ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ထုိင္ရင္း ကြ်န္မ ဘာေရးရမွန္းလည္း သိေတာ့ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာ Screen နဲ႕ Keyboard ကိုပဲ အခါခါၾကည္႕ရင္း ကြ်န္မ ေခါင္းကုတ္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မရင္ထဲမွာေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို အရမ္းလြမ္းေနမိတယ္။ အဲဒီအလြမ္းကို ေဖာ္ျပဖုိ႕ စကားလံုးေတြ ကြ်န္မ ရွာမရဘူး။ ဘယ္က စေရးရမွန္းလဲ မသိဘူး။ ဟုိဖက္လွည္႕လိုက္ ဒီဖက္လွည္႕လိုက္နဲ႕ အခ်ိန္ေတြသာ ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားတယ္။ စာက တစ္ေၾကာင္းေတာင္ ထြက္မလာေသးဘူး။ ကြ်န္မ လြမ္းဆြတ္ေနတဲ့သူက ကြ်န္မကို အစ္ကိုလိုတစ္မ်ိဳး၊ ဆရာလိုတစ္ဖံု ေစာင့္ေရွာက္သင္ျပေပးခဲ့တဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ “လမ္းျပၾကယ္” ေလးေပါ့။ စာေရးတာကို ၀ါသနာႀကီးလြန္းတဲ့ကြ်န္မကေတာ့ စာေရးလို႕မရလို႕ ေခါင္းပဲ အခါခါကုတ္ေနရေတာ့တာ။ မသိရင္ေတာ့ “ဒီေကာင္မေလး ေတာ္ေတာ္ ညစ္ပတ္တယ္” လို႕ေတာင္ ထင္ခ်င္စရာပါပဲ။ ကြ်န္မ ကိုယ့္အေတြးကို ကိုယ္ သေဘာက်ရင္း ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီေနာက္ မ်က္လံုးကို ျဖည္းညင္းစြာ ပိတ္လိုက္မိေတာ့ ကြ်န္မ အာရံုထဲမွာ အရင္ဆံုးေပၚလာတာက ကြ်န္မခ်စ္သူရဲ႕ အျပံဳးမ်က္ႏွာ။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာဘဲ ကြ်န္မနားထဲမွာ ၾကားေယာင္လိုက္မိတာက ခ်စ္သူ႕အသံ။ “မင္းငါ့ကို လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ မင္းမ်က္လံုးေတြကို မွိတ္လိုက္ပါ” တဲ့။ တစ္ခ်ိန္က ကြ်န္မခ်စ္သူ မွာထားဘူးတဲ့ စကားေလးေတြ။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိလို႕ မ်က္လံုးကို မွိတ္ထားမိတာပါ။ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပါပဲ။ အိမ္ေဘးဘက္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က လြင့္ပ်ံ႕လာတဲ့ ဂေရဟမ္ရဲ႕ သီခ်င္းေလးကလည္း ကြ်န္မရဲ႕ အလြမ္းကို ေလွာင္ေျပာင္ေနသလိုလို။ သီခ်င္းေလးက ကြ်န္မႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ “ခ်စ္သူရွိတဲ့ အရပ္” သီခ်င္းေလ။ အဲဒီသီခ်င္းေလးေၾကာင့္ ကြ်န္မရင္ထဲမွာ ပိုၿပီး လြမ္းေဆြးလာပါတယ္။ အလြမ္းသီခ်င္းေတြကိုပဲ စြဲစြဲျမဲျမဲနားေထာင္ ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ ကြ်န္မစိတ္ဟာ ကြ်န္မခ်စ္သူကို လြမ္းရဖုိ႕အတြက္ နိမိတ္ေတြမ်ား ျဖစ္ခဲ့ေလသလား ကြ်န္မ မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး။
အလြမ္းဆိုတာ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ ဆုလာဘ္လား၊ ဒဏ္ခတ္မႈလား မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ရလာသမွ်အားလံုးကို ဆုလာဘ္အျဖစ္ပဲ ခံယူခဲ့တဲ့ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ ဒီအလြမ္းကုိလည္း ဆုတစ္ဆုအျဖစ္နဲ႕ တန္ဖိုးထားလို႕ သိမ္းဆည္းထားမိမွာပါပဲ။ ခုမွ ေနာက္ဆံုးႏွစ္တက္ေနတဲ့ ကြ်န္မအဖုိ႕ မိဘကိုလုပ္ေကြ်းေနတဲ့ ကြ်န္မခ်စ္သူနဲ႕ ထိုက္တန္တဲ့အရည္အခ်င္း မရွိပါဘူးတဲ့ေလ။ ဒါက ကြ်န္မကို ရက္ရက္စက္စက္ အားမနာတမ္း ေ၀ဖန္ခဲ့တဲ့ ကြ်န္မ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြရဲ႕ စကားသံေတြေပါ့။ ကြ်န္မျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆရာ၀န္မျဖစ္ခဲ့ရေပမယ့္ ကြ်န္မက က်ရာေနရာမွာ ထူးခြ်န္ေအာင္ႀကိဳးစားတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္။ ကြ်န္မကို အရည္အခ်င္းမရွိဘူးလို႕ေျပာရင္ ကြ်န္မ ဘယ္လိုမွ အေျပာမခံႏိုင္ဘူး။
ပတ္၀န္းက်င္က ရိုက္ခတ္လာတဲ့စကားသံေတြကို ၾကားတုိင္း ကြ်န္မဘ၀အတြက္ ေအာင္ျမင္မႈေတြကို ရယူဖုိ႕ အားအင္ေတြ၊ တက္ၾကြတဲ့စိတ္ေတြ ေပါက္ဖြားလာရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အျပစ္မရွိတဲ့ ကြ်န္မခ်စ္သူကို နားလည္ရခက္တဲ့စကားေတြ၊ နာက်င္တဲ့စကားကို ေျပာၿပီး ကြ်န္မ လမ္းခြဲခဲ့မိတာပါ။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕စကားသံေတြေၾကာင့္ လမ္းခြဲခဲ့တဲ့အတြက္ ကြ်န္မ မိုက္မဲေလသလားေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မခ်စ္သူက ကြ်န္မကို နားလည္ႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကြ်န္မ သူနဲ႕ထုိက္တန္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြရတဲ့တစ္ေန႕၊ ကြ်န္မ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ျပည္႕လာတဲ့တစ္ေန႕မွာ အလြမ္းေတြ ေပြ႔ပိုက္ရင္း ကြ်န္မခ်စ္သူဆီကို အေျပးျပန္သြားတဲ့အခါ ကြ်န္မခ်စ္သူကလည္း အလြမ္းေတြနဲ႕အတူ ကြ်န္မ ျပန္အလာကို ေစာင့္ႀကိဳေနမလား …
Thursday, September 20, 2007
ႏွလံုးသားရွိတဲ့ အရပ္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment