အခ်စ္ႏွင့္အတူ (၄)

(၅)

မိုးက သည္းသည္းမည္းမည္းရြာခ်ေနေတာ့သည္။ ေလတုိက္တာကလည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ၾကမ္းလာ၏။ ေမ အရမ္းပဲ စိတ္ပ်က္ေနမိၿပီ။ “အၿငိဳးတႀကီးနဲ႕မ်ား ရြာေနေလလား မိုးရယ္” ေမ စိတ္ထဲမွ ေျပာလိုက္မိ သည္။ ဒီပံုအတိုင္းဆို ေလွလည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္လာႏိုင္ေတာ့မည္မထင္။ စိတ္ရႈပ္မႈေရာ ဒဏ္ရာနာက်င္မႈ မ်ားေၾကာင့္ပါ ေမ့ မ်က္ႏွာကေလးက ညိဳေနေတာ့သည္။

“ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ဟိုနားကတဲဇရပ္ကေလးကို ေရႊ႕ၾကမလား မေမျမတ္ႏိုး၊ မိုးက ေတာ္ေတာ္နဲ႕စဲမယ္ မထင္ဘူး၊ ေတာ္ၾကာ ဖ်ားေနမယ္”ေမ ဘာမွမေျပာဘဲ ေခါင္းသာခါျပလိုက္မိသည္။

ေမျမတ္ႏိုး၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ ဘုန္းမင္းခန္႕ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေန၏။ ဘုန္းမင္းခန္႕အတြက္ ထုိမိန္းကေလးက အနည္းငယ္ထူးဆန္းသလိုရွိေနသည္။ သူ တစ္ေယာက္တည္း ဘာေတြေတြးေနသည္မသိ။ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း သူသတိမထားမိ။ တစ္ေလာကလံုးတြင္ သူတစ္ေယာက္တည္းရွိေနသည္႕ပမာ။ သူ႕ကိုလည္း ေဘးနားတြင္ထား၍ ဘာစကားမွမေျပာ။ သူ ေတြးခ်င္ရာေတြး ေငးခ်င္ရာသာေငးေနေတာ့သည္။

ဒီမိန္းကေလးႏွင့္ သူက ဘယ္လိုေရစက္လည္းမသိ။ ထုိမိန္းကေလးအား ျမင္စကပင္ သူ႕ညီမငယ္ေလးပမာ စိတ္ထဲတြင္ ခံစားမိသည္။ သူ “သမုဒၵရသစၥာ” ကမ္းေျခသို႕ ေရာက္လာခဲ့ၿပီး ဒီဟိုတယ္ေလးကို စေရာက္သည္႕ေန႕ကတည္းက ထိုသို႕ခံစားရျခင္းျဖစ္သည္။ သူကသာ ထုိသို႕ျဖစ္ေနသည္ ထင္သည္။ ေမျမတ္ႏိုးဆိုတဲ့ မိန္းကေလးကေတာ့ သူ႕အား အနားတြင္ရွိေန သည္ ဟုပင္ ထင္မွတ္ပံုမရေပ။ ေမျမတ္ႏိုး ဒီဘက္ကြ်န္းကို ဘာကိစၥႏွင့္လာသည္ေတာ့ ဘုန္းမင္းခန္႕ မသိေပ။ သူကေတာ့ ဒီကိုေရာက္ကတည္းက နာမည္သတင္းၾကီးလွေသာ ထုိကြ်န္းအားမေရာက္ေသး၍ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီကိုေရာက္မွ ေမျမတ္ႏိုးလည္း ဤကြ်န္းသို႕ေရာက္ေနသည္ကို သိျခင္းျဖစ္သည္။

မိုးရြာေတာ့မွာမို႕ အားလံုးက ျပန္သြားေပမယ့္ ေမျမတ္ႏိုးကေတာ့ ျပန္မည္႕ အရိပ္အေယာင္ သူမေတြ႕ေပ။ ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း ဒီမိန္းကေလးအား စိတ္မခ်ေသာေၾကာင့္ သူ ျပန္လိုက္မသြားျဖစ္ဘဲ ေနမိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါကိုလည္း ေမျမတ္ႏိုးကေတာ့ သိမည္႕ပံုမေပၚေပ။ ဒီ ဟိုတယ္ေရာက္ကတည္းက ေမျမတ္ႏိုးႏွင့္ သူ စကား သံုးေလးခါေလာက္သာ ေျပာဖူးေသာ္လည္း ေမျမတ္ႏိုးအား သူသတိထားမိသည္။ အထူးသျဖင့္ ထုိမိန္းကေလး၏ မ်က္၀န္းေလးမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိမိန္းကေလး၏ မ်က္၀န္းမ်ားထဲတြင္ ေၾကကြဲမႈမ်ား ရွိေနသည္ကို သူျမင္ေနရသည္ေလ။

ဘုန္းမင္းခန္႕က ဟိုးငယ္စဥ္ကပင္ လူကဲခတ္အင္မတန္ေတာ္သည္။ ေမျမတ္ႏိုးအား ၾကည္႕ရံုမွ်ျဖင့္ပင္ သာမန္မိသားစုက မဟုတ္သည္ကို သူေကာင္းစြာသတိထားမိသည္။ စကားေျပာအလြန္နည္းျပီး အမူအရာက သိမ္ေမြ႕သည္။ ခ်စ္စရာေကာင္းသေလာက္ သေဘာထားလည္း အင္မတန္ျပည္႕၀မည္႕ပံုပင္။ သို႕ေသာ္လည္း ထုိမိန္းကေလး၏ မ်က္၀န္းမ်ားထဲတြင္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေၾကကြဲမႈမ်ားရွိေနသည္ကို သူမေတြးတတ္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ေမျမတ္ႏိုးအားၾကည္႕၍ သူလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိျခင္း ျဖစ္သည္။ တတ္ႏိုင္လွ်င္ ထုိမိန္းကေလးအား သူ ကူညီခ်င္မိသည္။

ဘုန္းမင္းခန္႕ မိမိအေတြးကို ျဖတ္၍ ေမျမတ္ႏိုးအား ၾကည္႕လိုက္သည္။ ေမျမတ္ႏိုး၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ကား မိုးေရစက္မ်ား မ်က္ရည္စက္မ်ား ေရာေႏွာေနသည္။ မိုးႏွင့္အတူ သူလည္း ေရာေႏွာ၍ ငိုေနသည္႕ပံုပင္။ ထို႕ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကေလးက ႏြမ္းလ်ေနျပီး နီေနေလသည္။ ဘယ္အေၾကာင္းအရာေတြကမ်ား သူ႕ကို ေၾကကြဲမႈ ဒီေလာက္ျဖစ္ေနေစသည္မသိ။ ထုိ႕ေနာက္ ဘုန္းမင္းခန္႕ တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ရင္း ေမျမတ္ႏိုးအား ေမးလိုက္မိသည္။

“မေမျမတ္ႏိုး … မပ်င္းဘူးလားဟင္၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဒီတိုင္းၾကီးထုိင္ေနရတာ ပ်င္းလာၿပီ၊ မိုးေတြက ေတာ္ေတာ္ရြာေနေတာ့ ေလွလည္းေတာ္ေတာ္နဲ႕ လာႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ စကားေျပာ ၾကရေအာင္ေလ၊ ေျပာမယ္မဟုတ္လား မေမျမတ္ႏိုး”

ေမ ေဒါက္တာဘုန္းမင္းခန္႕အား လွည္႕ၾကည္႕လိုက္ရင္း “ေမေတာ့ ဘာမွမေျပာခ်င္ပါဘူးရွင္၊ ဒါေပမယ့္ ေဒါက္တာ ေျပာခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ေျပာပါ၊ ေမ နားေထာင္ေပးပါ့မယ္”ခပ္ေထြေထြေလးျဖင့္ ေျဖလိုက္သည္။

ေမျမတ္ႏိုး၏ အေျဖစကားေၾကာင့္ ဘုန္းမင္းခန္႕တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္မိျပီး“ဟုတ္ပါၿပီ မေမျမတ္ႏိုးရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ပဲ ေျပာပါ့မယ္၊ မေမျမတ္ႏိုးက နားေထာင္ေပါ့ေနာ္၊ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ေမးတာေတြလည္း နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ျပန္ေျဖအံုးေပါ့၊ ဟုတ္ျပီလား”ခပ္ေနာက္ေနာက္ျဖင့္ ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။

“ဟုတ္ကဲ့ ေဒါက္တာ”

“အင္း … အရင္ဆံုး ေဒါက္တာလို႕ ေခၚတာကို ေျပာရမယ္၊ ေဒါက္တာလို႕ မေခၚဘဲ ကြ်န္ေတာ့နာမည္ကို ျဖစ္ျဖစ္ေခၚပါလား၊ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မေမျမတ္ႏိုးကို “ျမတ္ႏိုး” လို႕ပဲ ေခၚမယ္ေလ၊ ျမတ္ႏိုးကို ၾကည္႕ရတာ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ေတာ္ေတာ္ငယ္မယ့္ပံုပါပဲ၊ ဘယ္လိုလဲ ေခၚလို႕ျဖစ္တယ္ မဟုတ္ လား”

“ဟုတ္”

“ဒါဆို ကြ်န္ေတာ့္ကိုေကာ ဘယ္လိုေခၚခ်င္လဲ”

“ေမ မသိဘူး ေဒါက္တာ”

“ဒါျဖင့္လည္း ကိုဘုန္းလို႕ ေခၚေပါ့၊ ကိုယ့္ကို ျမတ္ႏိုးရဲ႕ အစ္ကိုအရင္းတစ္ေယာက္လိုပဲ သေဘာထားေပါ့ ဟုတ္ျပီလား”ေမျမတ္ႏိုး ဘာမွျပန္မေျဖဘဲ ေဒါက္တာဘုန္းမင္းခန္႕အား ေမာ့ၾကည္႕လိုက္သည္။ ေဒါက္တာဘုန္းမင္းခန္႕က ေမျမတ္ႏိုး၏အၾကည္႕ကို နားလည္သြားကာ …“အဲလို မေခၚခ်င္လို႕လား ေမ”ေမးလိုက္ေတာ့သည္။

“မဟုတ္ပါဘူးရွင္”

“ဒါဆို အဲလိုပဲ ေခၚမယ္မဟုတ္လား”

“ဟုတ္ကဲ့”

“ဒါနဲ႕ ေမက ဒီကပဲလား”

“မဟုတ္ဘူး ကိုဘုန္း”

“ဒါဆို ဘယ္ကလဲ၊ ရန္ကုန္ကပဲလား”

“ဟုတ္”

“ဒါဆို ဒီမွာအလုပ္လာလုပ္တာေပါ့”

“ဟုတ္”

“ဘာလို႕ ဒီမွာလာလုပ္တာလဲ ျမတ္ႏိုး၊ အိမ္နဲ႕ စိတ္ဆိုးလာတာလား”

“မဟုတ္ပါဘူးရွင္၊ ေမ ၀ါသနာပါလို႕ လာလုပ္တာပါ”

“ဟုတ္လား၊ အိမ္က မတားဘူးလား ျမတ္ႏိုး”

“တားတယ္ ကိုဘုန္း၊ ဒါေပမယ့္ ေမ၀ါသနာပါတဲ့အလုပ္မို႕ ဇြတ္ထြက္လာခဲ့တာ”

“ဟုတ္လား၊ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္ႏိုးက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာလား၊ ျမတ္ႏိုးကို ၾကည္႕ရတာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္စရာအေၾကာင္း ရွိေနသလိုပဲေနာ္”ေမ ကိုဘုန္းမင္းခန္႕အား ေသခ်ာၾကည္႕လိုက္မိသည္။ သူႏွင့္ ေမ ခဏသာစကားေျပာဖူးေသးေပမယ့္ ေမ ကိုဘုန္းမင္းခန္႕အား အစ္ကိုရင္းတစ္ေယာက္သဖြယ္ စိတ္ထဲတြင္ တကယ္ကိုခင္မင္လာမိသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ေမ ကိုဘုန္းအား ေျပာျပရင္ ေကာင္းမလား ဟု စဥ္းစားမိသည္။

“ကဲ … ျမတ္ႏိုး၊ ကြ်န္ေတာ္ေမးတာ ေျဖပါအံုး”ကိုဘုန္းက ေမျမတ္ႏိုးအား အားတက္သေရာျဖင့္ ေမးေနေလသည္။ ေမျမတ္ႏိုး ခဏမွ် စဥ္းစားျပီးေနာက္ ကိုဘုန္းအား ေျပာျပရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိေတာ့သည္။

♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠

ဘုန္းမင္းခန္႕က ျမတ္ႏိုးေျပာျပေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို နားေထာင္ရင္း ျမတ္ႏိုးအား သနားစိတ္မ်ား ျဖစ္လာမိသည္။ ခ်စ္တတ္ေသာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္က အခ်စ္ကံေခရသည္႕အတြက္ အလြန္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။

ေမကေတာ့ ဘုန္းမင္းခန္႕အား မိမိအေၾကာင္းကို အပိုအလိုမရွိ အရွိကိုအရွိအတိုင္းေျပာျပခဲ့့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဘာမွထိန္ခ်န္ထားျခင္း သြယ္၀ိုက္ထားျခင္းမရွိေပ။ ေမ့အခ်စ္၊ ေမ့ခံစားမႈမ်ားကို ရင္ဖြင့္လိုက္ရသျဖင့္ ေမ့စိတ္ထဲတြင္ နည္းနည္းေတာ့သက္သာသလိုျဖစ္သြားသည္။ ေမျမတ္ႏိုး မိမိကိုယ္ကို အလြန္ကိုအံ့ၾသေနမိ သည္။ သူ ဘယ္တုန္းကမွ ဘယ္သူ႕ကိုမွ သူ႕အေၾကာင္းကို ေျပာျပျခင္းမရွိခဲ့ဘူးေပ။ အထူးသျဖင့္ သူ႕အခ်စ္ အေၾကာင္း သူ႕ခံစားမႈမ်ားအေၾကာင္းကိုျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ကိုဘုန္းမင္းခန္႕အား သူအားလံုးေျပာခဲ့မိသည္။ ေမာင္ႏွမရင္းခ်ာမရွိေသာ ေမ ကိုဘုန္းမင္းခန္႔အား မိမိ၏အစ္ကိုရင္းတစ္ေယာက္လို အမွန္တကယ္ပင္ ခင္မိခဲ့ၿပီ။

“ဒါဆို ျမတ္ႏိုး ခုဒီဘက္ကြ်န္းကို စိတ္ညစ္လို႕ ထြက္လာတာေပါ့”

“ဟုတ္တယ္ ကိုဘုန္း၊ ျမတ္ႏိုး သူ႕ကို ဒီေန႕မွ အရမ္းကို သတိရေနမိလို႕ စိတ္သက္သာလို သက္သာျငား ထြက္လာခဲ့တာ”

“အင္း ျမတ္ႏိုး၊ ျမတ္ႏိုးက ခ်စ္သူထားရမွာကို ခုထိေၾကာက္ေနတုန္းပဲေပါ့ ဟုတ္လား၊ ဒီၾကားထဲမွာေကာ ျမတ္ႏိုးကို ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႕ မေတြ႕ခဲ့ဘူးလား”

ေမျမတ္ႏိုး ရွက္ျပံဳးေလးျပံဳးရင္း“ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္ ကိုဘုန္းရယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေမ … အင္း … အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ ေမ ေနာက္ထပ္ မခ်စ္ရဲေတာ့ပါဘူးရွင္”ေျပာလိုက္မိေလသည္။

“ဒီလိုလဲ ဘယ္ဟုတ္မလဲ ျမတ္ႏိုးရယ္၊ တစ္ေန႕မွာေတာ့ ျမတ္ႏိုးကို တကယ္ခ်စ္တဲ့သူ၊ ျမတ္ႏုိးကို တကယ္ နားလည္တဲ့သူေပၚလာမွာပါ၊ ေမတၱာဆိုတာ ေရာင္ျပန္ဟပ္တတ္ပါတယ္ ျမတ္ႏိုးရယ္”ဘုန္းမင္းခန္႕က လႈိက္လွဲစြာျဖင့္ ေမျမတ္ႏိုးအား ေျပာလိုက္သည္။

ေမ ဘုန္းမင္းခန္႕အား ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ တဆက္တည္း“ေမလည္း အဲလို ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ကိုဘုန္းရယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ေမ အဲဒီေန႕ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ ပါတယ္၊ ေမ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တဲ့အခါ ေမ့ကို အားေပးမယ့္သူ၊ ေမ အားကိုးလို႕ရမယ့္သူ၊ ေမ မီွခိုလို႕ရမယ့္ ပခံုးတစ္ခု အဲဒါေတြကို ေမတကယ္ကိုလိုခ်င္မိတယ္ေလ၊ တစ္ဖက္ကလည္း ေမအရမ္းကိုေၾကာက္မိတယ္၊ ေမ့ စိတ္ေတြက ဘာေတြ ျဖစ္ေနလဲ ေမ မသိေတာ့ပါဘူး၊ ေမ အရမ္းကို ရူးသြပ္လြန္းေနျပီလား မသိပါဘူးရွင္”ေမ အသံတိမ္တိမ္ကေလးျဖင့္ ေျပာလိုက္မိသည္။

“အင္းပါ … ျမတ္ႏိုး၊ ကိုယ္နားလည္ပါတယ္၊ တစ္ေန႕မွာေတာ့ ျမတ္ႏိုး အားထားရမယ့္ အေကာင္းဆံုး ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ ျမတ္ႏိုးဆီကို ေရာက္လာမွာပါ၊ ကုိယ္ ယံုၾကည္ပါတယ္ ျမတ္ႏိုး၊ ဒါေၾကာင့္ အားတင္းထားပါ၊ ဟုတ္ၿပီလား”ေမ ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ ေခါင္းကိုသာ ၿငိမ့္ျပလိုက္မိေတာ့၏။

“ကဲ … အဲဒါေတြ မေျပာေတာ့ဘူး၊ တျခားအေၾကာင္းေျပာရေအာင္ေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ့ ကိုဘုန္း၊ ကိုဘုန္း ေျပာေလ၊ ေမ နားေထာင္မယ္ေလေနာ္”

“ဟား … ဟား …”ဘုန္းမင္းခန္႕က ဘာမွမေျပာေသးဘဲ ရယ္လိုက္ေတာ့သည္။

“ဘာျဖစ္လို႕လဲ ကိုဘုန္း”

“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ”ထုိ႕ေနာက္ ေမတုိ႕ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည္႕ရင္း ထပ္ရယ္မိေတာ့ျပန္၏။

“ျမတ္ႏိုး …”

“ရွင္ …”ဘာစကားမွဆက္မေျပာဘဲ ဘုန္းမင္းခန္႕က ေမ့အား ၾကည္႕လိုက္သည္။

“ကိုဘုန္း … ဘာေျပာမလို႕လဲ ေျပာေလ”

“အင္း ျမတ္ႏိုး၊ ျမတ္ႏိုးက “ရွင္” လို႕ အျမဲေျပာတတ္တယ္ေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ့ ကိုဘုန္း၊ ေမ တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ေတာ့ ေျပာတတ္တယ္ေလ၊ အျမဲတမ္းေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူး”

“အဲလိုေျပာရတာ ႀကိဳက္လို႕လား ျမတ္ႏိုး”

“ဟုတ္ ကိုဘုန္း”

“အင္း ကြ်န္ေတာ္လည္း အဲလိုေျပာတာ ႀကိဳက္တယ္၊ ျမတ္ႏိုးနဲ႕ စခင္ကတည္းက ျမတ္ႏိုး “ရွင္” “ရွင္” ဆိုၿပီး ထည္႕ေျပာတတ္တာ၊ အဲလို ထူးတတ္တာကို ကိုယ္ သတိထားခဲ့မိတာ”

“ဟုတ္လား”

“ဟုတ္တယ္ ျမတ္ႏိုးရဲ႕၊ ေနာက္ဆုိလည္း အဲလိုအျမဲေျပာေနာ္”

“ဟုတ္ပါၿပီရွင္”ေမျမတ္ႏိုးက ဘုန္းမင္းခန္႕အား ေျပာလည္းေျပာ ရယ္လည္းရယ္ျပလိုက္မိသည္။ထုိ႕ေနာက္ ဘုန္းမင္းခန္႕ကလည္း ေမျမတ္ႏိုးကို ဘာမွမေျပာ၊ ေမျမတ္ႏိုးကလည္း ဘုန္းမင္းခန္႕ကို ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘဲ အေတြးကိုယ္စီျဖင့္ ၿငိမ္သက္ေနၾကေတာ့သည္။

ေမျမတ္ႏိုးကေတာ့ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာလိုက္ရေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေမာလာမိသည္။ လက္မွာ ကလည္း ဒဏ္ရာႏွင့္၊ ရင္တြင္းမွာကလည္း လြမ္းဆြတ္မႈေ၀ဒနာတို႕ေၾကာင့္ ေမ တကယ္ပင္ ပင္ပန္းေနၿပီ ျဖစ္သည္။ မိုးကတျဖည္းျဖည္းဆဲစျပဳေနၿပီမို႕ မၾကာခင္ မိမိတုိ႕ႏွစ္ေယာက္အား ျပန္လည္၍လာေရာက္ ေခၚႏိုင္ေတာ့မည္ထင္သည္။ ခုနကေတာ့ မိမိေဇာႏွင့္မိမိ စကားေျပာေကာင္းေနေသာေၾကာင့္ ေမျမတ္ႏိုး ဘာကိုမွ ေသခ်ာသတိမထားမိခဲ့ေပ။

ယခုမွပင္ ေမျမတ္ႏိုးတစ္ေယာက္ ခ်မ္းရေကာင္းမွန္းသိေတာ့သည္။ လူကလည္း ၾကြက္စုတ္ေရမြန္းထားသလို ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ေမျမတ္ႏိုးတစ္ေယာက္ ေမာလည္းေမာ၊ ခ်မ္းလည္းခ်မ္းလာတာေၾကာင့္ တခဏျဖစ္ျဖစ္ ေမွးခ်င္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာမိသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ေမ ပတ္၀န္းက်င္အား တစ္ခ်က္အကဲခတ္လိုက္သည္။ မိမိ တခဏေမွးစက္အိပ္ႏိုင္မည္႕ေနရာကို ရွာမိသည္ေလ။ ေမ မလွမ္းမကမ္းတြင္ရွိေသာ တဲဇရပ္ေလးအားေတြ႔မွ ကိုဘုန္းမင္းခန္႕အား …“ကိုဘုန္း … ေမ ဟိုတဲဇရပ္ေလးဆီသြားလိုက္အံုးမယ္ေနာ္”ခြင့္ေတာင္းသလိုျဖင့္ ေျပာလိုက္မိသည္။

“အင္း ျမတ္ႏိုး၊ ကိုယ္လိုက္ပို႔ေပးရမလား”

“ေနပါေစ ကိုဘုန္း၊ ေမ သြားႏိုင္ပါတယ္ရွင္၊ ေလွလာရင္သာ ေမ့ကို တစ္ခ်က္လွမ္းေျပာေပးလိုက္ပါေနာ္”

“ဟုတ္ပါၿပီ ျမတ္ႏိုး”ဘုန္းမင္းခန္႕က ေျပာလည္းေျပာ ေခါင္းလည္းျငိမ့္ျပလိုက္သည္။ဘုန္းမင္းခန္႕စကားဆံုးသည္ႏွင့္ ေမျမတ္ႏုိး တဲဇရပ္ေလးဆီသို႕ ျဖည္းညင္းစြာျဖင့္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။

ထုိ႕ေနာက္ တဲဇရပ္ေလးအတြင္းရွိ တိုင္ေလးတစ္တုိင္အားမီွရင္း မ်က္စိကိုမွိတ္ကာ အနားယူလိုက္ေတာ့ သည္။ ေမ့ ရင္ထဲတြင္ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေအာင္ကို မြန္းၾကပ္ေနသည္။ အရမ္းကိုလည္း ခံရခက္ေနသည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို လြမ္းဆြတ္ေနရတဲ့ဒုကၡက ဘယ္အရာႏွင့္မွမတူ။ ခုနကေတာ့ ေမ ကိုဘုန္းမင္းခန္႕အား အားလံုးရင္ဖြင့္လိုက္ရတာမို႕ သက္သာသလိုရွိသြားခဲ့ေပမယ့္ ယခုေတာ့ပို၍ပင္သတိရေနမိေတာ့သည္။ ဘယ္ အခ်ိန္ဘယ္ကာလမွ ေမျမတ္ႏိုး ဒီလို သတိရလြမ္းဆြတ္မႈက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မည္မသိေတာ့ေပ။ ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးမၾကံဳရဖုိ႕လည္း ေမ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆုေတာင္းေနမိသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ေမ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း စိတ္ကိုတည္ျငိမ္ေအာင္သာ ၾကိဳးစားမိေတာ့သည္။

ဘုန္းမင္းခန္႕တစ္ေယာက္ တဲဇရပ္ေလးထဲတြင္ရွိေနေသာ ေမျမတ္ႏိုးအားၾကည္႕ရင္း စဥ္းစားမိသည္။ မိမိက ငယ္စဥ္ကတည္းကအစစအရာရာ အဆင္ေျပခဲ့သူျဖစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္လားမသိ၊ ထုိမိန္းကေလး၏အေၾကာင္း ၾကားရေသာအခါ ထိုမိန္းကေလးအား အလြန္ကိုစာနာသနားမိသည္။ အစစ အားလံုးအဆင္ေျပေနေပမယ့္ အခ်စ္ေရးကံမေကာင္းေသာ ျမတ္ႏိုးအား သူစာနာမိသည္။ ခ်စ္သူ၏ စြန္႔ပစ္မႈ၊ သစၥာေဖာက္မႈတုိ႕ေၾကာင့္ ခ်စ္ရမည္ကိုပင္ေၾကာက္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏အျဖစ္ကို သူနားလည္သည္ေလ။ အခ်စ္ဆိုတာ ကလည္း အခက္သားလား။ ခ်စ္ခ်င္တုိင္းလည္းခ်စ္လို႕မွ မရသည္ဘဲ။ အခ်စ္မရွိတဲ့ဘ၀ကလည္း ဘာနဲ႕မွ အစားထိုးလို႕ မရႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား။ မိမိ၏ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈမ်ားကို မွ်ေ၀ခံစားေပးႏုိင္မည္႕သူ တစ္ေယာက္ေတာ့ ဘယ္သူမဆို ရွိခ်င္ၾကသည္ပဲေလ။ ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း ျမတ္ႏိုးအတြက္ သူ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိျခင္းျဖစ္သည္။