“ဟယ္လို …”
“ျမတ္ႏိုး … ဘာလုပ္ေနလဲ၊ အိပ္ေနၿပီလား”
“မအိပ္ေသးပါဘူး ကိုဘုန္း”
“ပင္ပန္းေနတာ ေစာေစာအနားမယူဘူးလား၊ ေတာ္ၾကာေနမေကာင္းျဖစ္ေနအံုးမယ္”
“မအိပ္ခ်င္ေသးလို႕ပါ ကိုဘုန္းရဲ႕၊ ဒါနဲ႕ ကိုဘုန္း ေမ့ဆီဆက္တာ ေျပာစရာရွိလို႕လား”
“ဟုတ္တယ္ ျမတ္ႏုိးရဲ႕၊ ေျပာစရာလည္းရိွတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ညေနက ျမတ္ႏိုးကို ေသခ်ာ wish မလုပ္လိုက္ ရတာနဲ႕”
“ရပါတယ္ကိုဘုန္းရယ္”
“လက္ေဆာင္ကို သေဘာက်ရဲ႕လား ျမတ္ႏိုးေလး”
“ဟုတ္ အရမ္းသေဘာက်တယ္ ကိုဘုန္း၊ ေမ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာင္ ကိုဘုန္းေ႐ြးတာအရမ္းေတာ္တာပဲ လို႕ ခ်ီးမြမ္းေနၾကေသးတယ္၊ ေမနဲ႕လည္း အရမ္းလိုက္တယ္တဲ့”
“ဟုတ္လား ျမတ္ႏုိးေလး”
“ဟုတ္ကဲ့”
“ခု အဲဒီဆြဲႀကိဳးေလးကို ဆြဲထားတာလား ျမတ္ႏုိးေလး”
“ဟုတ္တယ္ ကိုဘုန္း၊ ေမ အဲဒီဆြဲႀကိဳးေလးကို ဆြဲထားတာ”
“အင္း ျမတ္ႏိုး၊ ကုိယ္ ဘာျဖစ္လို႕ ျမတ္ႏိုးကို ဆြဲႀကိဳးေလးေပးလဲသိလား”
ဘုန္းမင္းခန္႕အေမးေၾကာင့္ ေမျမတ္ႏိုး ခဏမွ်ဘာမွမေျပာဘဲ စဥ္းစားေနလိုက္သည္။
“သိလား ျမတ္ႏိုး”
“ေမ့ ေမြးေန႕အတြက္ ေပးတာမဟုတ္ဘူးလား ကုိဘုန္းရဲ႕၊ ေမ့ေမြးေန႕လက္ေဆာင္အျဖစ္နဲ႕ေလ”
ေမျမတ္ႏုိးက ဘုန္းမင္းခန္႕အား ေျဖလည္းေျဖ ေမးလည္းေမးလိုက္၏။
“အဲလိုမ်ိဳး ေမြးေန႕လက္ေဆာင္အေနနဲ႕ တစ္ခုထဲေတာ့ မဟုတ္ဘူး ျမတ္ႏိုးေလး၊ ကိုယ္အဲဒါကို ေပးတာ ျမတ္ႏိုးေျပာျပဖူးတဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုကိုလည္း သတိရမိလို႔ေပါ့”
“ေမ ေျပာျပဖူးတဲ့အေၾကာင္းတစ္ခုကို သတိရလို႕၊ ဘာအေၾကာင္းမ်ားလဲ ကိုဘုန္း”
ေမျမတ္ႏုိးက နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ျပန္ေမးလိုက္သည္။
“ျမတ္ႏိုး ေျပာဖူးတယ္ေလ၊ ျမတ္ႏိုးက ဆြဲႀကိဳးကို အလွဆြဲတာသပ္သပ္မဟုတ္ဘူး၊ အေဆာင္အျဖစ္နဲ႕လည္း ဆြဲတယ္ဆိုတာေလ”
“ဟုတ္တယ္ ကိုဘုန္း၊ အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႕လဲဟင္ ကိုဘုန္း”
“အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ္က ျမတ္ႏိုးကို ဆြဲႀကိဳးေပးတာေလ၊ ျမတ္ႏုိးအတြက္ အေဆာင္အေနနဲ႕ေပါ့၊ အဲဒီ ဆြဲႀကိဳးေလးႏွင့္အတူ ကိုယ္က ျမတ္ႏိုးကို အျမဲေစာင့္ေရွာက္ေနမယ္ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႕ေပါ့”
“ဟုတ္ပါၿပီရွင္၊ ကိုဘုန္းကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
“မလိုပါဘူးဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္မွာ ျမတ္ႏိုးကိုေပးဖုိ႕ ေနာက္ထပ္လက္ေဆာင္တစ္ခုရွိေသးတယ္”
“ေနာက္ထပ္လက္ေဆာင္”
ျမတ္ႏိုးက အသံတုိးတုိးေလးျဖင့္ ေရ႐ြတ္လိုက္မိသည္။
“ဟုတ္တယ္ ျမတ္ႏိုး၊ ေနာက္ထပ္လက္ေဆာင္ေလ”
“ဘာမ်ားလဲဟင္ ကိုဘုန္း”
“ဘာျဖစ္မယ္လို႕ထင္လဲ ျမတ္ႏိုး”
ဘုန္းမင္းခန္႕က မေျပာေသးဘဲ ျမတ္ႏိုးအား ေမးလိုက္သည္။
“ေမ မထင္တတ္ဘူး ကိုဘုန္းရဲ႕”
“မွန္းၾကည္႕ပါအံုး ျမတ္ႏိုးေလးရဲ႕”
“ဟုတ္ ဒါျဖင့္ ေမမွန္းၾကည္႕မယ္ေနာ္၊ မွားရင္ မရယ္ရဘူးေနာ္”
“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ၊ မရယ္ပါဘူး”
“ကိုဘုန္းက ေမ့ကို …”
ေမျမတ္ႏိုးက ဘာမွဆက္မေျပာဘဲ ရပ္ထားလိုက္သည္။
“ဆက္ေျပာေလ ျမတ္ႏိုး”
“ကိုဘုန္းက ေမ့ကို … ေမ့ကို ညီမအျဖစ္ တကယ္ေမြးစားမလို႕ မဟုတ္လား”
“ပုဏၰားေလးရွိလား ျမတ္ႏိုး”
“ဘယ္သူ႕မွာလဲ ကိုဘုန္း”
“ဘယ္သူရွိမလဲ၊ ျမတ္ႏိုးဆီမွာေပါ့”
“ေမ့ဆီမွာ … ဘာျဖစ္လို႕လဲ ကိုဘုန္း”
“ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ဘာရွိေနလဲဆိုတာ သိလို႕ေပါ့”
“သိတာေပါ့၊ တျခားသူမွမဟုတ္ဘဲေလ၊ ကိုဘုန္း ညီမပဲဟာ”
ေမျမတ္ႏိုးက ဘုန္းမင္းခန္႕အားေနာက္ရင္း ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ”
“ဒါျဖင့္ ေမ ေျပာတာဟုတ္တယ္ေပါ့”
“ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ျမတ္ႏိုးက ဒီေန႕ကစၿပီး ကိုယ့္ညီမေလးျဖစ္သြားၿပီေနာ္၊ ကိုယ့္အစ္ကိုကို ဘာကိစၥပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာျပရမယ္ေနာ္၊ အားနာတာေတြဘာေတြမရွိရဘူး”
“ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္”
“ဒီေန႕ ျမတ္ႏိုးေမြးေန႕မွာ ေပ်ာ္ရဲ႕လား”
“ေပ်ာ္တာေပါ့ ကိုကိုရဲ႕”
“ျမတ္ႏိုး ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုေခၚလိုက္တယ္”
“ကိုကိုလို႕ေပါ့”
“ဘာျဖစ္လို႕အဲလိုေခၚတာလဲ”
“ကိုဘုန္းက ေမ့အစ္ကိုျဖစ္သြားၿပီေလ၊ ဒါေၾကာင့္ အဲလိုေခၚတာေပါ့၊ "အစ္ကို" လို႕ေတာ့ မေခၚခ်င္ဘူး၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒါလူတိုင္းေခၚႏိုင္လို႕ေပါ့၊ ေမက သူမ်ားေခၚသလို ေခၚရတာမႀကိဳက္ဘူး၊ ေနာက္ၿပီး ဟိုးအရင္ကတည္းက ေမက အစ္ကိုတစ္ေယာက္လုိခ်င္ခဲ့တာ၊ ေမ့အစ္ကိုကို "ကိုကို" လို႕ပဲ ေခၚဖုိ႕လည္း ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးသားေလ၊ ခု ကိုဘုန္းက ေမ့အစ္ကို ျဖစ္သြားၿပီဆိုေတာ့ ေမေခၚခြင့္ရသြားၿပီေပါ့၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ကိုဘုန္း၊ ေမ အဲလို ေခၚလို႕ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား”
“မျဖစ္ပါဘူး”
ဘုန္းမင္းခန္႕က ေမျမတ္ႏိုးအား အတည္ေပါက္အသံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
“တကယ္မျဖစ္ဘူးလား ကိုဘုန္း”
“အင္း”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ကိုဘုန္း၊ ဒါျဖင့္ ေမ အဲလုိမေခၚေတာ့ဘူးေနာ္”
စိတ္မေကာင္းသံျဖင့္ ေမ ေျပာလိုက္မိသည္။
“အလကားစတာပါ ညီမေလးရယ္၊ ေခၚပါ ရပါတယ္”
“မေခၚေတာ့ဘူး ကိုဘုန္း”
“ကိုယ့္အစ္ကိုကို စိတ္မဆိုးရဘူးေလ”
“ေမ စိတ္မဆိုးပါဘူး ကိုဘုန္း၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာပါ”
“အဲဒါက ပိုဆိုးတယ္”
“ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ေလ”
“ကိုကို အညာမိသြားၿပီ”
ေမျမတ္ႏိုးက ေျပာလည္းေျပာ ရယ္လည္းရယ္လိုက္မိသည္။
“ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တာေပါ့၊ ေမက ကိုကို မေခၚခိုင္းလည္း မရမကေခၚမွာဘဲ၊ လံုး၀မေခၚရဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကိုကုိ႕ကို အစ္ကိုမေတာ္ေတာ့ဘဲ ေနလိုက္မွာေပါ့”
“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ၊ မမေလး သေဘာအတုိင္းပါပဲဗ်ာ”
“ေစာေစာကတည္းက အဲလိုေျပာလိုက္ရင္ ၿပီးေရာ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ မမရယ္၊ ကဲ … နက္ျဖန္ညီမဘယ္သြားခ်င္လဲ၊ ေမာင္ႏွမျဖစ္သြားတဲ့ အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႕ ကိုကို႕ညီမသြားခ်င္တဲ့ေနရာ လိုက္ပို႕မယ္”
“တကယ္လား ကိုကို”
“တကယ္ေပါ့ဗ်”
“ဒါျဖင့္ ညီမတို႕ ဘုရားသြားၿပီး မနက္စာတူတူစားၾကမယ္ေလ၊ ဘယ္လိုလဲ ေကာင္းလား ကိုကို”
“ေကာင္းပါ့ဗ်ာ”
“ဘယ္အခ်ိန္သြားၾကမလဲ”
“မနက္ငါးနာရီခြဲေလာက္ေလ”
“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ”
“ဒါနဲ႕ ကိုကို႕ကို ညီမေမးမလို႕ ေမ့ေနတာ၊ ဘာျဖစ္လို႕ မမသက္မွဴးပိုင္ကို မေခၚလာတာလဲ”
“ညီမရဲ႕မမက ဒီေန႕ဂ်ဴတီၾကေနတယ္ေလ ညီမေလးရဲ႕”
“ဟုတ္လား ႏိုက္ဂ်ဴတီၾကတာလား၊ ဒါဆို မနက္ျဖန္လည္း ကိုကို မမသက္မွဴးပိုင္ကို ေခၚလာလို႕မရဘူးေပါ့”
“အင္း မရဘူးေလ၊ ရလည္း ကိုကိုက ေခၚမလာပါဘူး”
“ဘာျဖစ္လို႕လဲ ကိုကိုရဲ႕”
“ရႈပ္လို႕ေလ၊ ဟား … ဟား”
ဘုန္းမင္းခန္႕က ေမျမတ္ႏိုးအား ေျပာၿပီးေနာက္ အားရပါးရျဖင့္ ေအာ္ရယ္လိုက္ေတာ့သည္။
“တကယ္လား၊ မမသက္မွဴးကို ျပန္တိုင္လိုက္မွာေနာ္၊ မမေရ ကိုကိုက မမကို အဲလိုေျပာေနပါတယ္ဆိုၿပီး”
“တိုင္ေပါ့ တုိင္တစ္လံုးမွ ငါးျပားထဲရယ္”
“တကယ္ေနာ္၊ ဒါျဖင့္ ညီမတကယ္တုိင္လိုက္မွာ”
“ဟား … ဟား … အလကားေနာက္တာပါ ညီမရယ္၊ ညီမကို သပ္သပ္လိုက္ပို႕ခ်င္လို႕ပါ၊ ေနာက္ေတာ့မွ သက္နဲ႕ တူတူသြားတာေပါ့”
“ဟုတ္ပါၿပီရွင္”
“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ”
“ကိုကုိ႕ကို ညီမေျပာစရာရွိတယ္ သိလား”
“ဟုတ္လား၊ ဘာမ်ားလဲ ညီမ”
“ဘာလို႕ထင္လဲ ကိုကိုက”
ေမျမတ္ႏိုးက မေျပာေသးဘဲ ဘုန္းမင္းခန္႕အား ျပန္ေမးလိုက္သည္။
“မိုးျမင့္ယံအေၾကာင္း မဟုတ္လား ညီမ”
“တယ္ေတာ္တဲ့ ကိုကုိပါလား”
ရယ္သံေႏွာလ်က္ ေမျမတ္ႏိုးက ေျပာလိုက္၏။
“ေတာ္တာေပါ့၊ ညီမကိုကိုပဲကိုး”
ဘုန္းမင္းခန္႕ကလည္း ေနာက္ရင္း ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
“ဟုတ္ပါၿပီရွင္”
“ဘယ္လိုလဲ ညီမ၊ ကိုကို သူ႕ကုိ ေယာက္ဖေလးလို႕ ေခၚလိုက္ရေတာ့မလား”
“ဟာကြာ … ကိုကိုေနာ္၊ ဘာေတြေျပာေနမွန္း မသိဘူး”
ေမျမတ္ႏုိးက ရွက္သြားသံျဖင့္ ဘုန္းမင္းခန္႕အား ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
“ဒါျဖင့္ မဟုတ္လို႕လား”
“ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဒါေပမယ့္ မဟုတ္ဘူး”
“ဟင္ … ကိုကို႕ညီမကေတာ့ လုပ္ၿပီ၊ ဟုတ္တာေတြေကာ မဟုတ္တာေတြေကာ”
“ကိုမိုးယံက ဒီေန႕ ညီမကို propose လုပ္တယ္ ကိုကိုရဲ႕”
“တယ္ဟုတ္ေနပါ့လား၊ ဘယ္ခ်ိန္ကမ်ားလုပ္လိုက္တာပါလိမ့္၊ ေတာ္ေတာ္လ်င္တဲ့သူပဲ၊ သိေတာင္မသိလိုက္ဘူး”
“မဟုတ္ဘူး ကိုကိုရဲ႕”
“ဘာကို မဟုတ္တာလဲ ညီမရဲ႕”
ေမျမတ္ႏိုးက ဘုန္းမင္းခန္႕အား အစအဆံုးေျပာျပလိုက္သည္။
“အဲလိုလား …”
“ဟုတ္တယ္ ကိုကိုရဲ႕”
“ေျပာေျပာက ေစာမွေပါ့၊ ကိုကိုက ဘယ္အခ်ိန္ကမ်ားေျပာလိုက္တာလဲလို႕ အံ့ၾသေနတာ”
