတာ့တာပါ”

ထုိ႕ေနာက္တြင္ေတာ့ ေမတုိ႕ ဘာမွ မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘဲ အေတြးကိုယ္စီျဖင့္ ေလွ်ာက္ေနခဲ့ၾကသည္။ မၾကာမီ ေမတို႕ႏွစ္ေယာက္ ကမ္းေျခရွိ ေစတီေတာ္ေလးနားသို႕ ေရာက္လာခဲ့ၾက၏။ ထုိေစတီေလးက ကမ္းေျခ၏ အလယ္တြင္ တည္ရွိေလသည္။ ဧည္႕သည္မ်ားက မနက္အာရံုတက္ခ်ိန္ႏွင့္ ညေနခင္းေန၀င္ခ်ိန္ေလာက္တြင္ ထုိေစတီေတာ္ေလးအား လာေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ၾက၏။ “ေမာင္ႏွံေစတီေတာ္” ကဲ့သို႕ ဆုေတာင္းျပည္႕ေစတီေတာ္ တစ္ဆူျဖစ္သည္။ ေစတီေလးက အလြန္လည္း သပၸါယ္လွေလသည္။

“ကိုမိုးျမင့္ယံ ေစတီ၀င္ဖူးအံုးမလား”

“ေကာင္းသားပဲ ေမ၊ အတူတူ၀င္ဖူးၾကတာေပါ့”
မိုးျမင့္ယံက ေမ့အား ေျဖၿပီးေနာက္ ေစတီေတာ္ေလးထဲသို႕ ၀င္သြားလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ဘုရားရွိခိုး ဆီမီး ပူေဇာ္ၿပီး ေမတုိ႕လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ အေတာ္ၾကာ ေလွ်ာက္ျပီးေနာက္ ေမျမတ္ႏုိးက

“ကိုမိုးျမင့္ယံ … နည္းနည္းေမွာင္လာၿပီဆိုေတာ့ ဟိုတယ္ကို ျပန္ၾကရေအာင္ေနာ္”
ခြင့္ေတာင္းဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလသည္။

“အင္း ေမ ျပန္ေလ၊ ရပါတယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ ကိုမိုးျမင့္ယံ”
ထို႕ေနာက္ ေမတို႕ ဟိုတယ္ဆီသို႕ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾက၏။

“ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ညစာစားရင္း စကားဆက္ေျပာၾကရေအာင္ ေမ”
ရုတ္တရက္ေျပာလိုက္ေသာ မိုးျမင့္ယံစကားေၾကာင့္ ေမ အံ့ၾသစြာျဖင့္ သူ႕အား ၾကည္႕လိုက္မိေတာ့သည္။

“ေျပာမယ္ မဟုတ္လား ေမ”
မိုးျမင့္ယံက သူ႕အား အံ့ၾသဟန္ျဖင့္ ၾကည္႕ေနေသာ ေမျမတ္ႏုိးအား ထပ္ေမးလိုက္၏။

“ကိုမိုးျမင့္ယံ ေမ့ကို ေျပာစရာရွိေသးလို႕လား”
ခပ္တိုးတိုးျဖင့္ ေမ ေမးလိုက္သည္။

“အင္း ေမ၊ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္၊ ေမေကာ ေျပာမယ္ မဟုတ္လား”

မိုးျမင့္ယံက ေမ့အား ေျပာလည္းေျပာ ေမးလည္းေမးလိုက္သည္။ မိမိ၏ အျပဳအမူေတြက ကေလးဆန္ေန သည္လားဟု မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့။ မိမိစိတ္၀င္စားခဲ့သူ၊ အျမဲသတိရခဲ့ေသာသူႏွင့္ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာခ်င္သည္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ဆုိလွ်င္ မိမိရန္ကုန္သို႕ အလုပ္ကိစၥျဖင့္ ျပန္ရေတာ့မည္။ မျပန္ခင္ ေမႏွင့္ ရင္းႏွီးခ်င္သည္။ေမက မိမိကုိ ေမးၿပီး ၿငိမ္သြားေသာ ကိုမုိးျမင့္ယံ၏ အမူအယာေၾကာင့္ အနည္းငယ္အံ့ၾသသြားမိသည္။

“ကိုမုိးျမင့္ယံ ဘာေတြမ်ားေတြးေနလဲ”
ေမျမတ္ႏိုး၏ အေမးစကားၾကားမွ မိုးျမင့္ယံ မိမိ၏ အေတြးလြန္သြားမႈကို သတိရလုိက္၏။

“ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး ေမ”
မိုးျမင့္ယံက ေမ့အား ၾကည္႕ရင္း ေျဖလိုက္သည္။

ေမ သေဘာက်ကာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ေလး ရယ္လိုက္မိေတာ့၏။

“ဘာလို႕ ရယ္တာလဲ ေမ”

“ကိုမိုးျမင့္ယံရဲ႕ ပံုစံက မဟုတ္တာလုပ္တုန္း လူမိသြားတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ပုံစံျဖစ္ေနတာကိုး”

ေမျမတ္ႏိုးစကားအဆံုးတြင္ ႏွစ္ေယာက္လံုး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည္႕ကာ သေဘာက်စြာျဖင့္ ၿပိဳင္တူ ရယ္လိုက္သည္။ ခုနကေတာ့ သူ႕အား စိတ္ဆုိးမာန္ဆိုးျဖင့္ ေျပာခဲ့ေပမယ့္လည္း ခုေတာ့ သူ႕ကို နားလည္ေပးလိုက္ၿပီး ပြင့္လင္းရိုးသားစြာဆက္ဆံေပးေသာ ေမျမတ္ႏိုး၏ ဆက္ဆံမႈေၾကာင့္ အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းတြင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ရင္းႏွီးမႈ အနည္းငယ္ရသြားေလသည္။

“ကိုမိုးျမင့္ယံ ေမတို႕ ဘယ္ဆိုင္မွာ စားၾကမလဲ”

“ေမ အဆင္ေျပတဲ့ဆိုင္မွာ စားပါ၊ ကြ်န္ေတာ္က ရပါတယ္”

“ဟုတ္ပါၿပီ ကိုမိုးျမင့္ယံ”

ဟုိတယ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ရွိေသာ စားေသာက္ဆုိင္တြင္ ေမတုိ႕ ညစာစားလိုက္ၾကသည္။ ညစာစားရင္း မိုးျမင့္ယံက ဤကမ္းေျခသို႕လာေရာက္သည္႕အေၾကာင္းႏွင့္ ရန္ကုန္သို႕ ေမအလည္ျပန္ေရာက္ပါကလည္း သူ႕ဆီ ဆက္သြယ္ရန္မွာေနေလေတာ့သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ေမတုိ႕ ဟိုတယ္သို႕ ျပန္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။

“ညစာအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုမိုးျမင့္ယံ”
မိုးျမင့္ယံအား ေမ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာလုိက္သည္။

“မလိုပါဘူးဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ညစာလိုက္စားတဲ့အတြက္ ေမ့ကို ကြ်န္ေတာ္က ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ”
ေမ မုိးျမင့္ယံအား ျပံဳးျပလိုက္ရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္၏။

“ဒါဆို ေမ့ကို ခြင့္ျပဳပါအံုး ကိုမိုးျမင့္ယံ”

“ဟုတ္ပါၿပီ ေမ”

မုိးျမင့္ယံက သူ႕အား ႏႈတ္ဆက္ၿပီးထြက္သြားေသာ ေမျမတ္ႏုိးအား မ်က္စိတဆံုးၾကည္႕ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ယဥ္ယဥ္ေလးႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ေမျမတ္ႏုိးအား သူအလြန္ႏွစ္သက္မိသည္။ ေမျမတ္ႏိုးအား မိမိမွတ္မိ ေနျခင္းကလည္း ဒီလိုခ်စ္စရာေကာင္းေသာပံုစံေလးေၾကာင့္ မဟုတ္လား။ ယခုလို ေမျမတ္ႏိုးရဲ႕ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႕ေသာအမူအယာ၊ စကားေျပာပံုဆိုပံုကို ျမင္ရေသာအခါ ပို၍ႏွစ္သက္မႈျဖစ္လာမိသည္။