အခ်စ္ႏွင့္အတူ (၃)

(၄)

ေမျမတ္ႏိုးတစ္ေယာက္ “ေမာင္ႏွံကြ်န္း” သို႕ေရာက္ေသာအခါ ေက်ာက္ေဆာင္ေလးတစ္ခုေပၚတြင္ ထုိင္ရင္း မိမိ၏ ငယ္စဥ္ဘ၀အေၾကာင္းမ်ားအား ေတြးမိျပန္သည္။ ေမ ငယ္စဥ္ကတည္းက အလြန္ပင္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရ၏။ ေမ့ မိဘေတြက ေမ့အား တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးမို႕ အစစအရာရာ အလိုလိုက္ခဲ့သည္။ ေမ ျဖစ္ခ်င္တာ ေမလုပ္ခ်င္တာေတြ မွန္သမွ်အားလံုးျဖည္႕ဆည္းေပးခဲ့သည္။ ေမ့ ေဖေဖက ေမ့အား အလြန္ခ်စ္သည္ေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေမက လိုတရတဲ့ ကေလးဘ၀ကို ပိုင္ဆုိင္ခဲ့သည္။ အရြယ္ေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း ေမအစစအရာရာ အဆင္ေျပခဲ့သည္။ ေမ့ဘ၀တြင္ တစ္ခုတည္းေသာ ေမ မဆိုင္ရေသာအရာက အခ်စ္စစ္ပဲ ျဖစ္သည္။ ေမ ခ်စ္သေလာက္ ေမ့အေပၚတြင္ ခ်စ္ႏိုင္ေသာသူ၊ နားလည္ႏိုင္ေသာသူ ေမ ယခုထက္တိုင္ ရွာမေတြ႕ေသးေပ။ အသဲကြဲျခင္းေ၀ဒနာကိုသာ ေမ ခံစားခဲ့ရသည္မဟုတ္လား။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ေမ့အတြက္ အရာရာကို မွ်ေ၀ခံစားေပးမယ့္ ခ်စ္သူဆိုတာ ရွိပါအံုးမလားရယ္လုိ႕ေတာင္ ေမ ေတြးမိ၏။

ေမ ပထမဆံုးအၾကိမ္အခ်စ္ကို စတင္ေတြ႕ကတည္းက ေမ အသဲကြဲခဲ့့့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေမရဲ႕ ခ်စ္သူက ေမ့အား အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ရာ ေျပာျခင္းမရွိဘဲ ေမ့အနားမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။ “ေပ်ာက္ေသာသူ ရွာရင္ ေတြ႕” ဆိုေပမယ့္လည္း ထုိစကားက ေမ့အတြက္ေတာ့ ေျဖသိမ့္ရာ မျဖစ္ခဲ့ေပ။ ထိုစဥ္အခ်ိန္က ေမအထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀သာ ရွိအံုးမည္။ “အသဲကြဲ ေ၀ဒနာဆိုတာ ဒီလိုမ်ိဳးပါလား” ဆုိျပီး ေမ မသိ တသိေလးႏွင့္ အသဲကြဲခဲ့့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္အခ်စ္ဆိုေပမယ့္ ေမ သူ႕အား ရင္ထဲမွ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း ေမ အလြန္ခံစားခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။

“တစ္ခါေသဖူး ပ်ဥ္ဖုိးနားလည္” ဆုိသကဲ့သို႕ ေမ အသဲကြဲခဲ့ရျပီးျပီမို႕ ေမ ေနာက္ထပ္ခ်စ္ဖို႕ကို ေၾကာက္မိ သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း ေမ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အခ်စ္နဲ႕ ေ၀းေအာင္ေနခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္လည္း အခ်စ္ဆိုတာက ခက္သည္ေလ။ မိမိဆႏၵအတိုင္း ေရွာင္ခ်င္တုိင္းေရွာင္ ေတြ႕ခ်င္တုိင္းေတြ႕လို႕ရေသာ အရာမွ မဟုတ္ပဲကိုး။ ေမ ပထမဆံုးခ်စ္သူႏွင့္ ေ၀းကြာျပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေသာအခ်ိန္တြင္ ေမ ထုိသူအား ေတြ႕ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ ေမ့အခ်စ္အား ရက္ရက္စက္စက္ လွည္႕စားသြားခဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ေမ အမတစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခဲ့ရေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေပါင္း၍ ေမ့အား ညာခဲ့ျခင္း ရယ္ပါ။ စည္းစိမ္ဥစၥာအတြက္နဲ႕ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကို ရက္စက္စြာလွည္႕စားခဲ့သည္။ အစကေတာ့ ေမ သူတုိ႕ကို အလြန္စိတ္ဆိုးခဲ့မိေပမယ့္ ယခုေတာ့လည္း ေမနားလည္ႏိုင္ခဲ့ျပီေလ။ “ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ” မဟုတ္လား။ ေမ့ဆႏၵနဲ႕ေမ ခ်စ္ခဲ့ျပီးကာမွ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေမအျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။ မိမိအျပစ္နဲ႕ မိမိပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ေမ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခိုင္မာခဲ့သည္။ ေနာက္ထပ္မခ်စ္မိဖုိ႕ ေမ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႕ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ ေမ အတတ္ႏုိင္ဆံုး အခ်စ္ႏွင့္မေတြ႕ေအာင္ ေ၀းေ၀းေရွာင္ခဲ့သည္။

ေမျမတ္ႏိုး မိမိ၏ အခ်စ္ကို အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႕ ပံုစံေျပာင္းခဲ့မိသည္။ ေမ့အခ်စ္ကို “တိတ္တခိုးအခ်စ္” အျဖစ္ ေျပာင္းလဲလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္တည္း ခ်စ္ေနရသည္က ပိုေကာင္းသည္ မဟုတ္လား။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မထိခိုက္ႏိုင္သလို ကိုယ့္ကိုယ္လည္း မထိခိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ ေနာက္ အသဲကြဲစရာလည္း မလိုေတာ့ျပီ မဟုတ္လား။ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကို ေရွာင္ဖုိ႕ခက္မွေတာ့ မိမိ၏ အခ်စ္ကို ပံုစံေျပာင္းလိုက္ဖုိ႕သာ ရွိေပေတာ့သည္။

ေမျမတ္ႏိုး မိမိ၏ “တိတ္တခိုး ခ်စ္သူ” ကို ေတြ႕ခဲ့ပံုက ခပ္ဆန္းဆန္းရယ္ပါ။ အိပ္မက္တစ္ခုပမာ၊ စိတ္ကူးယဥ္မႈ တစ္ခုသဖြယ္ ေတြ႕ဆံုခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေန႕က သီတင္းကြ်တ္လျပည္႕ေန႕မုိ႕ ေမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒီလိုလည္ခဲ့ျခင္းကပဲ ေမတုိ႕အတြက္ ဆံုစည္းဖုိ႕ ျဖစ္လာခဲ့ျခင္းပင္။ ေမ တုိ႕ ေလွ်ာက္လည္ရင္း ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ သူ႕အားေတြ႕ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေမ ႏွင့္ သူ ႏႈတ္ကစကားမေျပာခဲ့ေပမယ့္ မ်က္လံုးခ်င္းစကားေျပာခဲ့ၾကသည္။ ေမ့ အတြက္ အလြန္ဆန္းၾကယ္ေသာ သူ တစ္ေယာက္ပါ။ ေမ အဲဒီေနာက္မွ သူ႕ကို သတိရသလို ရွိေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။

ေနာက္တစ္ၾကိမ္သူ ေမ့ေရွ႕မွာ သူျပန္ေပၚလာေတာ့ ေမ အရမ္းကို အံ့ၾသမိသည္။ လူအမ်ားၾကီးၾကားထဲမွာ တစ္ခဏသာ ျမင္ဖူးခဲ့ၾကေပမယ့္ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္ဆံုၾကေတာ့လည္း ေမတုိ႕ ခ်က္ခ်င္းပင္ မွတ္မိၾကသည္။ သည္တစ္ၾကိမ္မွာေတာ့ ေမ့သူငယ္ခ်င္းေက်းဇူးႏွင့္ ေမတုိ႕စကားႏွစ္ခြန္း ေလာက္ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္ ထင္သည္။ ဘာေတြ ေျပာခဲ့သည္ကိုေတာ့ ေမ မမွတ္မိေတာ့။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ အဲဒီအၾကိမ္ဟာ ေမတုိ႕အတြက္ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ေမ သူ႕အား ထပ္မံမေတြ႕ဆံုခဲ့သည္မွာ ယခုအခ်ိန္ထိပင္ ျဖစ္၏။ ဒါေပမယ့္ ထိုအၾကိမ္ေတြ႕ဆံုျပီးကတည္းက သူ႕က ေမ့ရဲ႕ႏွလံုးသားမွာ ေနရာယူခဲ့ျပီ။ ေမ သူ႕အား အျမဲလိုလို သတိရမိသည္။ သူႏွင့္ ထပ္မံေတြ႕ဆံုလိုသည္။ ဒီလိုျဖစ္တာကို အခ်စ္ လို႕ေတာ့ ေမ မသတ္မွတ္ ခ်င္ပါ။ စိတ္၀င္စားမႈတစ္ခုလို႕ပဲ ေမ ထင္မိပါသည္။

ေမ သူ႕ကို စိတ္၀င္စားေပမယ့္ ေမ သူ႕ကို ရွာဖို႕ေတာ့ စိတ္ကူးစိုးစဥ္းမွ်မရွိေပ။ သူ႕အေၾကာင္း သူ႕နာမည္ စသည္တုိ႕ကိုလည္း ေမမသိခ်င္မိသည္ေလ။ ယခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြ႕ရင္ေတာင္မွ ေမ သူ႕ကို မွတ္မိဖုိ႕လည္း မေသခ်ာေတာ့။ ေမ သူ႕ရုပ္သြင္ကိုေတာင္မွ ေသခ်ာမသိသလိုျဖစ္ေနျပီေလ။ ေမ့ဘာသာေမ ပံုေဖာ္ရင္း ေမ သတိရဆဲ လြမ္းေနဆဲ ေတြ႕ခ်င္ေနဆဲျဖစ္သည္။ တဖက္ကလည္း ေမ သူ႕ကိုေတြ႕ျပီးကာမွ ေမတုိ႕ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားမွာကို ေမေၾကာက္သည္။ ေမ့ကို ခြဲသြားမွာ၊ ေမ ေနာက္တစ္ၾကိမ္အသဲကြဲရမွာ၊ အဲဒါေတြကို ေမအလြန္ေၾကာက္မိသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေမ သူ႕ကို အရမ္းေတြ႕ခ်င္ေပမယ့္ ေမ မရွာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေမ ဒီလိုပဲ သတိရေနရရင္ ေက်နပ္ပါျပီ။ ေမ့ အေတြးေတြက သူမ်ားေတြ အတြက္ေတာ့ ထူးဆန္းေနမည္လား မသိ။ ေမ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ ေမ့ကို ၾသဘာေပးၾကသည္။ “ေမျမတ္ႏိုး မင္းေတာ့ ရူးေနၿပီတဲ့” ေလ။ သူတို႕ေျပာတာေတြက ဟုတ္ေကာင္း ဟုတ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေမ ဒီလိုပဲ ဆက္လက္ရူးသြပ္ေနအံုးမွာပါ။

ေမ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေတြးလိုက္မိသည္ မသိ။ ေမ့ ပုခံုးအား တစ္စံုတစ္ေယာက္က လာကိုင္ လိုက္မွပင္ အေတြးကမၻာထဲမွ လြတ္ေျမာက္လာေတာ့သည္။ တစ္ဆက္တည္း ေမျမတ္ႏိုး သူ႕ပုခံုးအား လာေရာက္ကိုင္သူအား လွည္႕ၾကည္႕လိုက္မိသည္။

“ေၾသာ္ … မသစၥာ …”
ေမ ေယာင္နနျဖင့္ မသစၥာ အမည္အားေခၚလိုက္မိသည္။

“သစၥာ ၾကည္႕ေနတာ ၾကာျပီ ေမရယ္။ ဘာေတြမ်ား ဒီေလာက္ေတြးေနတာလဲ။ မသစၥာ ေရာက္လာတာ မသိဘူး မဟုတ္လား …”

ေမျမတ္ႏိုး ေခါင္းျငိမ့္ျပရင္း
“ဟုတ္တယ္ မသစၥာရယ္၊ ေမ အေတြးလြန္သြားတာနဲ႕ မသစၥာတို႕ေရာက္လာတာကို မသိလိုက္ဘူး၊ ဒါနဲ႕ မသစၥာတုိ႕ ျပန္ၾကေတာ့မလို႕လား၊ အခုေလ …”
ေမးလိုက္သည္။

“အင္း ေမ၊ ဧည္႕သည္ေတြက မိုးေတြမည္းလာလို႕ ျပန္ေတာ့မယ္တဲ့ေလ၊ ေနာက္ေန႕မွ ထပ္လာၾကေတာ့ မယ္တဲ့၊ မိုးရြာလာရင္ ျပန္ဖုိ႕ခက္မွာ စိုးရိမ္ေနၾကတယ္ေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ျပန္ၾကေတာ့မွာ၊ အဲဒါနဲ႕ မသစၥာလည္း ေမမ်ား အတူျပန္လိုက္ခ်င္မလားလို႕ လာေမးတာ …”
မသစၥာ ေျပာမွပင္ ေမ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည္႕လိုက္မိသည္။

ေကာင္းကင္တခြင္လံုး မိုးသားတိမ္တိုက္ မ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းေနသည္။ ေလေျပတုိက္ခတ္မႈက အနည္းငယ္ပင္ ၾကမ္းစျပဳေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႕ေပမယ့္ ေမ မျပန္ခ်င္ေသးတာေၾကာင့္
“မလိုက္ေတာ့ဘူး မသစၥာရယ္၊ ေမ ခဏေနခ်င္ေသးတယ္၊ မသစၥာတုိ႕ ဟိုဖက္ေရာက္ေတာ့မွဘဲ ေမ့ဆီကို ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ေနာ္”
ခပ္ေလးေလးျဖင့္ ေျပာလိုက္မိေတာ့သည္။

“ဟုတ္ျပီ ေမ၊ ဒါျဖင့္ မသစၥာတို႕ သြားမယ္ေနာ္”

“ဟုတ္ မသစၥာ”
မသစၥာက ေမ့စကားဆံုးသည္ႏွင့္ လွည္႕ထြက္သြားေတာ့သည္။

ထုိ႕ေနာက္ ေမတစ္ေယာက္ ပင္လယ္ေလကို တ၀ၾကီးရွဴရင္း အတုိင္းအဆမဲ့ေသာ ပင္လယ္ျပင္ၾကီးအား ေငးၾကည္႕လိုက္မိသည္။ “လွလိုက္တာကြယ္” ေမ အသံတိုးတုိးျဖင့္ ေရရြတ္လိုက္၏။

ေမ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာထုိင္ျပီး ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေငးမိလိုက္သည္ မသိ။ ယခုေတာ့ ေမ အနည္းငယ္ ေညာင္းသလိုရွိလာေသာေၾကာင့္ ထိုင္ေနရာေက်ာက္ေဆာင္ေလးေပၚမွာပဲ လွဲအိပ္လိုက္ေတာ့သည္။ ျပီးေနာက္ ေမ ေကာင္းကင္ၾကီးအား ထပ္မံၾကည္႕လိုက္သည္။ မိုးသားတိမ္တိုက္မ်ားၾကားမွ သူက ေမ့အားျပံဳးျပေန သေယာင္ ေမ့စိတ္ထဲတြင္ ျဖစ္ေပၚလာမိသည္။ ေမ မိမိအေတြးကို ဆက္လက္မေတြးေတာ့ဘဲ ရွက္ျပံဳးေလး ျပံဳးရင္း မ်က္စိကို မွိတ္လိုက္ေတာ့သည္။

“ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီနားကို လာလို႕ရမလား မေမျမတ္ႏိုး”
အသံေၾကာင့္ ေမ လန္႔သြားျပီး ကမန္းကတမ္း ထရပ္လိုက္မိသည္။

ထုိ႕ေၾကာင့္ ေမဟန္ခ်က္ျပတ္ျပီး ေက်ာက္ေတာင္ေလးေပၚမွ လိမ့္က်သြား၏။
“အား … ကြ်တ္ … ကြ်တ္ …”
နာက်င္မႈေၾကာင့္ ေမ ညည္းကာ ေအာ္လိုက္မိသည္။

“ဘာျဖစ္သြားလဲဟင္ မေမျမတ္ႏိုး”
ေမးသံႏွင့္အတူ ခုနက အသံပိုင္ရွင္က ေမ့ အနားသို႕ အေျပးျဖင့္ေရာက္လာေတာ့၏။

“ေဒါက္တာ …”
ေမ အံ့ၾသတၾကီးနဲ႕ ေဒါက္တာဘုန္းမင္းခန္႕အား ၾကည္႕ရင္းေခၚလိုက္မိသည္။ ေဒါက္တာ ဘုန္းမင္းခန္႕ ဘယ္အခ်ိန္က ဤကြ်န္းသို႕ေရာက္လာပါလိမ့္။ ေမ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္မို႕ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိမထား လိုက္မိေပ။

“မေမျမတ္ႏိုး လက္မွာ ေသြးေတြထြက္ေနျပီ … ခုနက ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႕ ရွမိသြားၿပီ ထင္တယ္”
ေမ ေခါင္းျငိမ့္ျပရင္း မ်က္ရည္မ်ား တသြင္သြင္က်လာေတာ့သည္။

“ဟာ … မေမျမတ္ႏိုး၊ ဘာျဖစ္လို႕ငိုတာလဲ၊ မငိုပါနဲ႕၊ ဒဏ္ရာက အရမ္းမ်ားနာေနလို႕လား၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပပါအံုး”
ေဒါက္တာဘုန္းမင္းခန္႕က စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ေျပာလည္းေျပာ လက္ကိုလည္း ယူၾကည္႕လိုက္ေတာ့သည္။ ထုိ႕ေနာက္
“ဒဏ္ရာက နည္းနည္းမ်ားတယ္ မေမျမတ္ႏိုး၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့မွာလည္း ဘာမွ ပါမလာဘူး၊ ေသြးအရမ္းမထြက္ေအာင္ တစ္ခုခုနဲ႕ စည္းထားမွ ေကာင္းမယ္၊ မေမျမတ္ႏိုး ပ၀ါ ခဏေပးပါလား၊ အဲဒါနဲ႕ဆိုရင္ အဆင္ေျပမွာပါ”

ေမ ေခါင္းျငိမ့္ျပရင္း လည္ပင္းတြင္ စည္းထားေသာ ပ၀ါေလးအား ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။

ေဒါက္တာဘုန္းမင္းခန္႕က ေမ့ ဒဏ္ရာအား ေသခ်ာ စည္းေပးရင္း ကရုဏာသက္စြာျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
“ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္မွ ေသခ်ာေဆးထည္႕ေပးမယ္ေနာ္၊ ခုေတာ့ ခဏယာယီ ဒီလိုစည္းထားတာေပါ့၊ ေလွလည္းေရာက္ေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္”
ေမ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ ေနရာမွ ထရပ္လိုက္သည္။

“ရရဲ႕လား မေမျမတ္ႏိုး၊ ေလွ်ာက္ႏိုင္ရဲ႕လား”

“ဟုတ္ကဲ့၊ ေျခေထာက္က နည္းနည္းေတာ့နာေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေမ ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါတယ္”

“ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚက က်တဲ့အရွိန္ေၾကာင့္ပါ မေမျမတ္ႏိုး၊ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို အားျပဳျပီး ေလွ်ာက္ၾကည္႕လိုက္ပါ”
ေမ ေဒါက္တာဘုန္းမင္းခန္႕အား ၾကည္႕လိုက္မိသည္။

“တစ္မ်ိဳးမထင္ပါနဲ႕ မေမျမတ္ႏိုး၊ ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္ျဖစ္ရတာမို႕ပါ”
ေမျမတ္ႏိုး ေခါင္းကို ျငိမ့္ျပရင္း သူေျပာသည္႕အတိုင္းပင္ သူ႕လက္အား အားျပဳရင္း ေလွ်ာက္လိုက္သည္။ ေမ မိမိအျဖစ္အား ေတြးကာ ရယ္ခ်င္စိတ္ပင္ျဖစ္မိသည္။ အေတြးလြန္ျပီး ေဘးတြင္လူေရာက္ေနတာလည္း မသိ။ မိမိေ၀ဒနာႏွင့္ မိမိ။ ယခုေတာ့ အေတြးလြန္ေကာင္း၍ ဒဏ္ရာရရၿပီ မဟုတ္လား။ ေမ တစ္ခ်က္ရယ္ရင္း တဆက္တည္းမွာပဲ နာက်င္မႈေၾကာင့္ ရွဳံ႕မဲ့မဲ့ျဖစ္သြားျပန္သည္။
ဘုန္းမင္းခန္႕ကေတာ့ ခုရယ္လိုက္ ခုရွံဳ႕မဲ့မဲ့ျဖစ္လိုက္ ျဖစ္ေနေသာ ေမျမတ္ႏိုးအား ၾကည္႕ရင္း
“ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ဒီနားမွာ ထုိင္ၾကရေအာင္ေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ့ ေဒါက္တာ”
ေလွဆိပ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းျဖစ္ေသာ ထုိေနရာေလးတြင္ပင္ ေမတို႕ ထုိင္လိုက္ၾကသည္။ ထို႕ေနာက္ ေမတို႕ ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ဘဲ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ေနလိုက္ေတာ့သည္။