“ဟုတ္ပါၿပီရွင္”
“အေျဖေကာ ရၿပီလား ညီမေလး”
“ရၿပီလိုပဲ ကိုကို”
“ကိုကို႕ညီမကေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီ၊ ရရင္လည္းရတယ္ေပါ့၊ ဘယ္လိုလဲ ရၿပီလိုလိုဆိုတာက”
“ညီမ သူ႕ကို ခ်စ္သြားမိၿပီထင္တယ္ ကိုကိုရဲ႕၊ ခုနက ညီမ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေမးတဲ့အထိ သိပ္မေသခ်ာခဲ့ေပမယ့္ ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည္႕လိုက္ေတာ့ ညီမ သူ႕ကို ခ်စ္ေနမိၿပီ ထင္တယ္”
ေလသံတုိးတိုးျဖင့္ ေမျမတ္ႏိုး ေျပာလိုက္မိသည္။
“ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ ကိုကို”
“ဘယ္တုန္းကလဲ”
“ညီမေသခ်ာေတာ့ မသိဘူး ကိုကို၊ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ညီမ သူ႕ကိုခ်စ္ေနၿပီဆိုတာပဲ”
“ဟိုးအရင္ကတည္းက ညီမေလး သူ႕ကို ခ်စ္ေနခဲ့တာ၊ ကုိကုိေျပာခဲ့ဘူးတယ္ မဟုတ္လား၊ ညီမေလး သူ႕ကုိ ခ်စ္ေနတာလို႕ေလ”
“ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို”
“ေကာင္းပါတယ္ ညီမရယ္၊ ညီမေလးေပ်ာ္ေနတာကိုပဲ ကိုကို ျမင္ခ်င္ပါတယ္”
“ဟုတ္ ကိုကို၊ ကိုမိုးယံကေတာ့ အရင္လူေတြတုန္းကလို ညီမကို မလုပ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္ ကုိကို”
“မလုပ္ပါဘူး ညီမရယ္၊ အရမ္းစိုးရိမ္မေနပါနဲ႕၊ စိုးရိမ္လြန္းတာလည္း မေကာင္းဘူး ညီမေလးရဲ႕”
“ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို”
“ကဲ … ဖုန္းေျပာတာလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီ၊ ညီမေလး နားလိုက္ေတာ့ေနာ္၊ ကိုကို မနက္မွ လာေခၚမယ္ေနာ္၊ အိုေက”
“အိုေက ကိုကို၊ ဂြတ္ႏုိက္ေနာ္ ကိုကို”
“ဂြတ္ႏိုက္ပါဗ်ာ”
ေမျမတ္ႏိုး ဟန္းဖုန္းေလးအား ျဖည္းညင္းစြာျဖင့္ ပိတ္လိုက္သည္။ ကိုဘုန္းမင္းခန္႕ႏွင့္ ေျပာဆိုခဲ့သည္မ်ားကို ေတြးရင္း ေမ ၾကည္ႏူးစြာျဖင့္ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ ေမ့အတြက္ အရာရာက လွပလို႕ေနသည္။ေမ ေတြးေနခ်ိန္ေလးမွာဘဲ ေမ့ လက္ကိုင္ဖုန္းေလးက ထပ္ျမည္လာျပန္သည္။
♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠
Thursday, August 2, 2007
အခ်စ္ႏွင့္အတူ (၁၅)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment