(၂)
ဟိုတယ္တြင္းသို႕ ဘလူးဘတ္ကားတစ္စီး၀င္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အားလံုး ျပာျပာသလဲ ထရပ္လိုက္ၾက မိသည္။ ေဒါက္တာ ဘုန္းမင္းခန္႕က ကားေပၚမွ ဆင္းလာကာ အားလံုးကိုတစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည္႕ရင္း အျပံဳးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
“မဂၤလာပါ ေဒါက္တာ၊ ကြ်န္ေတာ္က ဒီဟုိတယ္ရဲ႕ မန္ေနဂ်ာဦးစိုးႏိုင္ပါ”
“ဟုတ္ကဲ့ ေတြ႕ရတာ၀မ္းသာပါတယ္ ဦးစိုးႏိုင္”
“ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်၊ ေၾသာ္ ဒါနဲ႕ ၀န္ထမ္းေတြနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးရအံုးမယ္၊ ဒါက မခိုင္မာ… မသစၥာ… ကိုအာကာနဲ႕ ကိုလႈိင္ထြန္းပါ ေဒါက္တာ၊ ဟုိဘက္ အစြန္ကေတာ့ ေမျမတ္ႏိုးပါ…”
“ဟုတ္ကဲ့ ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ ေဒါက္တာ …”
“ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၀မ္းသာပါတယ္ ခင္ဗ်ာ …”
အားလံုး အျပန္အလွန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကသည္။ ထို႕ေနာက္ မန္ေနဂ်ာ ဦးစိုးႏိုင္က
“ေဒါက္တာလည္း ခရီးပမ္းလာျပီထင္တယ္၊ နားလိုက္ပါအံုး ေဒါက္တာ …”
မန္ေနဂ်ာစကားဆံုးေတာ့ ဘုန္းမင္းခန္႕က ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္သည္။
ျပီးေနာက္ ကိုအာကာက ဘုန္းမင္းခန္႕၏ ပစၥည္းမ်ားသယ္ရင္း တည္းရမည္႕အခန္းသို႕ လိုက္ပါပို႕ေဆာင္ေပးေလသည္။
“ေဒါက္တာက ငယ္ငယ္ပဲရွိေသးတာပဲေနာ္၊ ေနာက္ျပီး သေဘာေကာင္းမယ့္ပံုပဲ၊ မာနလည္း မၾကီးေလာက္ဘူးေနာ္၊ ကားကိုလည္း သူ႕ဘာသာေမာင္းျပီး လာတယ္ေနာ္”
“အင္း ဟုတ္မယ္ထင္တယ္ေနာ္ သစၥာ”
ေမးသူကေမး၊ ေျဖသူက ေျဖႏွင့္ အတိုင္အေဖာက္ညီေနေသာ မခိုင္မာႏွင့္ မသစၥာကို ၾကည္႕ရင္း ေမ သေဘာက်ကာ ျပံဳးလိုက္မိျပန္သည္။
“ေဟး ေမ … ကိုယ္တုိ႕ေျပာတာ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား”
“အင္း ေမေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး မခိုင္မာရယ္ … ဒါေပမယ့္ ေဒါက္တာက လြတ္လပ္တာကို ၾကိဳက္တယ္ထင္တယ္၊ တစ္ေယာက္တည္းလာတယ္ဆိုေတာ့ေလ”
ေမ ေတြးေတြးဆဆေလးျဖင့္ ေျဖလိုက္၏။
“ေဒါက္တာ့ကို ညေနဘာစားခ်င္လဲဆိုတာ လိုက္ေမးလိုက္ပါအံုး၊ ကြ်န္ေတာ္ခုနက ေမးဖုိ႕ေမ့သြားလို႕”
“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ”
“ဟိတ္ ေမ၊ ေမပဲ သြားေမးလိုက္ပါေနာ္၊ ကိုယ္ဟိုဘက္မွာ လုုပ္စရာေလးရွိလို႕”
ေမ ေခါင္းျငိမ့္ေျဖရင္း ထိုေနရာမွ ထြက္လာခဲ့သည္။
ဘန္ဂလိုေလးမ်ားက သက္တန္႕ေရာင္စဥ္ကဲ့သို႕ အေရာင္အေသြးစံုလင္စြာျဖင့္ တင့္တယ္လွပေနသည္။ ေမျမတ္ႏိုးတုိ႕ရဲ႕ ဘန္ဂလိုမ်ားကေတာ့ ပံုစံေကာ အသြင္အျပင္ပါ တျခားဟိုတယ္မ်ားႏွင့္မတူ ကြဲျပားေနသည္။ ဘန္ဂလိုအေရာင္၊ ခန္းဆီးအေရာင္မ်ားက သူ႕ဘန္ဂလိုႏွင့္တူ မတူ လွပစြာ တည္ရွိလ်က္။ ဘန္ဂလိုထဲတြင္ ပါ၀င္ေသာပစၥည္းမ်ားကလည္း အားလံုးအတူတူ ျဖစ္သည္။ အခန္း ေစ်းႏႈန္းအလိုက္ သံုးစြဲထားေသာ တံဆိပ္သာ ကြာျခားသည္။ ေစ်းႏႈန္းနည္းေသာ အခန္းတြင္ ေစ်းႏႈန္းမ်ားေသာ အခန္း၌ပါ၀င္ေသာ ပစၥည္းမ်ားမပါ၀င္ရခ်င္းမရွိရေလေအာင္ ေသခ်ာစြာ စီမံထားျခင္း ျဖစ္မည္။ အားလံုးအေပၚတန္းတူအခြင့္အေရးထားေသာ သူေဌး၏ သေဘာထားက ခ်ီးမြမ္းစရာ ေလးစားစရာပင္။ ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း ေမျမတ္ႏိုးတုိ႕၏ ဟိုတယ္က တည္းခိုိသူ ပိုမိုမ်ားျပားသည္။
ေမတစ္ေယာက္ မိမိတုိ႕၏ ဟိုတယ္အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္းႏွင့္ပင္ ေဒါက္တာဘုန္းမင္းခန္႕ တည္းခိုရာဘန္ဂလိုသို႕ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ ေဒါက္တာ ဘုန္းမင္းခန္႕တည္းေသာ ဘန္ဂလိုေလးက မိုးျပာေရာင္ဘန္ဂလို။ ခန္းဆီးမ်ားကလည္း မိုးျပာေရာင္ေအာက္ခံတြင္ ပန္းပြင့္ေလးမ်ားပါ၀င္လ်က္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပမာလွပေနသည္။ ေမအေတြးစမ်ားကို ဖယ္ထုတ္လိုက္ရင္း အခန္းတံခါးကို ညင္သာစြာေခါက္လိုက္သည္။ အခန္းတံခါးေလးက ခပ္ျဖည္းျဖည္းပြင့္လာလ်က္
“ဘာကိစၥရွိလို႕ပါလဲ ခင္ဗ်ာ”
“ဟုတ္ကဲ့ ေဒါက္တာ၊ မန္ေနဂ်ာဦးေလးက ေမ့ကို လႊတ္လိုက္လို႕ပါ၊ ဒီေန႕ညေနအတြက္ ေဒါက္တာ ဘာမ်ားသံုးေဆာင္ခ်င္ဆိုတာ ေမ့ကို ေမးခိုင္းလိုက္လို႕ပါရွင္”
“ရပါတယ္… အဆင္ေျပတာသာလုပ္ပါ၊ ကြ်န္ေတာ့အတြက္ ထူးထူးျခားျခားေတြမလုပ္ပါနဲ႕လို႕၊ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူးမလိုပါဘူး”
“ဟုတ္ကဲ့ ေဒါက္တာ၊ ေမ ေျပာလိုက္ပါ့မယ္ရွင္၊ ဘာမ်ားမွာစရာရွိပါေသးလဲ ေဒါက္တာ”
ေမက ေျပာလည္းေျပာ ေမးလည္းေမးရင္း ေဒါက္တာဘုန္းမင္းခန္႕အား ေသခ်ာၾကည္႕လိုက္သည္။
“မလိုေတာ့ပါဘူး၊ အားလံုးအဆင္ေျပပါတယ္၊ မန္ေနဂ်ာႀကီးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႕ေျပာေပးပါ မေမ …”
“ေမျမတ္ႏိုးပါ ေဒါက္တာ”
“ဟုတ္ကဲ့ မေမျမတ္ႏိုး”
“ဒါဆို ေမ့ကို ခြင့္ျပဳပါအံုးရွင္”
ေဒါက္တာဘုန္းမင္းခန္႕ ေခါင္းျငိမ့္ျပရင္း ေမျမတ္ႏိုးအား ေသခ်ာၾကည္႕လိုက္မိ၏။ ေမျမတ္ႏိုးလည္း ေဒါက္တာဘုန္းမင္းခန္႕အား အျပံဳးျဖင့္ႏႈတ္ဆက္ရင္း ထုိေနရာမွ လွည္႕ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
(၃)
ပင္လယ္ကမ္းစပ္မို႕ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးက ေလေျပႏုႏုေလးမ်ားတုိက္ခတ္ကာ ၾကည္ႏူးမႈကို ျဖစ္ေစ သည္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးက သာယာျငိမ္းခ်မ္းေနေပမယ့္ ေမျမတ္ႏိုးစိတ္ထဲမွာေတာ့ မအီမသာ ျဖစ္ေနမိ၏။ မနက္ကတည္းက ျငီးစီစီျဖစ္ေနျပီး တစ္ေယာက္တည္းေအးေဆးစြာ ေနခ်င္လာတာေၾကာင့္ ေမတစ္ေယာက္ ေရမိုးခ်ိဳးေခါင္းေလွ်ာ္ျပီး တစ္ဖက္ကမ္းကိုသြားဖို႕ သမၻာန္မ်ားရွိရာသို႕ ထြက္လာခဲ့မိ သည္။ ဒီေန႕ေမ့နားရက္မို႕ ေမစိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ထြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ခုဆို ဘာလိုလိုႏွင့္ ေမ ဤသို႕ ေရာက္ေနသည္မွာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေတာင္ ရွိေနခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ ရက္အနည္းငယ္ပဲ ရွိေသးေပမယ့္ သေဘာေကာင္းလွေသာ မန္ေနဂ်ာႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားေၾကာင့္ ေမ အစစအရာရာ အဆင္ေျပခဲ့သည္။
“ဟိတ္ ေမ၊ ဘယ္သြားမလို႕လဲ”
ရုတ္တရက္ေမးလိုက္ေသာ အသံေၾကာင့္ ေမ အေတြးကိုျဖတ္ကာ ၾကည္႕လိုက္မိသည္။
“ေၾသာ္ … မသစၥာ … ေမ ေမာင္ႏွံကြ်န္းကို သြားမလို႕ပါ၊ နည္းနည္းျငီးစီစီျဖစ္ေနလို႕ …”
“ဟုတ္လား … ေနမေကာင္းလို႕လား ေမ”
“မဟုတ္ပါဘူး မသစၥာ”
“ေၾသာ္ … သိၿပီ သိၿပီ၊ ရန္ကုန္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ခ်စ္သူကို လြမ္းေနတာျဖစ္မယ္၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ေမ”
ေမ မသစၥာကို တစ္ခ်က္ျပံဳးျပလိုက္ရင္း
“ေမ သြားလိုက္အံုးမယ္ေနာ္”
“အင္းပါေမရယ္ … သစၥာလည္း ခဏဆို အဲဖက္ကြ်န္းကိုလာရမွာဘဲေလ၊ ဧည္႕သည္ေတြကို လိုက္ပို႕ ေပးရမွာ”
ေမျမတ္ႏိုး ေခါင္းျငိမ့္ျပရင္း ဆက္ထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။
တစ္ဖက္ကမ္းတြင္ရွိေသာ ထုိကြ်န္းေလးအား ေမအလြန္ႏွစ္သက္မိသည္။ ထုိကြ်န္းက ေမတုိ႕ေနထုိင္ရာမွ တစ္နာရီေလာက္ေ၀းေသာ ေနရာတြင္တည္ရွိေသာ ကြ်န္းကေလးျဖစ္သည္။ ကြ်န္းေလးက အရမ္းလည္း မၾကီး အရမ္းလည္းမေသးေပ။ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုက ထုိကြ်န္းေလးတြင္ ဆံုေတြ႕ရေသာခ်စ္သူတုိင္း ေပါင္းဖက္ႏိုင္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း ထုိကြ်န္းေလးအား “ေမာင္ႏွံကြ်န္း” ဟု ေခၚဆုိျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိကြ်န္းေလးေပၚတြင္ တည္ထားကိုးကြယ္သော “ေမာင္ႏွံေစတီေတာ္” ကလည္း အလြန္ပင္ တန္ခုိးၾကီးလွသည္။
ဓာတ္ပံုရိုက္၀ါသနာပါသူမ်ားအတြက္လည္း အလြန္ပင္ေကာင္းေသာ ေနရာ ျဖစ္၏။ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္ေတာင္မ်ား မ်ားစြာရွိသည္။ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္ေတာင္မ်ားေပၚမွေန၍ ပင္လယ္ၾကီးအား ေနာက္ခံထားရိုက္ပါက အလြန္ပင္လွပသည္။ ပင္လယ္ေအာက္တြင္ရွိေသာ အရာမ်ားကို ေလ့လာခ်င္သူမ်ား အတြက္လည္း အင္မတန္ပင္ အဆင္ေျပလွသည္။ ေန၀င္ခ်ိန္အား ထုိကြ်န္းေပၚမွေန၍ ၾကည္႕ရသည္မွာ လည္း လွပေသာပန္းခ်ီကားခ်ပ္အား ၾကည္႕ရွဳရသည္႔ပမာ ျမင္ရသူအေပါင္းကို ရင္သပ္ရွဳေမာမႈမ်ား ခံစား ရေစသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤေဒသသို႕လာေရာက္ အပန္းေျဖသူတုိင္း လိုလိုပင္ ထုိကြ်န္းသို႕ မေရာက္ေရာက္ ေအာင္လာၾက၏။ အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ား အလြန္ပင္ ႏွစ္သက္သေဘာက်ၾကေသာ ကြ်န္းတစ္ကြ်န္း ျဖစ္သည္။
Friday, July 20, 2007
အခ်စ္ႏွင့္အတူ (၂)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment